- Εγραψες, μου είπε, ότι το κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνίας είναι η φρίκη. Και μάλιστα τη συγκεκριμενοποίησες με το επίθετο κοινωνική. Ετσι την αποκάλεσες: Κοινωνική φρίκη, υιοθετώντας τον τίτλο ενός ξένου βιβλίου. Φαίνεται ότι κατέληξες σ' αυτήν τη διαπίστωση απ' όσα βλέπεις και ακούς. Δηλαδή με τη λειτουργία των δύο αισθήσεών σου: Της όρασης και της ακοής. Γιατί, όμως, αδράνησε η όσφρησή σου;

- Δεν καταλαβαίνω. Τι θέλεις, να πεις;

- Μήπως δεν οσφραίνεσαι καλώς; Α, ναι! Τώρα θυμήθηκα. Μου έχεις πει ότι κατά τη φιλοξενία σου από τον Παττακό στα υπόγεια της Γενικής Ασφάλειας, επί δεκάμηνο περίπου, προσεβλήθης από ιγμορίτιδα βαριάς μορφής, που έκτοτε σε βασανίζει. Αυτό, λοιπόν, είναι. Δεν οσφραίνεσαι επαρκώς.

- Και αν οσφραινόμουν;

- Θα διαπίστωνες ότι το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας, όπως διαμορφώθηκε από την άρχουσα τάξη κι εξακολουθεί να διαμορφώνεται όλο και πιο πλήρως προς την ίδια κατεύθυνση, είναι η οσμή, που προέρχεται από τη διαφθορά. Από τη σαπίλα. Βαριά δυσοσμία, κοινώς μπόχα. Συμφωνείς;

- Ναι, αλλά σαν να τα παραλές.

- Τα παραλέω, ως προς τι; Ως προς τη διαφθορά; Διότι αυτή είναι η πηγή της μπόχας. Μα δεν πληροφορείσαι από έντυπα, από ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, από βιβλία, τι γίνεται; Κομπίνες, επί κομπινών. Μίζες, επί μιζών. Συμφέροντα διαπλεκόμενα, συμπλεκόμενα, περιπλεκόμενα. Σε τέτοια φέρονται αναμειχθέντες και παράγοντες του επαγγέλματός μας. Θα έλαβες γνώση της σχετικής αντιδικίας που προέκυψε μεταξύ δύο εξ αυτών και είδε το φως της δημοσιότητας. Επενέβη το επαγγελματικό σωματείο μας και τους εζήτησε, να επιστρέψουν τη δημοσιογραφική ταυτότητά τους. Ομως κάτι άλλο έπρεπε, να κάνει η Διοίκηση της Ενώσεώς μας...

- Επρεπε, να τους οδηγήσει ενώπιον της προσωπογραφίας του Παπαδιαμάντη, να τους πει, "κοιτάξτε τον", και να τους διηγηθεί το παλιό περιστατικό, το αναφερόμενο σ' αυτόν τον άγιο των ελληνικών γραμμάτων και της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ισως να το ξέρεις.

- Για πες μου το.

- Ο Παπαδιαμάντης, όπως ξέρουμε, έγραφε κατά τις μεγάλες θρησκευτικές εορτές ένα διήγημα. Κι έπαιρνε γι' αυτό πέντε δραχμές. Μια χρονιά έγραψε στην εφημερίδα, που εργαζόταν, το διήγημά του. Και ο διευθυντής της εφημερίδας είπε στο λογιστή του: "Δώσε στον κυρ - Αλέξανδρο δέκα δραχμές". Επήγε ο κυρ - Αλέξανδρος στο λογιστήριο και ο λογιστής τού πρόσφερε τις δέκα δραχμές. "Γιατί;", ρώτησε ο Παπαδιαμάντης. "Ετσι μου είπε ο διευθυντής". "Α, όχι, όχι!", απάντησε ο υπέροχος αυτός άνθρωπος. "Πέντε δραχμές παίρνω". Και πήρε μόνο τις πέντε...

Η φωνή του παλαιού φίλου μου, καθώς πρόφερε τις τελευταίες φράσεις του, έτρεμε ελαφρά. Τον κοίταξα κατά πρόσωπο και είδα ότι τα μάτια του είχαν υγρανθεί. Χαμογέλασε.

- Το γήρας είναι ευσυγκίνητο, μου είπε.

- Ηθελα, ν' αναπτύξω διεξοδικότερα την άποψή μου για το σάπισμα της σημερινής κοινωνίας, αναφερόμενος και σ' ένα ποίημα του Γάλλου ποιητή Μπωντλέρ. Αλλά κουράστηκα, ανακινώντας αυτόν το βόρβορο της διαφθοράς. Θα δεχόσουν, να σε απασχολήσω επ' αυτού άλλη φορά;

- Βεβαίως. Σε περιμένω...

Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ