"Στα βήματα του Γρηγόρη Λαμπράκη πορευόμαστε υπερασπιζόμενοι την Ειρήνη και τη φιλία των λαών", φώναζαν τα μεγάφωνα, στο Πεδίον του Αρεως, όπου γύρω στις 6. 30μμ, άρχισε να συγκεντρώνεται ο κόσμος, για να υποδεχτεί την τη μεγαλειώδη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Τα τραγούδια "ενθάρρυναν" τα αγωνιστικά συναισθήματα και όλοι σιγοψιθύριζαν "Το εμβατήριο που του 'μαθαν να λέει είναι μονότονο και του 'ρχεται να κλαίει"...

Τα συνθήματα μετρούσαν το χρόνο "Οχι στη νέα τάξη των ιμπεριαλιστών, ειρήνη και φιλία των λαών". Μέσα από τους ήχους των συνθημάτων και των τραγουδιών, που υμνούσαν τους αγώνες, ακούστηκαν ήχοι δημοτικών τραγουδιών και ο Σύνδεσμος Διάδοσης Παραδοσιακών Χορών και Τραγουδιών συγκέντρωσε τα βλέμματα των παρευρισκομένων, που ολοένα πλήθαιναν, καθώς η "καρδιά" της ειρήνης χτυπούσε όλο και πιο κοντά. Οι συγκεντρωμένοι στο Πεδίον του Αρεως άρχισαν να διακρίνουν στην κορυφή της Αλεξάνδρας τους πρώτους ειρηνοδρόμους. Οσο έβλεπαν ότι επρόκειτο για χιλιάδες ειρηνοδρόμους, τόσο ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση ανέβαιναν. Κι όταν οι προπορευόμενοι κατέληξαν στο Πεδίον Αρεως και η λεωφόρος πλημμύρισε με χρώματα και νιάτα, το χειροκρότημα, δυνατό, ήταν μια μικρή επιβράβευση για κείνους που, με σημαία τους το όραμα ενός καλύτερου αύριο, αγνόησαν τον ήλιο και βαδίζοντας 42 χιλιόμετρα, δήλωσαν "παρών" και στη φετινή Μαραθώνια Πορεία. Στα μάτια των γεροντότερων έβλεπες την περηφάνια τους για την περίσσια αγωνιστική δύναμη που δεν τους εγκατέλειψε. Φωτεινό παράδειγμα για τους νεότερους, οι οποίοι με όση δύναμη φωνής είχαν υπόσχονταν τη συνέχιση του αγώνα για την ειρήνη. Ηταν μια εικόνα που το χρώμα της αναμετριόταν με την γκρίζα απειλή του πολέμου.

Αίσθηση και συγκίνηση προκάλεσε ο χαιρετισμός της κόρης του Τσε. Μετά τους χαιρετισμούς και το ψήφισμα ακολούθησε συναυλία με το συγκρότημα του Γιάννη Θωμόπουλου,που ξεσήκωσε τους νέους για χορό, παρασύροντας και τους μεγαλύτερους. Το πρόγραμμα άρχισε φυσικά με το τραγούδι του Τσε "Μια φωτογραφία σου απ' τα ξένα, απ' αυτές που κρατούν οι φοιτητές στην καρδιά τους". Το τραγούδι συνέχισαν "Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς", ενώ όλοι μαζί άρχισαν να τραγουδούν και να συμφωνούν ότι "σ' αυτό τον κόσμο όσοι αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί". Αλλά "όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο". Νέοι, παιδιά κάθε ηλικίας, και μεγαλύτεροι υμνούσαν "Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" για να ορκιστούν τραγουδιστικά στο φινάλε: "Δε θα περάσει ο φασισμός", γιατί αυτός "ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία". Ιστορία, που γράφτηκε με αίμα και στην οποία οφείλουμε όλοι σεβασμό και συνέχεια.