Η εκλογή του Μοχάμαντ Χαμαντί στις προεδρικές εκλογές του Ιράν έχει ήδη προκαλέσει ένα θόρυβο που δεν μπορεί να είναι τυχαίος. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι ο θόρυβος αυτός γίνεται στη βάση ενός μόνο δεδομένου ή θεωρουμένου δεδομένου: Του φιλοδυτικού προσανατολισμού του νικητή των εκλογών.

Γενική είναι η άποψη ότι εκείνο που συμβαίνει είναι η κόπωση πλατειών στρωμάτων από την πολιτική των κυριάρχων κύκλων της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Μια κόπωση πλήρως φυσιολογική: Είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της προσκόλλησης σε ουτοπικά πρότυπα, ασυμβίβαστα με τις σημερινές συνθήκες, που, στην πράξη, σημαίνουν γενική πτώση του επιπέδου της χώρας, κατάργηση όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Από την άλλη μεριά, μένει να δούμε τι σημαίνει το αποτέλεσμα από την άποψη των κυριάρχων κύκλων. Κατ' αρχήν, πρέπει να υπενθυμισθεί ότι οι τελευταίοι ποτέ δεν εγκατέλειψαν το χαρτί της "δυτικοφιλίας". Μερικά "τρανταχτά" γεγονότα του παρελθόντος - "Ιράνγκεϊτ", επίσημα επιβεβαιωμένη συνεργασία με τη ΣΙΑ σε αντικομμουνιστικές επιχειρήσεις κλπ - δείχνουν ότι αυτό δεν ήταν τυχαίο ούτε συγκυριακό. Εκτός αυτού, και ο απερχόμενος Πρόεδρος, ο Αλί Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί, θέλησε να θεωρηθεί επίσης μετριοπαθής και, με τον τρόπο του, "φιλοδυτικός".

Ολα δείχνουν ότι οι εξελίξεις αυτές σχετίζονται και με προβλήματα εξωτερικής πολιτικής. Οι ιστορικές γεωπολιτικές αλλαγές που έγιναν στο χώρο του Ιράν είχαν αντιφατικά αποτελέσματα: Η εξαφάνιση της ΕΣΣΔ "απελευθέρωσε" τις επεκτατικές βλέψεις προς την Κεντρική Ασία, γνωστές από καιρό. Εκανε, όμως, το Ιράν πολύ πιο ευπρόσβλητο σε "πολύ μεγάλες για τα δόντια του" δυνάμεις. Αυτό από καιρό απασχολεί την κυριάρχους κύκλους. Αυτό μάλλον πρέπει να εξηγεί το ότι, κατά την επίσκεψη της ελληνικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας το 1991, με επικεφαλής τον τότε πρόεδρο της Βουλής κ. Α. Τσαλδάρη, ο Πρόεδρος Ραφσαντζανί έδειξε εντελώς ιδιαίτερο και αποκλειστικό ενδιαφέρον για τις απόψεις του ΚΚΕ σχετικά με τις αγωνιώδεις τότε εξελίξεις στην ΕΣΣΔ.