Βασικός σκοπός της Συμφωνίας είναι σύμφωνα με το άρθρο 93, "η προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειας του κράτους, καθώς και η εφαρμογή διατάξεων για την κυκλοφορία των προσώπων στην επικράτεια Σένγκεν". Αναπόσπαστο κομμάτι της Σένγκεν είναι ο πρόσφατος νόμος 2472/97, που νομιμοποιεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα.

Προκειμένου να υλοποιηθεί αυτός ο σκοπός, η Συμφωνία:

α) Επιτρέπει τις παρακολουθήσεις και το φακέλωμα πολιτών χωρών εντός και εκτός της Συμφωνίας.

β) Ανατρέπει τη βασική αρχή που είναι το τεκμήριο της αθωότητας των πολιτών και καθιερώνει το τεκμήριο της ενοχής.

γ) Καταργεί το απόρρητο της ιδιωτικής ζωής των πολιτών.

δ) Εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

ε) Ερχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα και με διεθνείς συμβάσεις προστασίας των προσφύγων, που έχουν επικυρωθεί από τη χώρα μας.

στ) Προωθεί νέα δεσμά για τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα.

Γιατί δημιουργήθηκε το σύστημα πληροφοριών ΣΕΝΓΚΕΝ; Σε τι έρχεται να "βοηθήσει" το κοινό σύστημα πληροφοριών;

Στο άρθρο 92, στην παράγραφο 1, τονίζεται: Παρέχει τη δυνατότητα στις αρχές, με μια αυτόματη διαδικασία υποβολής ερωτήσεων, να έχουν στη διάθεσή τους τους πίνακες καταχωρήσεων προσώπων και αντικειμένων.

• Επιστροφή σε παλιές μεθόδους, αντικαθιστώντας το φάκελο με τη δισκέτα ή αξιοποιώντας τους παλιούς φακέλους για εμπλουτισμό των νέων.

Το άρθρο 92, παράγραφος 2, μας λέει: Κάθε συμβαλλόμενο μέρος δημιουργεί και συντηρεί το εθνικό του τμήμα του συστήματος πληροφοριών. Η ΕΕ δε σταματάει εδώ. Φροντίζει να μην υπάρχουν προβλήματα γύρω από τεχνικές δυσκολίες. Απαιτεί, λοιπόν, κοινή τεχνική υποστήριξη και στη συνέχεια της παραγράφου 2 ομολογεί κυνικά: Κάθε συμβαλλόμενο μέρος συμμορφώνεται με τα πρωτόκολλα και τις διαδικασίες που από κοινού θεσπίστηκαν για την υπηρεσία τεχνικής υποστήριξης.

Σχετικά με τη λειτουργία και τη χρησιμοποίηση του συστήματος Σένγκεν

• Η συμφωνία χρησιμοποιεί όρους και φράσεις αρκετά εύπλαστες, αλλά και χρησιμοποιημένες και αξιοποιημένες κατά περίπτωση από διάφορες μορφές "δημοκρατίας" που έχουμε γνωρίσει στον τόπο μας.

Ετσι στο άρθρο 93 μας ενημερώνει ότι: Η συμφωνία έχει ως αντικείμενο την προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.

• Για κάθε πρόσωπο εισάγονται διάφορα στοιχεία γύρω από τη δράση του. Ετσι εκτός από το όνομα και το επώνυμο, καταγράφονται ξεχωριστά, αν υπάρχουν, και κάποια συναφή - όπως αναφέρεται - χαρακτηριστικά (άρθρο 94, παράγραφος 3).

Ποιος μπορεί να μας πει τι σημαίνουν συναφή στοιχεία και ποιος θα καθορίσει το περιεχόμενό τους; Μήπως είναι αυτά που τη συγκέντρωσή τους καθιέρωσε ο νόμος 2472/97 και χαρακτήρισε "ευαίσθητα δεδομένα";

• Η συμφωνία δε σταματάει εδώ. Υπάρχει ακόμα μεγαλύτερος "εμπλουτισμός" στοιχείων γύρω από τα προσωπικά στοιχεία.

Υπάρχει πρόβλεψη για το ποια άτομα είναι οπλισμένα, χωρίς όμως να καθορίζει για ποιο λόγο και ποια περίοδο.

• Η συλλογή στοιχείων ολοκληρώνεται με την ίσως πιο περιεκτική ένδειξη για το "πόσο βίαια είναι τα υπ' όψιν πρόσωπα". Αρθρο 94 παράγραφος 3.
• Στη συλλογή στοιχείων για τα άτομα υπάρχει και ο επίλογος. "Η στάση που ενδείκνυται να τηρηθεί". Δηλαδή θα οδηγηθεί στα κρατητήρια, στις φυλακές, στον εισαγγελέα, θα μπουν χειροπέδες ή ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο καθένας.

Στο περιεκτικότατο σύστημα πληροφοριών δεν περιλαμβάνονται μόνο όσοι έχουν καταδικαστεί για αξιόποινες πράξεις, αλλά "και οι αλλοδαποί εις βάρος των οποίων υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες" (άρθρο 96 παράγραφος 2). Πόσο και ποιος θα καθορίσει τη βαρύτητα του όρου βάσιμες. Μέχρι σήμερα και χωρίς την ύπαρξη του "σύγχρονου", και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συστήματος πληροφορικής, χιλιάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στα δικαστήρια μόνο με τη χρησιμοποίηση του όρου "βάσιμες".

Ποιος μπορεί να μας προφυλάσσει από διάφορες ανεξέλεγκτες πληροφορίες στα πλαίσια του υδροκέφαλου ευρωπαϊκού συστήματος πληροφοριών;

• Προς τι όμως όλη αυτή η συγκέντρωση στοιχείων και μάλιστα με αρκετές λεπτομερειακές πλευρές; Στο άρθρο 99, παράγραφος 1, υπάρχει σαφής απάντηση: Τα στοιχεία σχετικά με τα πρόσωπα εισάγονται με στόχο:

α. Τη διακριτική παρακολούθηση.

β. Τον ειδικό έλεγχο.

Ο καθένας από τη μεριά του μπορεί να ερμηνεύσει και να υλοποιήσει ανάλογα με τις περιστάσεις τους όρους "διακριτική" και "ειδικό".

Το άρθρο όμως 99, στην παράγραφο 2, δεν αφήνει κανένα "περιθώριο" για τυχόν εξαιρέσεις: Αναφέρεται όχι μόνο σε αυτούς που έχουν διαπράξει αξιόποινες πράξεις, αλλά και σε αυτούς που μπορεί να υποτεθεί ότι "το υπόψιν πρόσωπο θα διαπράξει και στο μέλλον εξαιρετικά αξιόποινες πράξεις". Πώς τώρα θα προστατευτούν τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα;

Οι δυνατότητες που παρέχουν σήμερα οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, γύρω από την αντιγραφή των υλικών που έχουν αποθηκεύσει στη μνήμη τους, είναι τεράστιες. Πρόσφατο παράδειγμα στη χώρα μας το σπάσιμο των κωδικών για πιστωτικές κάρτες και η ανάληψη χρημάτων από λογαριασμούς ανυποψίαστων πολιτών.

Ετσι, λοιπόν, προβλέπει η συμφωνία ότι "τα δεδομένα μπορούν να αντιγραφούν, αλλά μόνο για τεχνικούς λόγους" (άρθρο 102, παράγραφος 2). Ακριβώς εδώ πρέπει να σταθούμε και να αναρωτηθούμε: Αραγε πόσες "εκδόσεις" αυτών των προσωπικών δεδομένων μπορούν να γίνουν με αφορμή πάντα "τεχνικούς λόγους";

• Υπάρχει βέβαια ένα ερώτημα το οποίο η υπάρχουσα σύμβαση δεν απαντάει.

Ποιος θα έχει την ευθύνη για τη διαχείριση των προσωπικών δεδομένων.

Εδώ η συμφωνία με το άρθρο 108, την παράγραφο 1, προτείνει:

Κάθε συμβαλλόμενο μέρος ορίζει μια αρχή που αναλαμβάνει την κεντρική αρμοδιότητα για το εθνικό τμήμα του συστήματος πληροφοριών. Εύλογο το ερώτημα: Ποια είναι η αρχή;

• Τέλος πρέπει να απαντήσουμε και στο εξής ερώτημα: Μπορεί το ενδιαφερόμενο άτομο να πληροφορηθεί τα δεδομένα που έχουν καταχωρηθεί για τον εαυτό του;

Και εδώ η συμφωνία στο άρθρο 109, την παράγραφο 2, απαντάει κυνικά: Η ανακοίνωση πληροφοριών προς το ενδιαφερόμενο άτομο απορρίπτεται αν είναι ικανή να βλάψει την εκτέλεση του εντεταλμένου νόμιμου έργου.

Ετσι κάθε φορά δημιουργείται ένα τείχος απροσπέλαστο με βάση το "εντεταλμένο - νόμιμο - έργο".

Η συμφωνία εδώ έρχεται μάλιστα να βάλει στο περιθώριο το Σύνταγμα και το υπάρχον Δίκαιο της κάθε χώρας.

Ετσι το άρθρο 111, παράγραφος 2, αναφέρει: Τα συμβαλλόμενα μέρη αναλαμβάνουν την αμοιβαία υποχρέωση να εκτελέσουν τις οριστικές αποφάσεις που λαμβάνονται από τις δικαστικές αρχές.

Ετσι απλά ένας Κούρδος που στη Γερμανία θεωρείται τρομοκράτης, αν καταδικαστεί με βάση τη γερμανική νομοθεσία και συλληφθεί στην Ελλάδα, η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να εκτελέσει την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου, ανεξάρτητα αν στη χώρα μας η δράση του Κούρδου δε θεωρείται ενοχοποιητική.

• Ακόμα η Συμφωνία έρχεται να αφαιρέσει το δικαίωμα από μια χώρα να αναπτύξει σχέσεις με χώρα μη μέλος της Σένγκεν, στα πλαίσια της καλής γειτονίας και της απλούστευσης των ελέγχων στα σύνορα.

Ετσι ρητά αναφέρει στο άρθρο 136, παράγραφο 2: Κανένα συμβαλλόμενο μέρος δε συνάπτει συμφωνίες με ένα ή περισσότερα τρίτα κράτη, που επιφέρουν απλοποίηση ή κατάργηση των ελέγχων στα σύνορα.

α) Η ρύθμιση της παροχής ασύλου από τη Συνθήκη Σένγκεν δεν εναρμονίζεται με το άρθρο 5 του Ελληνικού Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι "απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού, που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας". Σύμφωνα με το άρθρο 96 της Συνθήκης Σένγκεν, προβλέπεται η άρνηση εισόδου σε αλλοδαπό, εφόσον "η είσοδός του απειλεί τη δημόσια τάξη ή την κρατική ασφάλεια". Τα στοιχεία στα οποία θα στηριχτεί το κράτος - μέλος, για να μην επιτρέψει την είσοδο σε αλλοδαπό, είναι:

• Εάν ο αλλοδαπός έχει καταδικαστεί για αξιόποινη πράξη, επισύρουσα στερητική της ελευθερίας ποινή τουλάχιστον ενός έτους - χωρίς να κάνει διαχωρισμό εάν έχει καταδικαστεί ο αλλοδαπός για πολιτικό έγκλημα σε χώρα που δε λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί και,
• εάν εις βάρος του αλλοδαπού υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες ότι διέπραξε σοβαρές αξιόποινες πράξεις ή υπάρχουν ενδείξεις (!) ότι προτίθεται να εκτελέσει παρόμοιες πράξεις στο έδαφος ενός συμβαλλομένου κράτους. Το γεγονός ότι τέτοιες πληροφορίες μπορεί να τις δώσει μόνο το κράτος που διώκει τον αλλοδαπό και να διαμορφώσει τις "υπόνοιες" αποσιωπάται.

β) Η παράγραφος 3 του άρθρου 29 ορίζει ρητά: "Ανεξάρτητα από το συμβαλλόμενο μέρος (χώρα - μέλος Σένγκεν), στο οποίο ο αλλοδαπός απευθύνει την αίτηση παροχής ασύλου, ένα μόνο συμβαλλόμενο μέρος είναι αρμόδιο για την εξέταση της αίτησής του".

Αυτό σημαίνει ότι αν μια χώρα - μέλος της Σένγκεν τού αρνηθεί τη χορήγηση ασύλου, δεν μπορεί να προσφύγει σε άλλη χώρα - μέλος της Σένγκεν.

Ετσι, αντιστρατεύονται οι σχετικές διεθνείς συμβάσεις, αλλά και το δικαίωμα της χώρας βάσει του Συντάγματος να χορηγεί άσυλο.

γ) Περιορίζεται η εθνική κυριαρχία, αφού η χώρα - μέλος δε θα έχει δικαίωμα παροχής ασύλου, εάν εκτός των άλλων δεν είναι υπεύθυνη χορήγησης ασύλου στους πρόσφυγες αυτής της συγκεκριμένης περιοχής. Ακόμη πρέπει να τονίσουμε ότι η Σένγκεν προβλέπει και επαναπροώθηση, στους διώκτες τους, όσων προσφύγων δεν τους χορηγηθεί άσυλο.

Στόχος της Συμφωνίας ως προς το ζήτημα αυτό είναι ο ασφυκτικός έλεγχος στην είσοδο, στην παραμονή και κυκλοφορία στο έδαφος των χωρών της Σένγκεν, ώστε να αποκοπεί το κύμα των μεταναστών.

Ζητούνται από τους ταξιδιώτες οποιασδήποτε χώρας εκτός Σένγκεν προϋποθέσεις, μέσα κλπ. που προσβάλλουν την προσωπικότητά τους, θίγουν στοιχεία εθνικής κυριαρχίας και έχουν οπωσδήποτε επιπτώσεις στις διακρατικές συμφωνίες με τις γειτονικές μας χώρες.

Το άρθρο 3 ορίζει σαν μία από τις προϋποθέσεις εισόδου του αλλοδαπού: "Δε θεωρούνται ικανοί να διαταράσσουν τη δημόσια τάξη, την εθνική ασφάλεια ή τις διεθνείς σχέσεις ενός από τα συμβαλλόμενα μέρη".

Ο αλλοδαπός είναι εκ προοιμίου ύποπτος και επικίνδυνος. Με βάση ποια κριτήρια οι αρχές ελέγχου θα καταλήγουν αν μπορεί να διαταράξει τη δημόσια ασφάλεια ή τις διεθνείς σχέσεις συμβαλλομένου κράτους;

Με τις ρυθμίσεις του άρθρου 39 καταργείται η αποκλειστική αρμοδιότητα των εθνικών δυνάμεων αστυνόμευσης κάθε κράτους, που φτάνουν στο σημείο να επιτρέπουν, με κάποιες στοιχειώδεις προσπάθειες, την εισβολή και καταδίωξη στο έδαφός μας ατόμων ακόμα και απλώς υπόπτων για αξιόποινες πράξεις!

Συγκεκριμένα η παρ. 1 του άρθρου 40 αναφέρει:

"Τα όργανα ενός εκ των συμβαλλομένων χωρών, τα οποία στα πλαίσια δικαστικής έρευνας μέσα στη χώρα τους παρακολουθούν άτομο ύποπτο συμμετοχής σε αξιόποινη πράξη, που μπορεί να συνεπάγεται απέλαση, εξουσιοδοτούνται (!) να συνεχίσουν την παρακολούθηση στο έδαφος άλλου συμβαλλομένου μέρους", αν αυτό έχει δώσει σχετική άδεια.

Ενώ παρακάτω προβλέπεται και εξαίρεση αίτησης ανάλογης άδειας (!) (παρ. 2). Οι αυθαιρεσίες όμως δε σταματούν.

Οπως φαίνεται από τις διατάξεις του άρθρου 42 παρ. 2, τα αστυνομικά όργανα άλλου κράτους έχουν το δικαίωμα ακόμα και της σύλληψης καταδιωκόμενου, χωρίς την ύπαρξη εντάλματος!

Να, λοιπόν, τι διάσταση παίρνει η κρατική τρομοκρατία σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Γ. Ν.