Δεν είμαι σε θέση, βέβαια, για να σας εξηγήσω τι ακριβώς σημαίνει όλη αυτή η περίφημη Συμφωνία Σένγκεν, για την οποία τόση φασαρία έγινε τις τελευταίες μέρες. Βουλευτές εγκατέλειψαν τα κομματικά τους χαρακώματα (και εννοώ εκείνους των δυο μεγάλων κομμάτων). Αστυνομικοί αυτομόλησαν, παραβαίνοντας όρκους και αρχηγών εντολές. Ιερωμένοι κατέβηκαν στους δρόμους, διαδηλώνοντας την ανησυχία τους για τον κίνδυνο, που απειλεί την "αγία μας ορθοδοξία", κατά την έκφραση διαδηλωτή. Και κοντά σ' αυτούς, άλλοι αγανακτισμένοι "πολίτες" να κρατάνε στα χέρια γραφές και ιερά γράμματα, σκεύη ιερά και πετραχήλια της γελοιότητας και του σκοταδισμού, για να μας θυμίσουν τους γνωστούς μυστηριώδεις αριθμούς της "αποκάλυψης" του Ιωάννη, όπως 666 και άλλους παρόμοιους, των οποίων η περιφρόνηση θα μας οδηγήσει στη συντέλεια του Κόσμου!

Και αν σταματούσε εδώ όλος ο θόρυβος, θα μπορούσαμε να το ξεπεράσουμε το γεγονός. Να το χρεώσουμε κι αυτό στα "σημεία των καιρών". Να το χρεώσουμε στη σύγχυση που επικρατεί, στην έλλειψη σωστής ενημέρωσης, στο σκοτάδι της θρησκοληψίας, στην "άνευ όρων" ευρωπαϊκή μας εξάρτηση. Να το χρεώσουμε, τέλος πάντων, σ' αυτό που έψαχνε να βρει ο μεγάλος Βάρναλης και δεν το βρήκε. Αν φταίει, δηλαδή:

Δε σταμάτησε, όμως, εδώ. Συνεχίστηκε ως απόηχος, με τη μορφή των δηλώσεων, των δημοσιεύσεων, των ρεπορτάζ και των γνωστών αναλύσεων του ποδαριού, που παράγονται μαζικά, ύστερα από κάθε περίπτωση, όπου τα πράγματα κρύβουν από πίσω τους και κάτι από τη θεωρία των σοβαρών θεμάτων της ζωής μας. Η τη σκοπιμότητα των αποφάσεων της εξουσίας, που, όταν είναι να κάνει το δικό της, το κάνει, αδιαφορώντας για τη γνώμη των ανθρώπων που εξουσιάζει. Συνεχίστηκε, λοιπόν, και αλλού. Οχι, βέβαια, ως αποτέλεσμα της σενγκενιανής συμφωνίας. Ως σχολιασμός της ή προσπάθεια της ερμηνείας της, σίγουρα, όμως, ως σύμπτωμα ενός περίεργου σκοταδισμού, που ακόμα φοβούμαι πως ταλαιπωρεί το λαό μας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δει σωστά την περιπέτεια της ζωής του ούτε τις ενοχές αυτών που του τη δημιουργούν. Να δει πίσω από τα πράγματα τις αιτίες και να τις κρίνει. Να πάει βαθιά μέσα σ' αυτές και να βρει το περιεχόμενό τους και την πραγματική τους προέλευση. Και, πρώτ' απ' όλα, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπου οι γνωστοί "αναλυτές" βρίσκουν διάφορες αφορμές, για να στήσουν κουβεντολόι με τους ακροατές τους και να φέρουν στην επιφάνεια τη γνώμη του λαού. Να αποκαλύψουν, με άλλα λόγια, την καταπιεσμένη "κοινή γνώμη", για να αναδειχτεί, με τον τρόπο αυτό, η σημασία της δικής τους δουλιάς και της προσωπικής τους τόλμης! Γιατί αυτό προκύπτει συνήθως από όλες αυτές τις βαρύγδουπες συζητήσεις της τηλοψίας ή του ραδιοφώνου: Το προφίλ του συντονιστή. Η τόλμη του "αποκαλυπτή" δημοσιογράφου. Το "εύμορφον" και το "εύγυμνον" των παρουσιαστριών. Ολα τα άλλα πολτοποιούνται κάτω από το κυνήγι του χρόνου και τους βιασμούς των διαφημίσεων. Και τι δεν άκουσε, λοιπόν, το υποψιασμένο αυτί μου των τελευταίων ημερών. Ακουσε για τα έργα του "αντίχριστου", τον κίνδυνο της αγίας μας Εκκλησίας, την απειλή του διεθνούς σιωνισμού, την απειλή των αμαρτιών μας. Και όλα αυτά κι ακόμα πιο πολλά και απίστευτα, όχι μόνο από στόματα ταπεινών και ακατατόπιστων, απλοϊκών και αποπροσανατολισμένων. Το αυτί μου το άμοιρο άκουσε νομικούς, πολιτικούς και ιερωμένους, επιστήμονες και φιλοσοφούντες, να μιλούν, λες και βρίσκονταν ανάμεσα στους συνδαιτυμόνες των κοινόβιων μοναστηριών. Η λες και βρίσκονταν ανάμεσα στους "συνοδίτες" της πρώτης ή της όποιας άλλης οικουμενικής συνόδου, που οργανώνονταν, κατά κανόνα, από τους αγράμματους πατριάρχες του Βυζαντίου, για να καταδικαστούν όποιες τολμηρές και προοδευτικές ιδέες χαμηλόβαθμων και χαμηλόμισθων, βέβαια, ιερέων, που απειλούσαν την ηρεμία της απροβλημάτιστης ορθοδοξίας!

Ωσπου ήρθε και η στιγμή να πάω, όλο καμάρι και αγωνία, για να παρακολουθήσω τις πρώτες γυμναστικές επιδείξεις του μικρού μας Γιαννάκη, για του οποίου τη γέννηση, πριν από εφτά χρόνια, είχα αφιερώσει το σημείωμά μου στο "Ριζοσπάστη", στη στήλη του "άλλου λόγου", που τότε, αν θυμούμαι καλά δημοσιευόταν κάθε Πέμπτη! Κόσμος πολύς, σημαίες και λάβαρα, μουσικές από χαλασμένα μεγάφωνα και, πάνω απ' όλα, η χαρά των παιδιών. Η ζωή η ίδια να τρέχει πάνω σε ποδήλατα, με μπάλες του μπάσκετ, στεφανωμένη με τις κόκκινες και χρυσαφιές κορδέλες των κοριτσιών. Και οι δασκάλες, οι δάσκαλοι, χαρούμενοι και περήφανοι, που έφεραν μέχρι το τέλος τη δύσκολη δουλιά της εκπαιδευτικής χρονιάς, με τον άθλιο μισθό της πείνας, μέσα σε αίθουσες βαριές και δύσθυμες. Μέσα σε αυλόγυρους ιδρυματικούς, ακατάλληλους για παιδιά και δασκάλους. Ακατάλληλους για παιχνίδια και άθληση. Ενας κόσμος, που εκείνο το απόγευμα προβαλλόταν μπροστά σε μας τους θεατές, όχι μόνο με τη φυσική του παρουσία. Τους ιριδισμούς των χαμόγελων και τις μελωδίες των παιδικών κραυγών. Ούτε μόνο με τη νικηφόρα ροή των αποχαιρετισμών. Ενας κόσμος, που προβαλλόταν μπροστά σε μας τους ανίδεους θεατές προπαντός με τη βασανιστική αλήθεια της αόρατης, εκείνη τη στιγμή, εκπαιδευτικής πράξης, που πραγματώνεται είτε ως "ριζικό". Είτε ως "κρασί". Είτε ως "μίσος" ενός συμβατικά περιγραμμένου εκδικητή θεού, που θα έλεγε ο ποιητής. Κι όμως, όταν ήρθε η ώρα των λόγων, οι αναφορές στην ουσία δεν ήτανε ούτε καν ποιητικές. Δεν ήτανε ούτε καν περιγραφικές. Ητανε συμβατικές, ίσως ακόμα γραμμένες πριν από πολλά χρόνια. Αναφορές στον "παντοδύναμο" θεό που βοήθησε, για να τελειώσει κι αυτή η χρονιά. Αναφορές στις ευγενικές κυρίες που μάζεψαν χρήματα, για να δωρίσουν στα παιδάκια της πρώτης τάξης τα γνωστά καπελάκια, σαν αυτά που φορούσε ακόμα και στο Λευκό Οίκο ο Μπους. Καπελάκια, που είχαν τα χρώματα της αμερικάνικης σημαίας (αυτό τυχαίο ασφαλώς) και στο μέτωπο την ελληνικότατη λέξη "Nets"!

Γιατί όλ' αυτά τα παλιά και τα ξεπερασμένα, βαθιά ριζωμένα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής; Καλά στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, στη Βουλή και στα πηγαδάκια της λαϊκής αγοράς. Στο σχολείο, όμως; Δεν είναι καιρός να πάρουμε από πίσω, εμείς οι μεγάλοι, οι δάσκαλοι, ντε, τις χαρούμενες φωνές των παιδιών και να δούμε πού μας οδηγούν; Ναι, είναι καιρός! Είναι καιρός να αλλάξουνε τα σχολεία. Καθυστερούν επικίνδυνα!