Ο καλοντυμένος κύριος έχει ξεκουμπώσει τα χρυσά μανικετόκουμπά του και κάθεται νωχελικά στην πολυθρόνα στιλ "Λουδοβίκου", που ταιριάζει γάντι με το διάκοσμο του πολυτελέστατου εστιατορίου το οποίο τον φιλοξενεί. Μπροστά του, στην ειδική τραπεζαρία, όπου δειπνούν όλοι οι VIP που επισκέπτονται το εστιατόριο, παρελαύνουν ανέγγιχτα ό,τι είδους εδέσματα μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ο βαριεστημένος και χορτασμένος κύριος αισθάνεται κάτι να του διαταράσσει την αταραξία του. Ακριβώς δίπλα του, στην τζαμαρία που τον χωρίζει με τον έξω κόσμο, έχει κολλήσει τη μουσούδα του κάποιος ρακένδυτος τύπος. Το βλέμμα του πεινάλα έχει καρφωθεί πάνω στα φαγητά που κοσμούν το τραπέζι του "φαγωμένου" κυρίου και σε χρόνο - ρεκόρ αρχίζουν να του τρέχουν τα σάλια.

Ο κύριος, χωρίς να απολέσει τη "λουδοβίκεια" ηρεμία του, κάνει νεύμα πρόσκλησης στο τραπέζι του προς τον - απρόσκλητο - επισκέπτη της τζαμαρίας."Κάτσε", του λέει μόλις αυτός φτάνει δίπλα του. "Πεινάς;", τον ρωτάει. Ο άλλος, με τα μάτια γουρλωμένα πάνω στο τραπέζι, απαντά "ναι", κουνώντας όλο δυσπιστία το κεφάλι. "Είσαι σίγουρος;", ξαναρωτά ο βουλιαγμένος στην πολυθρόνα του καλοφαγάς. "Ναι", ξανακουνά το κεφάλι του ο πεινασμένος. "Καλά, για πιες αυτό το ποτήρι νερό πρώτα", εξακολουθεί με προσταχτικό στιλ ο οικοδεσπότης. "Τώρα πεινάς;", επανέρχεται με περισσότερη σιγουριά. "Ναι", επαναλαμβάνει ο δυστυχής. "Γκαρσόν, πιάσε δέκα ποτήρια νερό", διατάζει ο πελάτης. "Πιέστα", γυρίζει στον ομοτράπεζό του. "Τώρα πεινάς;". "Ναι", ξαναλέει με επιμονή ο άλλος, που περιμένει πώς και πώς την άδεια να τσιμπήσει κάτι από τα κοψίδια που έχουν παραταχτεί μπροστά του. "Γκαρσόν, πιάσε άλλα είκοσι ποτήρια νερό", παραγγέλνει, εκνευρισμένος τώρα, ο κύριος. "Πιέστα ρε", γυρίζει έξαλλος προς τον αμετανόητο καλεσμένο. "Τώρα πεινάς, ρε;", ρωτάει με οργισμένο ύφος τον πρησμένο μέχρι τα όρια της κατάρρευσης ατυχή. "Οχι", μόλις που καταφέρνει να ψελλίσει ο εξουθενωμένος πλέον από τη ...φροντίδα του κυρίου. "Τα 'δες φιλαράκο;", του λέει και τον κοιτάζει όλο αυτοπεποίθηση, καθώς ξαναρίχνεται στο θρόνο του και στη νωχελικότητά του, ο ...φιλάνθρωπος: "Δεν πείναγες. Δίψαγες"...

Βέβαια, όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά ένα ανέκδοτο. Πρόκειται για μια προσπάθεια για χιούμορ, εμπνευσμένη μάλλον από την περιβόητη φράση ("Φάτε, φάτε πεινάλες, φάτε" του σκηνοθετικά πάμπλουτου Β. Αυλωνίτη προς τον θεόφτωχο Μ. Φωτόπουλο και την παρέα του: "Φάτε, φάτε", λοιπόν, πεινάλες, αλλά ..."κοντά τα χέρια σας". Και προς Θεού. Καμιά σχέση δεν έχει ο χορτάτος κύριος με τους ιθύνοντες, που γνωρίζουν καλύτερα από τους συνανθρώπους τους τι χρειάζονται για να ζήσουν. Καμία σχέση δεν έχει ούτε με τον κύριο Αβραμόπουλο, που με τα στολίδια του και με τα λαμπάκια του έντυσε το Σύνταγμα, την Πρωτοχρονιά, κατάλληλα, ώστε να μπορέσουνε μερικές χιλιάδες να κολλήσουνε τη μουσούδα τους πάνω στη φωταγωγημένη χλιδή της ...φιλάνθρωπης διοικούσας αρχής. Καμία σχέση με τον Λουδοβίκο του ανεκδότου δεν έχει ο κύριος Σημίτης και οι υπουργοί του, οι οποίοι διαφήμιζαν Χριστουγεννιάτικα, πόσες μερίδες συσσίτια μοίρασαν στους άστεγους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, του Πειραιά, της Πάτρας... Κατά τα άλλα, "φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο", μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που κουμάντο στο τραπέζι με τα φαγητά δε θα κάνουν όσοι είναι μέσα, αλλά έξω από την τζαμαρία.