Οι αγώνες που ξέσπασαν το τελευταίο διάστημα ταρακούνησαν για τα καλά τη "γαλήνη" της κυβέρνησης, που πίστευε πως μπορεί να κυβερνά ανεμπόδιστα γιατί έχει την έγκριση της λαϊκής ετυμηγορίας. Ταρακούνησαν επίσης την άρχουσα τάξη, που μέσω του ΣΕΒ δήλωνε ότι ο προϋπολογισμός και η οικονομική πολιτική βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά απαιτούνται και άλλα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα. Τους ταρακούνησε όλους γιατί αφ' ενός αισθάνονται ότι δε θα περνά εύκολα η επίθεση ενάντια στο λαό. Η πολιτική της κυβέρνησης όχι μόνο δε μένει στο απυρόβλητο, αλλά δέχεται πολύπλευρη επίθεση. Αφ' ετέρου η "δημοκρατία" τους, που πιστεύουν ότι μπορεί να περιορίζει την έκφραση της θέλησης του λαού μόνο στις εκλογές, ενώ στη συνέχεια η κυβέρνηση θα ασκεί πολιτική εξ ονόματός του βάζοντάς τον στη γωνία και ανεξάρτητα από τη θέλησή του ή και ενάντιά του, δέχτηκε γερό χτύπημα, που αποκάλυψε το ταξικό της περιεχόμενο. Οι αγρότες, οι ναυτεργάτες, όσοι εργαζόμενοι αγωνίστηκαν, συνέβαλαν στην αποκάλυψη της σαθρότητας της λεγόμενης "κοινωνικής συνοχής" μιας κοινωνίας των λίγων ενάντια στους πολλούς. Αυτών που καρπώνονται τον πλούτο που παράγει ο λαός, ελέω κυβερνήσεων, κομμάτων του συστήματος και κράτους. Είναι κοινωνία αυτών που διεκδικούν γιατί παράγουν και αυτών που επιτίθενται σε όσους διεκδικούν, γιατί όχι μόνο δε θέλουν να χάσουν αυτά που καρπώνονται αλλά να κλέψουν ακόμη περισσότερα.

Αυτοί οι μεγάλοι αγώνες έφεραν στην επιφάνεια αυτή την ανειρήνευτη πάλη των καταπιεσμένων ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, την ύπαρξη των ριζικά αντίθετων συμφερόντων του λαού από αυτά των μονοπωλίων, και απέδειξαν ότι για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υπάρχουν ριζικά αντίθετες πολιτικές, ανάλογα με το ποια συμφέροντα αυτές πραγματοποιούν.

Οι αγρότες στα μπλόκα δεν αγωνίστηκαν 25 μερόνυχτα χωρίς λόγο και αιτία. Οι διεκδικήσεις τους αντιμετώπιζαν τις ελάχιστες δυνατές προϋποθέσεις για να επιβιώσουν, για να υπάρχει αγροτική οικονομία, για να υπάρχει βάση για την ανάπτυξή της προς όφελος του λαού.

Ζήτησαν εισοδηματική ενίσχυση, ρύθμιση χρεών από τις τράπεζες, σε αντίθεση με τους τοκογλυφικούς όρους τους, φτηνό πετρέλαιο και ρεύμα, όπως οι εφοπλιστές, η ΠΕΣΙΝΕ και άλλα μονοπώλια. Εισέπραξαν από την κυβέρνηση την άρνηση συζήτησης των προτάσεών τους, την προοπτική μείωσης των αγροτικών νοικοκυριών, τις αναδιαρθρώσεις των καλλιεργιών σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πολυεθνικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, γιατί έτσι αποφασίζουν με βάση την ΓΚΑΤΤ και την ΚΑΠ. Η κυβέρνηση πρόβαλε επίσης ως επιχείρημα την αδυναμία της οικονομίας και την ανάγκη πραγματοποίησης της οικονομικής της πολιτικής που θα την κάνει ανθεκτική.

Βεβαίως η οικονομία αντέχει να χαρίζει χρέη στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους βιομηχάνους γιατί αυτών τα συμφέροντα εξυπηρετεί. Δεν αρνείται την ικανοποίηση των δικών τους "αιτημάτων" για παροχές χωρίς όρια. Δε χρειάζεται καν να ανοίξει "κοινωνικό διάλογο" μαζί τους όταν απειλούν ότι θα μεταφέρουν σε άλλες χώρες τις επιχειρήσεις τους, γιατί η πολιτική της υπερασπίζει την ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων. Οταν οι αγρότες αναγκάστηκαν να κλείσουν τους δρόμους, η κυβέρνηση μίλησε για εκβιασμό, ενώ οι απειλές των μεγαλοεπιχειρηματιών δεν είναι εκβιασμός.

Είναι γεγονός ότι τα αιτήματα των αγροτών απαιτούν ρυθμίσεις που εναντιώνονται στα συμφέροντα των τραπεζών, των μεγαλεμπόρων και όσων επιθυμούν τη δημιουργία μεγάλων καπιταλιστικών νοικοκυριών στην αγροτική οικονομία. Η κυβέρνηση προωθεί με την πολιτική της τη δημιουργία των σύγχρονων τσιφλικιών, προσαρμόζοντας την αγροτική οικονομία στα πρότυπα του συστήματος, σε βάρος των φτωχών και μεσαίων αγροτών, στο όνομα της ανταποδοτικότητας των νοικοκυριών και της μείωσης του κόστους παραγωγής, αλλά και της ανταγωνιστικότητας της αγροτικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα, έχουν ως στόχο την ενίσχυση του καπιταλιστικού κέρδους. Τα λαϊκά νοικοκυριά δεν τα ενισχύουν γιατί δεν τα θέλουν. Τους μικρούς και μεσαίους αγρότες τους θέλουν σύγχρονους κολίγους, να τους εκμεταλλεύονται πιο στυγνά. Γι' αυτό αυξάνουν το κόστος των καλλιεργιών, γι' αυτό ακολουθούν αντισυνεταιριστική πολιτική.

Μέσα λοιπόν από την ανάπτυξη των αγώνων των αγροτών, μέσα από το αγροτικό πρόβλημα που ήρθε στην επιφάνεια, αναδείχτηκε τόσο ο ταξικός του χαρακτήρας σε αυτή την κοινωνία, όσο και οι δυο ριζικά αντίθετες πολιτικές για την αντιμετώπισή του. Ο υπουργός Γεωργίας, παρακάμπτοντας τη συζήτηση στα έξι αιτήματα των αγροτών, πρόβαλλε και υποστήριζε ακριβώς αυτό το ζήτημα. Οτι στα μπλόκα συγκρούεται η πολιτική της κυβέρνησης που αφορά "όλη την κοινωνία" και η πολιτική που οι αγρότες επιμένουν ότι είναι υπέρ των συμφερόντων τους. Και είχε δίκιο γιατί η πολιτική που θα έδινε λύση στα προβλήματα των αγροτών ερχόταν σε αντίθεση με την πολιτική της κυβέρνησης. Αν συζητούσε τα αιτήματα και τις προτάσεις των αγροτών, θα ήταν αναγκασμένος να ομολογήσει ωμά ότι η πολιτική της υπερασπίζει τα ταξικά συμφέροντα των πολυεθνικών μονοπωλίων και των καπιταλιστών, των σύγχρονων τσιφλικάδων. Η Βάσω Παπανδρέου είπε επίσης ότι στην περίπτωση των αγροτών συγκρούονται δυο γραμμές.

Αυτός ο αγώνας επιβεβαίωσε την εκτίμηση του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, ότι υπάρχουν δυο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας.

"Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των καπιταλιστών, σε βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις αντεργατικές αντιλαϊκές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ.

Ο δρόμος της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, που μπορεί να δώσει προοπτική για την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και τη νεολαία.

Δεν υπάρχει υπερταξικός ή τρίτος δρόμος. Η θα υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, το καπιταλιστικό σύστημα, ή θα υπηρετεί το λαό και θα έχει προοπτική το σοσιαλισμό".

Οι αγρότες με την ανακοίνωση της Συντονιστικής τους Επιτροπής έστειλαν το μήνυμά τους προς όλες τις κατευθύνσεις. "Θα τα ξαναπούμε". Αυτό, όπως τονίζει η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημαίνει ότι:

"Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Μετά τα μπλόκα των αγροτών θα ακολουθήσουν νέα μπλόκα στην κυβερνητική πολιτική. Η αυξανόμενη λαϊκή οργή θα ενεργοποιήσει πολύ σύντομα μεγάλες αγωνιστικές εφεδρείες και άλλων στρωμάτων των εργαζομένων... Τα μέτωπα είναι σήμερα φανερά σε πολύ περισσότερους. Στη μια όχθη βρίσκεται η πλουτοκρατία και οι υποστηριχτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στην άλλη, όλες οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες δυνάμεις του τόπου μας".

Σ. Σ.