Αρχή της κουβέντας, από πού αλλού, από την περίφημη ευθύνη του πλοιάρχου.

- Ο καπετάνιος, λένε, την ώρα της αναχώρησης αποφασίζει μόνος του, δεν παίρνει καμία εντολή από πουθενά. Είναι πράγματι έτσι, δε δέχεται πιέσεις;

- Γεράσιμος Πατσαλιάς: Ο καπετάνιος δεν πιέζεται μόνο από την πλοιοκτήτρια εταιρία, αλλά απ' όλους όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν σχέση με το φορτίο. Η πίεση δεν ασκείται όταν φτάσεις στο λιμάνι, αλλά μέρες και ώρες πριν. Αρχίζει από τον τρόπο που ναυλώνεται το βαπόρι και το γεγονός ότι στη συνέχεια ζητούν από τον καπετάνιο να καλύψει αυτά που ζητάει η ναυλαγορά, ενώ ξέρουν πως το βαπόρι δεν μπορεί να τα προσφέρει. Αυτοί λένε σε όλα "ναι" όταν κλείνουν το ναυλοσύμφωνο και συ πρέπει μετά να τρέχεις.

- Ποιοι είναι αυτοί;

- Η εφοπλιστική εταιρία που κάνει τη ναύλωση. Λέει "ναι" στο ναυλωτή για πράγματα που δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί, γιατί θέλει καλύτερο ναύλο, γιατί θέλει σαφώς μεγαλύτερα κέρδη, θέλει χαμηλότερο κόστος. Ψάχνοντας να βρει το φορτίο για να το κλείσει λέει σε όλα "ναι" ανεξάρτητα αν μπορεί να αντεπεξέλθει.

- Αυτό καταλήγει σε πίεση σε χρόνο;

- Και σε χρόνο. Ταξιδεύεις για να πας για το φορτίο και ταξιδεύεις ανασφαλώς γιατί ταυτόχρονα πρέπει να ετοιμάζεις το βαπόρι. Ετσι, είτε δε βάζεις βάρδια επάνω γιατί χρειάζεσαι το ναύτη στην κουβέρτα, είτε στην κακοκαιρία, στα δύσκολα, δε βάζεις ναύτη στο τιμόνι και άλλα. Εχεις πίεση σ' αυτά. Ο καπετάνιος δεν είναι φακίρης για να καλύψει όλους τους τομείς ασφαλείας. Για να ανταποκριθεί και να φτάσει το βαπόρι εύκολα και στην ώρα του, κάνει το καλύτερο δυνατό, με μειωμένες οργανικές συνθέσεις, πλήρως ανειδίκευτους αξιωματικούς και πλήρωμα.

- Ο καπετάνιος, όμως, εκτός από εκπρόσωπος της εταιρίας στο βαπόρι είναι και ναυτικός. Εχει δυστυχώς αυτή τη διπλή ιδιότητα. Ο νόμος ορίζει ότι τελικά αποφασίζει μόνος του σε θέματα ασφάλειας...

- Αν ο καπετάνιος αποφασίσει να μη φύγει γιατί έχει καιρό, - σημειώστε ότι στα 22 χρόνια καπετάνιος, ξέρω πολλές περιπτώσεις που επειδή τα στάνταρντ ήταν πολύ χαμηλά, πάρα πολλοί καπετάνιοι, δυσκολεύουν τον απόπλου λέγοντας ότι έχουν τεχνικό πρόβλημα - αν, λοιπόν, ο καπετάνιος πει ότι εγώ δεν πάω ταξίδι, τον περιμένει η αντικατάσταση.

- Αυτή η πίεση πώς εκφράζεται στη συγκεκριμένη εταιρία, την ΑΓΕΤ;

- Μήτσος Καραλιόκης: Ταξίδεψα μ' αυτήν την εταιρία και σε λιμάνια του εξωτερικού και στις εσωτερικές γραμμές. Ολοι οι καπετάνιοι ζούσαν με ένα τρομερό άγχος γιατί τα βαπόρια αυτά δουλεύουν περίπου σαν τα τρένα. Σε συγκεκριμένο χρόνο πρέπει να παραδώσουν το εμπόρευμά τους, σε συγκεκριμένο χρόνο πρέπει να φορτώσουν, σε συγκεκριμένο χρόνο πρέπει να φτάσουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι μας χρονομετρούσαν με το δευτερόλεπτο και με δέκατα του δευτερολέπτου.Επρεπε να φορτώσεις 12-15 καζάνια την ώρα και να ξεφορτώσεις ανάλογα. Κάθε καζάνι είναι γύρω στους δέκα τόνους. Αυτό που λέει ο Γεράσιμος είναι αληθινό, ακόμα και εδώ, που η εταιρία είναι θυγατρική της ΑΓΕΤ, τα πλοία ναυλώνονται από την ΑΓΕΤ και πάνε σε δικά της κέντρα διανομής, ακόμα και εδώ υπάρχει μια τέτοια σχέση του ναυλωτή που πιέζει το πλοίο. Συμβαίνει το εξής: Η πλοιοκτήτρια εμφανίζει τα βαπόρια με υψηλά στάνταρντ, με ικανότητα φόρτωσης 600 τόνους την ώρα, όμως τα βαπόρια λόγω της παλαιότητας των αγωγών φόρτωσης, δεν μπορούσαν να πάρουν φορτίο με ταχύτητα μεγαλύτερη από 300-350 τόνους κι αυτό δημιουργεί διάφορες πιέσεις.

- Για να γίνει κατανοητό. Προσπαθείτε να κερδίσετε από αλλού χρόνους;

- Κατ' αρχήν υπάρχει πίεση από το εργοστάσιο προς το βαπόρι για το ποιος δημιουργεί την καθυστέρηση. Οταν υπάρχει καθυστέρηση από το εργοστάσιο προσπαθούσαν να τη βγάλουν πάνω στο καράβι, αν και γνωρίζουν και αυτοί ότι το καράβι δεν μπορεί να δεχτεί αυτό το φορτίο, ωστόσο αυτοί για να αποποιηθούν τις ευθύνες για δικιά τους καθυστέρηση μας φέρνανε τσιμέντο με πίεση για 400-500-800 τόνους, σπάγανε οι αγωγοί με αποτέλεσμα να χρεώνεται μετά η ευθύνη στο καράβι. Υπήρχαν πάντα έντονοι διαπληκτισμοί μεταξύ των διευθυντών από τα κέντρα διανομής και των καπετάνιων για το ποιος θα χρεωθεί την ευθύνη της καθυστέρησης. Αυτό δείχνει σε μεγάλο βαθμό το πόσο άγχος είχε ο καπετάνιος, μάλωνε με τον τελευταίο μέσα στο βαπόρι που δεν είχε καμία ευθύνη για το πώς θα φορτωθεί και εκφορτωθεί κάποιο καράβι, μάλωνε με τον οποιονδήποτε γιατί αργεί ο ναύτης να βιδώσει μια βίδα και καθυστερούμε και "θα είχαμε δώσει δυο καζάνια" και "μας περιμένουν στην Πρέβεζα στο Ρίο και άλλου". Αρα δεν μπορείς να πεις ότι ο καπετάνιος αποφάσιζε σε πόσο χρόνο θα το φορτώσει, πότε θα ξεκινήσει και τα λοιπά. Ολα είναι ρυθμισμένα σε ένα σχεδιάγραμμα. Μάλιστα στο τελευταίο βαπόρι που ήμουν γινόταν καταγραφή ανά ώρα, πόσα καζάνια έδινες, ποιος ήταν ο αξιωματικός που εκφόρτωνε και υπέγραφες. Και υπάρχουν αυτά τα χαρτιά στην εταιρία, αυτά τα χαρτιά στο τέλος την εκφόρτωσης πήγαιναν με φαξ στην εταιρία, ότι ο τάδε έδωσε τόσα καζάνια, στον τάδε παρατηρήθηκε καθυστέρηση, με όλες τις συνέπειες...