- Τι λες βρε κοπέλα μου και δεν το ξέραμε. Πρέπει να αισθανόμαστε και άπειρα ευτυχισμένοι, που να, επιτέλους βρέθηκε ένας άνθρωπος να ενδιαφερθεί για τα προβλήματά μας.

Το κακό όμως είναι πως ο καλός αυτός άνθρωπος έχει κι ανταγωνιστές που επιμένουν και αυτοί να μας σώσουν...

"Είμαι η Πιπίτσα. Ευχαριστώ που με εμπιστευτήκατε". "Καλέ εμείς σας ευχαριστούμε που μας λύσατε το πρόβλημα" απαντάει η άλλη, η κολλητή (η σκηνοθετημένη) από την άλλη άκρη της γραμμής.

Η τρίτη με το κόκκινο μπουκλέ μαλλί, το σπαθάτο πρόσωπο, τη σημαδεμένη τράπουλα και την Ολύμπια μεγαλοσύνη της παντοδύναμης σοφίας: "Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα. Υποχρέωσή μου". Βγαίνει κι ένας κύριος, γλαρωμένο μάτι πίσω απ' το γυαλί. Πλαδαρά προγούλια, πνιχτή βαθυστόχαστη φωνή. Αυτοπεποίθηση που δε χωρά αντίρρηση. Σίγουρα αυτός είναι ο άνθρωπός μας. Αυτός που χρειαζόμαστε να μας βγάλει απ' τις δύσκολες στιγμές. "Το μέλλον σας είναι στα χέρια σας. Σας περιμένω τώρα αμέσως". Ναι κυρ - Μήτρο μου, τώρα να βάλω τη σκούπα στη γωνιά, βγάζω την τσεμπέρα και σου 'ρχομαι.

Δυστυχώς φαίνεται πως ακόμα υπάρχει πολύ αφελής κόσμος που τους εμπιστεύεται και κάνουν χρυσές δουλιές. Το παραδάκι πέφτει πολύ. Αν σκεφτεί κανείς πως κάθε φορά που σκάει μύτη μια τέτοια διαφήμιση, σημαίνει και διακοσάρι το λιγότερο. Και πόσες φορές τη μέρα γίνεται αυτό;

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ