Το έκτακτο συνέδριο, όπως αποφασίστηκε, θα έχει εκλογοαπολογιστικό χαρακτήρα, που σημαίνει ότι θα εκλεγεί και νέα Διοίκηση της Ομοσπονδίας. Τρανή απόδειξη των προθέσεων της ΠΑΣΚΕ αποτελεί και τούτο: Ενώ προτείνει τροποποίηση του καταστατικού για 3ετή θητεία του Γενικού Συμβουλίου και μάλιστα με μεταβατική διάταξη, ώστε να ισχύει απ' αυτό το Συνέδριο, τώρα χάριν των σκοπιμοτήτων, καταργεί τη σημερινή Διοίκηση, η οποία έχει την εντολή για 2ετή θητεία. Ενώ είναι ώριμη η απαίτηση για 3ετή θητεία του νέου Συμβουλίου, το απερχόμενο δεν είναι ώριμο ούτε για θητεία ενός χρόνου! Πρόκειται δηλαδή για εφαρμογή της γνωστής παροιμίας: "Στο καλάθι δε χωρά, στο κοφίνι περισσεύει"...

Η κυβέρνηση διά του υπουργού Εργασίας δε διαψεύδει ούτε επιβεβαιώνει τις πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο για άγριες αλλαγές στο ασφαλιστικό ζήτημα. Μεταξύ των άλλων προβλέπει όριο συνταξιοδότησης 67 χρόνων για τους άντρες και 65 για τις γυναίκες, με κατάργηση όλων των μεταβατικών διατάξεων των νόμων της ΝΔ. Επίσης προβλέπει αύξηση των εισφορών των Δημοσίων Υπαλλήλων κατά 6%.

Πρόσφατα η διορισμένη, απ' την κυβέρνηση, διοίκηση του Ταμείου Πρόνοιας πήρε απόφαση να προτείνει αλλαγή του υπολογισματικού εφάπαξ στο μέσο όρο της τελευταίας πενταετίας. Με ζηλευτά ανακλαστικά η ΠΑΣΚΕ στην ΑΔΕΔΥ έδωσε τη συγκατάθεσή της σ' αυτή την απόφαση, ενώ η ΠΑΣΚΕ στην ΠΟΕΔΗΝ κάνει πως δεν ξέρει.

Αλήθεια, από πού αντλούν το δικαίωμα να παίζουν με τα λεφτά των Δημοσίων Υπαλλήλων;

Η προσπάθεια της Δημοσιοϋπαλληλικής Ενότητας Υγειονομικών (ΔΕΥ) να πάρει η ΠΟΕΔΗΝ απόφαση για διεκδικήσεις μισθολογικές ουσιαστικού χαρακτήρα, προσέκρουε στην άποψη της πλειοψηφίας για αναμονή του νέου μισθολογίου, διευκολύνοντας έτσι την κυβέρνηση να κερδίσει χρόνο και παράλληλα να καλλιεργήσει αυταπάτες.

Μάλιστα οι όποιες διεκδικήσεις διατυπώνονταν κυρίως από την ΠΑΣΚΕ, αλλά και με την εμφανή υποστήριξη της ΔΑΚΕ και του ΣΥΝ, δε σχετίζονταν με τις ανάγκες της ζωής, αλλά πάντα σε αντιπαράθεση και σύγκριση με άλλους συναδέλφους του δημόσιου τομέα.

Αντί να διευκολύνουν την αντιπαράθεση με τον πραγματικό φταίχτη, που είναι η κυβερνητική πολιτική, διευκόλυναν ένα κλίμα αντιπαράθεσης, μια υποβόσκουσα έχθρα για τους προνομιούχους υπαλλήλους άλλων υπηρεσιών.

Αλήθεια, πόσο απέχει το φαινόμενο των "αγανακτισμένων πολιτών", που τους στρέφουν ενάντια στο μεγαλειώδη αγώνα των ναυτεργατών και αγροτών, από την προσπάθεια μετάθεσης των κυβερνητικών ευθυνών με την καλλιέργεια ανύπαρκτων διαφορών ανάμεσα σε τμήματα υπαλλήλων;

Οι προσπάθειες της ΔΕΥ να έρθει στην επιφάνεια το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό, ώστε να προετοιμαστεί το κίνημα για την αντιμετώπιση των νέων, χειρότερων, ρυθμίσεων, αντιμετωπίστηκαν με ύποπτη αναισθησία. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι όσο συχνότερα η κυβέρνηση μιλάει για εκσυγχρονισμό, νοικοκύρεμα, περικοπή των σπαταλών, ανταγωνιστικές και αυτοχρηματοδοτούμενες υγειονομικές μονάδες, τόσο λιγότερο οι ευρω-εραστές "θυμούνται" την ανάπτυξη ενός ικανού δημόσιου τομέα, χρηματοδοτούμενο από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Πράγματι το κίνημα έχει να αντιμετωπίσει κρίσιμα ζητήματα. Ο χαρακτήρας των μέτρων που θα παρθούν θα καθορίσει και από ποια σκοπιά αντιμετωπίζονται. Από την πλευρά του εργατικού οφέλους - άρα και του οφέλους της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας - ή από την πλευρά των συμφερόντων της ολιγαρχίας, στάση που πιστά τηρούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση;

Ο πρότερος βίος της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ μας δίνει το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι δε θέλει και δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από τις κυβερνητικές επιλογές. Θέλει, λοιπόν, βρισκόμενη υπό το καθεστώς του άγχους των εξελίξεων, να τις προλάβει με το μικρότερο κόστος.

Ετσι θέλει να εκλέγει διοίκηση με τους σημερινούς συσχετισμούς, οι οποίοι προέκυψαν σαφώς σε ένα άλλο πολιτικό συνδικαλιστικό τοπίο. Εχοντας δε ξεμπερδέψει με το αγκάθι ενός επερχόμενου εκλογικού συνεδρίου, με μεγαλύτερη "ασφάλεια" και άνεση θα μπορεί η ΠΑΣΚΕ να προσφέρει τις υπηρεσίες της.

Η ΔΕΥ προσπάθησε και προσπαθεί να περάσει η πρωτοβουλία στους ίδιους τους εργαζόμενους, αναπτύσσοντας την αντίστασή τους, ώστε τα διάφορα συνδικαλιστικά τερτίπια, που αγγίζουν τα όρια της αυθαιρεσίας, να μην πιάσουν τόπο.

Δεν είναι εύκολη η αποκρυπτογράφηση της ανακοίνωσης της ΠΟΕΔΗΝ (δηλαδή της ΠΑΣΚΕ) που έλεγε ότι "το κλείσιμο του 1996 σηματοδοτεί και το κλείσιμο μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου για την Ομοσπονδία μας". Εκείνο όμως που προέχει είναι ότι η Ομοσπονδία και τα χιλιάδες μέλη πρέπει να ανοίξουν μέτωπο στο συμβιβασμό και την ηττοπάθεια, διεκδικώντας λύσεις προς όφελος των εργαζομένων και του κινήματος συνολικά. Να απαιτήσουν το συντονισμό με το σύνολο των μαχόμενων εργαζομένων, οι οποίοι πλήττονται από αυτή την πολιτική. Παράλληλα είναι και μια πρόκληση στους συναδέλφους των άλλων παρατάξεων, που στα πρωτοβάθμια όργανα διαμαρτύρονται, γκρινιάζουν ή και βρίζουν για πολλές πλευρές των θέσεων και των επιλογών της τακτικής των παρατάξεών τους στην ΠΟΕΔΗΝ.

Το έκτακτο συνέδριο πλησιάζει. Τι θέσεις θα υποστηρίξουν; Με ποιο τρόπο, πρακτικά και καθαρά θα πουν "όχι" σε αυτές τις επιλογές;

Θα βρουν το κουράγιο να πουν "όχι" στην υποστήριξη των αντιλαϊκών επιλογών της κυβέρνησης ή η απόσταση μεταξύ Σωματείου και ΠΟΕΔΗΝ λειτουργεί σαν αμορτισέρ απορρόφησης των "κραδασμών" που προκαλούν οι διαμαρτυρίες;

Είναι βέβαιο ότι η ενίσχυση της ΔΕΥ θα αποβεί προς όφελος του κινήματος. Είναι η πιο αποτελεσματική και κυρίως όχι άσφαιρη διαμαρτυρία.

Το κίνημα με τη συμβολή της πλειοψηφίας των συναδέλφων έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα, θα προχωρήσει. Ας αποφασίσουν οι σύνεδροι με ποιους θα συμπαραταχτούν, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη. Το κίνημα από τη φύση του δε θα ανεχτεί ούτε θα συμβιβαστεί με "παιδονόμους", ούτε θα αφήσει να επικρατήσει η "Τσουκατοποίηση".

Πάνω απ' όλα βρίσκεται το συμφέρον της πλειοψηφίας των εργαζομένων και του κινήματος, το οποίο απαιτεί την ενίσχυση και επιτυχία της 48ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ.

Γιώργος ΝΑΝΟΣ

Στέλεχος της ΔΕΥ και μέλος του ΓΣ της ΠΟΕΔΗΝ