"Μπορούμε να μείνουμε εδώ, να συνεχίσουμε να δουλεύουμε και να αγωνιστούμε". Λόγια 6 νέων παιδιών, που εργάζονται στα Ναυπηγεία Ελευσίνας προς την ΓΓ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Ισως είναι και η πιο χαρακτηριστική σκηνή από τις συνομιλίες που είχε η Αλέκα Παπαρήγα με εργαζόμενους των Ναυπηγείων και της ΠΥΡΚΑΛ. Πολλά λόγια, άλλωστε, δε χρειάζονταν. Τα μάτια έλεγαν πολλά, όταν πλησίαζε η ΓΓ του ΚΚΕ, για να τους χαιρετίσει. Το κρύο τσουχτερό και η μικρή σόμπα ζεσταίνει, όσο μπορεί...

* * *

Η πρώτη ερώτηση ακούγεται: "Εσείς οι 300, θα κάνετε κάτι για μας;". "Δε θα σου πω για τους 300, αλλά για τους 11, που δίνουμε κάθε μέρα μάχη για σας", απαντάει η Αλ. Παπαρήγα και τα μάτια δεκάδων εργαζομένων περιμένουν την επόμενη φράση. Από τα βλέμματα όμως καταλαβαίνει κανείς πολλά, καταλαβαίνει την απόγνωση και ένα μεγάλο ερωτηματικό. "Τι θα γίνει αύριο, θα έχουμε μεροκάματο;". Το ερωτηματικό, πιο έντονο στους νέους: "Καλά οι μεγάλοι, αλλά εμείς τι θα κάνουμε αύριο; Πού θα βρούμε μεροκάματο;".

* * *

Οταν ξεκίνησε η ομιλία, όλα σταμάτησαν. Ολα τα βλέμματα στράφηκαν στην ομιλήτρια, περιμένοντας να ακούσουν την πραγματική κατάσταση. Η προσοχή των εργαζομένων και στα δύο εργοστάσια ήταν εκπληκτική. Η Αλ. Παπαρήγα δε χρειάστηκε ούτε μικρόφωνο. Ολοι άκουγαν με προσοχή και ησυχία. Κόκκινοι, πράσινοι, μπλε. Ολοι ήταν εργαζόμενοι. Ολοι νιώθουν στο πετσί τους την αντεργατική πολιτική και τα σχέδια που τους επιφυλάσσουν για το μέλλον. Η σπίθα του αγώνα, τους αγγίζει όλους και η αποφασιστικότητα για διεκδικήσεις, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη, είναι επιτακτική ανάγκη. Γιατί όλα τα χέρια είναι το ίδιο λερωμένα και κουρασμένα, γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στη δουλιά, γιατί για όλους χτυπάει η καμπάνα της αυριανής εργασιακής αβεβαιότητας. Τα βλέμματα, άλλωστε, το έλεγαν ξεκάθαρα...