"Η κυβέρνηση προχωρά σχεδιασμένα και επιλεκτικά, αρχικά συγκεντρώνει την προσοχή της να τσακίσει έναν κλάδο, ένα κοινωνικό στρώμα, ώστε να καθαρίσει το έδαφος και να επιτίθεται στους υπόλοιπους. Ο αγώνας ενός κλάδου είναι αγώνας για όλους".Τα παραπάνω υπογράμμισε χτες η Αλ. Παπαρήγα,μιλώντας στην Ελευσίνα σε συγκέντρωση εργατοϋπαλλήλων της πόλης, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι η κυβέρνηση "αναδεικνύεται σε κυβέρνηση τρομοκρατίας και είναι επικίνδυνη όχι μόνο για τα μέτρα βίας που χρησιμοποιεί, αλλά γιατί έχει αναγορεύσει σε εσωτερικό εχθρό της τον αγωνιζόμενο για τα δικαιώματά του λαό".

Παρακάτω δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία της Αλ. Παπαρήγα:

"Η κυβέρνηση επιδιώκει να καταργήσει το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα των συγκεντρώσεων, της συνδικαλιστικής δράσης. Οπως μια σειρά θετικές διατάξεις και άρθρα του Συντάγματος έχουν γίνει νεκρό γράμμα, έτσι θέλει να καταντήσει και το δικαίωμα στην απεργία.

Απόλυτα φυσικό για κάθε κυβέρνηση και κάθε κόμμα που με την πολιτική του ενθαρρύνει την ανεργία και τη φτώχεια, άρα πρέπει να καταργήσει κάθε δικαίωμα που δίνει όπλα και δυνατότητα αντίστασης.

Η κυβέρνηση θέλει να έχει λυτά τα χέρια της, για να εξαπολύσει φέτος και ιδιαίτερα τα επόμενα χρόνια ένα νέο πακέτο - γίγαντα αντιλαϊκών μέτρων, που θα παραδώσουν πλήρως τη χώρα στην ακόρεστη δίψα των πολυεθνικών, στο μεγάλο κεφάλαιο. Θέλει να καταργήσει, χωρίς καμία αντίσταση, και τα τελευταία κάστρα των εργατικών λαϊκών κατακτήσεων. Προσφεύγει στη λαϊκή βία για να προετοιμάσει το μαύρο αύριο, μια Ελλάδα που θα έχει μετατραπεί ολόκληρη σε μια προβληματική επιχείρηση - φασόν για τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Η κυβέρνηση προχωρά σχεδιασμένα και επιλεκτικά, αρχικά συγκεντρώνει την προσοχή της να τσακίσει έναν κλάδο, ένα κοινωνικό στρώμα, ώστε να καθαρίζει το έδαφος και να επιτίθεται στους υπόλοιπους. Ο αγώνας ενός κλάδου είναι αγώνας για όλους.

Αναδεικνύεται σε κυβέρνηση τρομοκρατίας. Είναι επικίνδυνη όχι μόνο για τα μέτρα βίας που χρησιμοποιεί, αλλά γιατί έχει αναγορεύσει σε εσωτερικό εχθρό της τον αγωνιζόμενο για τα δικαιώματά του λαό.

Η κυβέρνηση έχει πετάξει τη μάσκα της. Ο εσωτερικός εχθρός είναι ο λαός, η φτωχολογιά, ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο συνταξιούχος, ο ναυτεργάτης, ο αγρότης, ο καθηγητής.

Για την κυβέρνηση φίλοι είναι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεργολάβοι.

Η κυβέρνηση πάει να καταργήσει το δικαίωμα της απεργίας, της διαδήλωσης, στο όνομα της τάξης, της ειρήνης και της ελεύθερης διακίνησης. Για την κυβέρνηση και όσους συμφωνούν ανοιχτά ή υπόγεια μαζί της ειρήνη είναι η μοιρολατρία και η υποταγή του λαού. Θέλουν ένα λαό με κατακερματισμένη και κυρίως νεκρή συνείδηση, αδύναμο και τρομαγμένο.

Για την κυβέρνηση δημοκρατία είναι ο λαός να είναι διαιρεμένος, ο εργαζόμενος να υψώνει τη φωνή και τη γροθιά του στο συνάδελφό του, αντί να ενώνεται, να οργανώνεται και να πολλαπλασιάζει την αποτελεσματικότητά του. Δε θα γυρίσουμε στην εποχή των ταγμάτων ασφαλείας ή των σύγχρονων κουκουλοφόρων και πληρωμένων κονδυλοφόρων, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων.

Μα δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να δέχτηκε την αμερικανική ή τη γερμανική ή άλλη βοήθεια και να μη ζει σήμερα βουτηγμένη στα προβλήματα. Δείτε τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, το βραζιλιάνικο θαύμα, το παναμέζικο, το μεξικάνικο, το θαύμα της Νότιας Κορέας, της Ταϊβάν. Αλλά δείτε και το σημερινό θαύμα των αναπτυγμένων χωρών. Χρήματα με τη σέσουλα ρίχτηκαν, όχι για να ζήσει ο λαός, αλλά για επενδύσεις που φέρνουν γρήγορα και τεράστια κέρδη, για εξαγορά κυβερνητικών και συνδικαλιστικών στελεχών, ως και για να αναπτυχθεί η παραγωγή και η αγορά της κοκαϊνης. Χρήμα για βιτρίνα, για να χτυπηθεί το εργατικό, αντιιμπεριαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα.

Μήπως η "μαύρη" Αφρική αφέθηκε να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της; Μήπως δεν είναι πλούσια σε πρώτες ύλες περιοχή; Και όμως υποφέρει σήμερα, δηλαδή υποφέρουν οι λαοί της. Μήπως οι αραβικές χώρες δεν είχαν δυνατότητες τεράστιες με τα κοιτάσματα πετρελαίου; Κι όμως η αμερικανική κηδεμονία ωφέλησε μια μειοψηφία, μια κάστα σε κάθε χώρα, αλλά οι λαοί πεινούν και υποφέρουν.

Λένε ότι ανάμεσα στο "δούναι και το λαβείν" με την ΕΕ η Ελλάδα εισπράττει τελικά 1,5 τρισ. Λένε ψέματα και το λένε συνειδητά. Το ξέρουν αυτό όλα τα άλλα κόμματα, αλλά δεν κάνουν τον κόπο να το αποκαλύψουν στο λαό.

Αν προσθέσουμε μόνο το κόστος του εμπορικού ισοζυγίου, που είναι αρνητικό και έχει σχέση με την προσαρμογή στα πλαίσια της ΕΟΚ, που είναι 3,43 τρισ., τότε και ποσοτικά ο ισολογισμός "δούναι και λαβείν" είναι αρνητικός. Χρηματικά η ΕΕ μάς στοιχίζει μείον 1,38 τρισ.

Ξεχνάνε να πούνε ότι και αυτά τα χρήματα που δίνουν μας καθορίζουν πού θα τα ξοδέψουμε. Και όχι μόνο αυτά. Για να γίνουν έργα υπέρ του πολυεθνικού κεφαλαίου, απαιτούν και ένα μέρος των δημοσίων εσόδων να μπουν για τσόντα στο ξένο. Κλέβουν με πολλά χέρια, ούτε καν με τα δύο.

Χώρια οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, που και αυτές αποτελούν αιτία για τη λιτότητα, τα χρέη και τα ελλείμματα.Από τη μια λένε ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ μάς διασφαλίζει, ότι τελείωσε τώρα η εποχή του ψυχρού πολέμου και από την άλλη ξοδεύουμε σαν να είμαστε σε κορυφαίες στιγμές του ψυχρού πολέμου. Στην πραγματικότητα ξοδεύουμε για να είμαστε προκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Ναυπηγεία: Τα εκτελούν τώρα, γιατί από τις συγχωνεύσεις έχουν προκύψει ισχυρά ναυπηγοεπισκευαστικά αγγλικά, ολλανδικά και γερμανικά συγκροτήματα που ενδιαφέρονται να ελέγξουν τα ναυπηγεία της Μεσογείου.

"Χαλυβουργική": Το 1980, πριν κλείσουν οι υψικάμινοι, δούλευαν 3.500 εργάτες. Σήμερα βρισκόμαστε στις παραμονές να μπει λουκέτο στην επιχείρηση. Αποφασιστική στιγμή στην πορεία της επιχείρησης είναι το κλείσιμο των υψικαμίνων με την είσοδο στην ΕΟΚ χάριν του ευρωπαϊκού καρτέλ. Σήμερα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί το κλείσιμο των παραγωγικών μονάδων. Η επιχείρηση αναπροσαρμόστηκε, έγινε εισαγωγέας τουρκικών χαλυβουργικών προϊόντων. Τελικά τα μεγάλα έργα κλείνουν τη "Χαλυβουργική" υπέρ των αντίστοιχων μονάδων της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Ελληνικά διυλιστήρια: Μια ζωντανή μονάδα που αυτοχρηματοδότησε το επενδυτικό της πρόγραμμα, τώρα βρίσκεται σε πορεία εισαγωγής στο Χρηματιστήριο. Ενώ την ίδια ώρα έχουν παραχωρηθεί χερσαίες και υποθαλάσσιες περιοχές για έρευνες εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων σε πολυεθνικές, στην περιοχή των Παξών, του Πατραϊκού και του Κατακώλου, χερσαίες περιοχές στα Γιάννενα, στην Αιτωλοακαρνανία και τη δυτική Πελοπόννησο.

ΠΥΡΚΑΛ: Το πρόβλημα έχει δύο πλευρές. Η μια αφορά την τύχη της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, που μπορεί να αποτελέσει βάση και για γενικότερη βιομηχανική ανάπτυξη, με εφαρμογές στην ειρηνική βιομηχανία. Σε μια περίοδο που έχει προχωρήσει η κυβέρνηση σε ένα επικίνδυνο εξοπλιστικό πρόγραμμα, που είναι πολύ βαρύ οικονομικά και άσχετο στο μεγαλύτερο μέρος του με τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας, υποτίθεται ότι θα δοθεί νέο έργο στην ελληνική αμυντική βιομηχανία, με στόχο να μην εξαρτάται ολοκληρωτικά το πρόγραμμα προμηθειών από ξένες δυνάμεις, από τις ΗΠΑ, που ως γνωστό παίζουν σαν τη γάτα με το ποντίκι τις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Στην πραγματικότητα οι μόνοι ωφελημένοι θα είναι μερικοί ιδιώτες, που θα ενταχθούν στις παραγγελίες. Το πράγμα φαίνεται από τώρα, από δύο στοιχεία:

- Η ΠΥΡΚΑΛ σπρώχνεται να κάνει δανεισμό 4 δισ. αντί να χρηματοδοτηθεί από το προϋπολογισμό δαπανών του υπουργείου Εθνικής Αμυνας.

- Ηδη στέλνονται κλήσεις για τις περίφημες μετατάξεις και μάλιστα ειδικευμένου προσωπικού.

Οι αγορές του αιώνα έχουν διαφορετικούς σκοπούς από αυτούς που ανακοινώνονται.

Φυσικό αέριο: Ελληνορωσική συμφωνία με εκπρόσωπο τον Κοπελούζο, πιο αποικιοκρατική από εκείνη που υπέγραψε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Κομμάτι κομμάτι πωλούνται τα εργοστάσια, οι εγκαταστάσεις, ακόμη και τα λιμάνια τους.

Το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο, δεν είναι μόνο η όψη της λιτότητας.

Ομως ό,τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, ό,τι επιχειρείται να συμβεί τα επόμενα, δεν πρέπει να το δούμε σαν μια απλή συνέχεια των βασάνων που έζησε η χώρα και ο λαός. Με τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ, με την αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού δύναμης και τη νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ, ύστερα από τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, έχουμε μια νέα σχετικά κατάσταση. Οι εργαζόμενοι δε ζουν μόνο τις συνέπειες της οικονομικής πολιτικής της ΕΟΚ, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τους οικονομικούς μηχανισμούς της, αλλά και τη θεσμοθετημένη ωμή καταπάτηση της εθνικής της ανεξαρτησίας, την πιο μεγάλη ένταση της ταξικής ανισότητας και του αυταρχισμού.

Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε με τους ίδιους τόνους, όπως μιλούσαμε πριν λίγα χρόνια για τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για την ταξική πολιτική, για την ειρήνη και τον πόλεμο.

Χτες μιλούσαμε για αυξήσεις μισθών και συντάξεων, βελτίωση των εργασιακών σχέσεων. Σήμερα μιλάμε για ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Για ανατροπή κατακτήσεων 80 χρόνων, που ήταν σαφώς ανεπαρκείς, ωστόσο αποτελούσαν έστω μια γραμμή άμυνας για την εργατική τάξη, μια βάση για αντεπίθεση και διεκδίκηση νέων κατακτήσεων. Σήμερα μετράμε όχι κάποιες μικρές κατακτήσεις που δε μας φθάνουν, αλλά σοβαρές απώλειες. Τον κίνδυνο να διαμορφωθεί ένα καθεστώς μεσαιωνικού τύπου εργασιακών σχέσεων και απάνθρωπου τρόπου ζωής για μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των συνταξιούχων, άλλων λαϊκών στρωμάτων, χωρίς ούτε και αυτό το ελάχιστο: Τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το 8ωρο, το πενθήμερο, την ΑΤΑ.

Δεν υποτιμάμε τη σημασία του μετώπου κατά της λιτότητας, για την ΑΤΑ, τις συλλογικές συμβάσεις. Αλλωστε έχει χυθεί αίμα γι' αυτά τα αιτήματα. Ομως δε φθάνει ένας τέτοιος αγώνας, δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει στα άμεσα καθημερινά ζητήματα. Χρειάζεται ένας γενικότερος συνδικαλιστικός, πολιτικός και ιδεολογικός αγώνας, με συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους, κυρίως με σαφές πολιτικό πλαίσιο πάλης, που να εκφράζει την αναμέτρηση με τα μονοπώλια και τις επιλογές του ιμπεριαλισμού.

Αγώνας μόνιμος, διαρκείας, που διασφαλίζει συνέχεια, εναλλαγή μορφών πάλης, προοπτική, που δεν αφήνει περιθώρια στη δημαγωγία των άλλων κομμάτων. Αγώνας κοινός ανάμεσα σε όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης και αγώνας κοινός της εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και την αγροτιά, με τα κινήματα της νεολαίας, των γυναικών και της ειρήνης.

Το κτίσιμο του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, με πόδια την ενότητα μαζικής δράσης της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα, αυτό είναι το βασικό πολιτικό καθήκον του λαϊκού κινήματος, αυτή είναι και η ουσία της διεξόδου που προτείνει το ΚΚΕ. Ενα μέτωπο που επιβάλλει ανατροπές στους συσχετισμούς δυνάμεων, με τελικό στόχο τις πιο βαθιές αλλαγές στον τόπο μας. Εμείς προσθέτουμε και την ίδια την προοπτική του σοσιαλισμού.

Αν και στην πολιτική κανείς δεν μπορεί να είναι κατηγορηματικός, μερικές φορές όσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα. Η περίοδος που διανύουμε είναι μεταβατική. Υπάρχουν υπόγεια ρεύματα και γνήσιες ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις, άλλες μουδιασμένες, άλλες σε διαδικασία προβληματισμού. Αγώνες γίνονται, χρόνο με το χρόνο πολλαπλασιάζονται, το ζήτημα είναι να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, να οργανωθεί καλύτερα και η άμυνα και η αντεπίθεση.

Είναι μέσα στις δυνατότητες των κομμουνιστών και των πιο πρωτοπόρων τμημάτων της εργατικής τάξης, του ταξικού ρεύματος που διαμορφώνεται περισσότερο καθαρά σήμερα, να αντιμετωπίσουν με επιτυχία την καλοστημένη επιχείρηση διάβρωσης και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Να δώσουμε όλοι μαζί δύναμη και πνοή στα πρωτοβάθμια σωματεία, στους τόπους δουλιάς, στα εργοστάσια και στα γραφεία. Είναι μέσα στις δυνάμεις μας και στις δυνατότητές μας.

Είναι μέσα στις δυνατότητές μας να συμβάλουμε να διαμορφώνονται κύτταρα κοινωνικής συμμαχίας, ενός κοινωνικού μετώπου πάλης για τα κρίσιμα προβλήματα της ανεργίας, του ασφαλιστικού, της εισοδηματικής πολιτικής, κατά του ξεπουλήματος επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, για τα προβλήματα των ΕΒΕ και της αγροτιάς, της παιδείας, της υγείας, των γυναικών και της νεολαίας, για το πρόβλημα των προβλημάτων: Τη "νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων". Κύτταρο κοινωνικής συμμαχίας παντού, σε κάθε τόπο δουλιάς, κλάδο, δήμο και νομό, περιοχή.

Βεβαίως, κάθε αγώνας δε σημαίνει και άμεσο αποτέλεσμα. Κάθε μάχη δε φέρνει και τη νίκη γρήγορα. Ο αγώνας πρέπει να συνεχίζεται, να εναλλάσσει τις μορφές, ανεξάρτητα αν φέρνει άμεσα αποτελέσματα. Αυτή η θέση, αν γίνει γενική πείρα του λαού, μπορεί να φέρει σίγουρα αποτελέσματα, ορισμένα σήμερα, περισσότερα αύριο και μεθαύριο.

Αρκεί να μη συμφιλιωθεί κανένα τμήμα του λαϊκού κινήματος με τη λογική της μοιρολατρικής παραδοχής της πραγματικότητας.

Η πιο λαθεμένη και επικίνδυνη λογική είναι να νομιμοποιηθούν αυτά στη συνείδηση της εργατικής τάξης ως τετελεσμένα και οριστικά, άρα δε μένει τίποτε άλλο παρά να προσαρμοστούμε, να τα υποφέρουμε.

Αντίθετη γραμμή και στάση πρέπει να κρατήσει η εργατική τάξη και εννοείται ο κομμουνιστής.

Στη συνείδησή μας να μη νομιμοποιηθεί κανένα αντιλαϊκό μέτρο, για κανένα να μην πούμε αφού έγινε έγινε, καμία συμφιλίωση με αυτήν την άδικη πραγματικότητα.

Ορθοβαδίζοντας σε αυτόν το δρόμο, υπάρχει ελπίδα να ανακόψουμε χειρότερα μέτρα, να αμυνθούμε και κυρίως να αντεπιτεθούμε. Μόνο έτσι ανοίγει ο δρόμος για τη διέξοδο!