Ναρκωτικά

Το πρόβλημα των ναρκωτικών έχει πάρει νέες διαστάσεις. Εχει αυξηθεί ο αριθμός των χρηστών και των θανάτων κι επεκτείνεται η χρήση στις μικρότερες ηλικίες.

Το πιο επικίνδυνο όμως είναι ότι μέσα από πολλούς μηχανισμούς και κανάλια προβάλλεται και βρίσκει έδαφος η άποψη της αποδοχής σαν αναγκαίο κακό αυτής της πραγματικότητας, καλλιεργώντας το συμβιβασμό και τη διαχείριση του προβλήματος.

Η εφαρμογή προγραμμάτων χορήγησης μεθαδόνης, η εγκατάλειψη των κέντρων απεξάρτησης και κυρίως η απουσία ουσιαστικών μέτρων πρόληψης ντύνονται με τις θεωρίες του "περιορισμού της βλάβης" του "διαχωρισμού σε μαλακά και σκληρά" και της "αντιαπαγόρευσης όλων των ουσιών".

Ομως τα ναρκωτικά πριν ακόμα σκοτώσουν ζωές, σκοτώνουν συνειδήσεις. Μας θέλουν ακίνδυνους για το σύστημα. Γι' αυτό πρέπει να αντισταθούμε σε όλα τα ναρκωτικά. Να απορρίψουμε τους "τεχνητούς παραδείσους" και τους τεχνητούς διαχωρισμούς, τα υποκατάστατα της ζωής.

Η έξαρση των ναρκωτικών είναι έκφραση της κοινωνικής κρίσης, της σήψης, της διαφθοράς, της άδειας ζωής. Μπορούμε να αντισταθούμε με τους αγώνες, τις αξίες και οράματά μας.

Η καταστροφή της φύσης

Η ασυδοσία του κεφαλαίου έχει δημιουργήσει για την ανθρωπότητα τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα: Την τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τη μόλυνση υδάτων και εδαφών. Και στη χώρα μας η έλλειψη υποδομής για προστασία από φυσικά φαινόμενα (νεροποντή, χιονοθύελλα, καύσωνας, σεισμός) είναι αποτέλεσμα της αλόγιστης κερδοσκοπικής χρήσης της γης, της ασύδοτης δράσης του κεφαλαίου.

Το νέφος, η έλλειψη πράσινου, που επιδεινώθηκε δραματικά και με τις πυρκαγιές, οι μολυσμένες παραλίες, η άναρχη οικοδόμηση των πόλεων είναι προβλήματα που ευαισθητοποιούν και προβληματίζουν τους νέους. Τα περιβαλλοντικά προβλήματα εκφράζονται με ιδιαίτερη οξύτητα στις λαϊκές συνοικίες και περιοχές.

Ο αγώνας μας για την υπεράσπιση της φύσης από την καταστροφή της είναι αγώνας και για τη σωτηρία της ανθρώπινης φύσης, για το σήμερα και το αύριο της ανθρώπινης ζωής.

Οι δημοκρατικές ελευθερίες στο στόχαστρο

Ο αυταρχισμός και η καταστολή εκδηλώνονται πολύμορφα από το αστικό κράτος. Σήμερα αμφισβητούνται με τον πιο έντονο τρόπο δημοκρατικές κατακτήσεις μας.

Ο νέος εργαζόμενος βρίσκεται συνεχώς κάτω από την απειλή της απόλυσης. Οι αγώνες ποινικοποιούνται. Αμφισβητείται το πανεπιστημιακό άσυλο και κάθε χρόνο, με αφορμή το γιορτασμό του Πολυτεχνείου, επιχειρείται η κατάργησή του. Τα ΜΑΤ και οι ειδικές δυνάμεις ενισχύουν την παρουσία τους στις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Χαρακτηριστική έκφραση αυταρχισμού είναι η Συμφωνία Σένγκεν, που καθιερώνει ένα πανευρωπαϊκό δίκτυο παρακολούθησης και φακελώματος των πολιτών, τη συνεργασία Ευρωαστυνομίας - ΕΥΠ - υπουργείων Δημόσιας Τάξης και καταλήγει να καταργεί ακόμα και το νομοθετημένο δικαίωμα του πολιτικού ασύλου.

Σειρά διακρίσεων αντιμετωπίζουν οι Τσιγγάνοι κι οι νέοι της μουσουλμανικής μειονότητας. Για τους τελευταίους οι διακρίσεις έχουν οικοδομηθεί εδώ και χρόνια μέσα στο πλέγμα ανταγωνισμού της ελληνικής και τουρκικής ολιγαρχίας κι αφορούν το δικαίωμα στη μόρφωση, τη δουλιά, την απόκτηση και διατήρηση της ιθαγένειας. Οι νέοι μπορούν να βάλουν φρένο στα μίση και τους εθνικισμούς, χτίζοντας γέφυρες φιλίας με τους γειτονικούς λαούς, για να οικοδομείται η ισότιμη και ειρηνική συμβίωση όλου του ελληνικού πληθυσμού της Θράκης.

Οι αναδιαρθρώσεις που σχεδιάζονται στο στρατό και τα εθνικιστικά κηρύγματα οξύνουν τα προβλήματα των νέων στη διάρκεια της θητείας. Στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται τα ρουσφέτια, η κακή ποιότητα ζωής, η αντιδημοκρατική συμπεριφορά σε βάρος των στρατευμένων νέων. Οι συνθήκες αυτές στοχεύουν στην εκμάθηση της υποταγής, ώστε να γίνει αργότερα χωρίς κραδασμούς η ένταξη στην παραγωγή και η αποκοπή του νέου από την πάλη. Σε αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε κινείται και το σχέδιο νόμου για τη στρατολογία, που προβλέπει ανάμεσα στα άλλα στράτευση στα 18 και μείωση του χρόνου αναβολής λόγω σπουδών.

Γ. Επίθεση στην καρδιά και στο νου μας

Ποιος φοβάται την αμφισβήτηση της νεολαίας

Η δυσαρέσκεια για το παρόν κι η ανησυχία για το μέλλον ενισχύει τάσεις αμφισβήτησης της σημερινής πραγματικότητας, τροφοδοτεί το ριζοσπαστισμό της γενιάς μας, πράγμα που θα βρίσκει την έκφρασή του στη συμπεριφορά όλο και περισσότερων νέων και στην ανάπτυξη της πάλης μας. Οι συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής είναι ιδιαίτερα έντονες στους νέους εργάτες, καθώς και στα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αυτή η πολιτική οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις, στις οποίες εκφράζονται τελικά όλες οι αντιθέσεις της κοινωνίας. Ολο και μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, η συντριπτική μας πλειοψηφία, ζούμε αυτές τις αντιθέσεις, μέσα από την όξυνση των προβλημάτων, την εκμετάλλευση και την ανεργία, τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση και τον πολιτισμό, τη διαβίωση των οικογενειών μας, την κοινωνική αθλιότητα.

Ομως η επαναστατική συνείδηση δε δημιουργείται αυθόρμητα, από μόνη της. Η κοινωνική κρίση, που οδηγεί σε σκληρό προσωπικό αγώνα για να κερδηθούν τα κοινωνικά αγαθά, εμφανίζει σαν ατομική αποτυχία του κάθε νέου την αποτυχία της κοινωνίας να καλύψει τις διευρυνόμενες ανάγκες και να εκπληρώσει τις νεανικές προσδοκίες. Οι νέες μορφές, με τις οποίες εκδηλώνονται οι ταξικοί φραγμοί κι η εκμετάλλευση, όπως είναι τα ατομικά προγράμματα σπουδών και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, βάζουν εμπόδια στη συνειδητοποίηση ταξικών αντιθέσεων. Το μεγάλο διάστημα ανεργίας, οι νέες εργασιακές σχέσεις, ύστερα μάλιστα από μια παρατεταμένη διάρκεια σπουδών - κατάρτισης, επιβαρύνουν για περισσότερο διάστημα τις οικογένειές μας, περιορίζουν την κοινωνική μας πείρα, καθώς και την αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία μας. Η υποβάθμιση του μορφωτικού - πολιτιστικού επιπέδου μας, η αρνητική στάση απέναντι στη γνώση και τη δημιουργία, η ανεργία, η απουσία ελεύθερου χρόνου στοιχειοθετούν ένα συντηρητικό τρόπο ζωής, που κυριαρχεί μέσα στην καπιταλιστική πραγματικότητα.

Οι νέοι άνθρωποι, ανήσυχοι, ανοιχτοί στο καινούριο, όπως το καταλαβαίνουμε κάθε φορά, μπαίνουμε σήμερα στη ζωή με ακόμα μεγαλύτερα όνειρα. Ο καπιταλισμός, όμως, ακρωτηριάζει μαζί με τις ανθρώπινες ανάγκες και τις ελπίδες, μάς γερνάει πριν την ώρα μας. Μια κοινωνία δίχως αύριο χρειάζεται μια νεολαία που δε θα βλέπει μακριά, που δε θα σκέφτεται το αύριο. Καλλιεργεί εφήμερες ανάγκες, προσφέρει εφήμερες χαρές.

Αυτό το νόημα δίνουν στη ζωή μας, θέλουν να εδραιώσουν στη συνείδησή μας. Για το σκοπό αυτό η άρχουσα τάξη ξετυλίγει μια πολύμορφη επίθεση, στοχεύοντας στην ενσωμάτωση της αμφισβήτησής μας, στην ενεργητική στήριξη του συστήματος.

Μια πολύπλευρη ιδεολογική επίθεση

Σ' αυτή την επίθεση η άρχουσα τάξη δε λυπάται μέσα και χρήματα, δε διστάζει να θέσει υπό την προστασία της κάθε μορφή και πρωτοβουλία που εκτρέπει την αμφισβήτησή μας μακριά από την κοίτη της επαναστατικής πάλης. Στην κατεύθυνση αυτή χρησιμοποιούνται όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος (ευρωπαϊκά προγράμματα, ΜΜΕ, ο κρατικός μηχανισμός και οι διάφορες λειτουργίες του, η εκπαίδευση, οι δυνάμεις καταστολής, τα αστικά πολιτικά κόμματα).

Καλλιεργούν πολύμορφα τον ατομισμό και το ψευτοβόλεμα σε μια μικρή κι εφήμερη ζωή. Μας θέλουν να σκοτωνόμαστε για μια δουλιά με ημερομηνία λήξης, για επαγγελματική κατάρτιση μιας χρήσης, να εξοντωνόμαστε για τη διασκέδαση μιας νύχτας, σαν να μην υπάρχει τίποτε περισσότερο και τίποτε καλύτερο, σαν μην υπάρχει αύριο.

Τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα η τηλεόραση και τα περιοδικά που απευθύνονται στη νεολαία, οι χαζοχαρούμενες προτάσεις για "κλάμπινγκ" και "φίτνες" είναι η γυαλιστερή επιφάνεια της πραγματικότητας που αναγκαστικά ζούμε. Κάτω από αυτήν την επιφάνεια καραδοκεί η φτώχεια της ζωής και της ανθρώπινης επικοινωνίας. Βλακώδεις τηλεοπτικές εκπομπές πλατιάς κατανάλωσης, ομοιόμορφα σαχλοτράγουδα και μουσικοί ήχοι μονότονα επαναλαμβανόμενοι, τσόντες και ροζ τηλέφωνα, αστρολογία και τζόγος μέσα από τηλεπαιχνίδια, τηλέφωνα και όλων των ειδών τα λαχεία και τα κουπόνια, προσπαθούν να διαμορφώσουν τα γούστα και τα κριτήριά μας, να περιορίσουν τα όνειρά μας στα στενά όρια που επιβάλλει η κοινωνική ανισότητα, η αδικία, η εκμετάλλευση.

Στη δυναμική της ταξικής πάλης και την αποτελεσματικότητάς της αντιπροτείνουν το "διάλογο" και την "κοινωνική συναίνεση".

Ξέρουν πως οι νέοι έχουμε μικρή πείρα από το κίνημα. Συχνά πίσω από τα προβλήματα και τις εξελίξεις δεν αναγνωρίζουμε τις ταξικές σχέσεις, την ταξική πάλη που διεξάγεται στους κόλπους της κοινωνίας. Ο χάρτης των δικαιωμάτων μας φαντάζει ανεξερεύνητος. Πολλές φορές αντικρίζουμε τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε, μέσα μόνο από τη δική μας προσωπική εμπειρία. Αυτά τα στοιχεία αξιοποιεί η άρχουσα τάξη και προσπαθεί να μας βγάλει έξω από τις μάχες του παρόντος και του μέλλοντος. Θέλουν να ξεχάσουμε τις λέξεις "δικαίωμα", "κατακτήσεις", "αγώνας". Ετσι αντιπαρατίθεται το ατομικό συμφέρον στο κοινωνικό δικαίωμα, η ατομική και συντεχνιακή προσπάθεια στο συλλογικό αγώνα. Θέλουν να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο, θέλουν τη νέα γενιά διασπασμένη και διασπαστική, μακριά και ενάντια στο εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μας κρατήσουν έξω από την ταξική πάλη, τη δύναμη που κινεί την κοινωνία.

Μια υπερκομματική ενότητα πλασάρεται σαν αναγκαιότητα στα πλαίσια του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού "μονόδρομου".

Η προβολή της σημερινής πολιτικής σαν το μόνο δρόμο για την ελληνική κοινωνία δεν αφήνεται μόνο στα κόμματα που τη στηρίζουν. Το ευρωπαϊκό καπιταλιστικό ιδανικό προβάλλεται ιδιαίτερα μέσα από ατέλειωτα προγράμματα και θεσμούς που οργανώνει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προσπαθούν έτσι να κατευθύνουν τη δράση μας σε άμεσα ελεγχόμενους φορείς, όπως το σχεδιαζόμενο ΕΣΥΝ, και κατευθύνσεις: Τη "συμμετοχή στους θεσμούς" δηλαδή τη συναίνεση και εφαρμογή των ήδη ειλημμένων αποφάσεων, την "κοινωνική αλληλεγγύη" δηλαδή το μοίρασμα της φτώχειας και της ανεργίας ανάμεσα στα θύματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, τον ατομικό ανταγωνισμό και το "επιχειρηματικό πνεύμα" δηλαδή τη δικαίωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τις μικρές αυταπάτες για ατομικές "λύσεις" μέσα από σεμινάρια ανεργίας ή καλλιέργειες αρωματικών φυτών, και τέλος την αυταπάτη των αυταπατών - την προσπάθεια για "σύγκλιση" στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προσπαθούν να υποτάξουν το διεθνισμό και πατριωτισμό μας στους μηχανισμούς και τα σχέδια του ιμπεριαλισμού.

Στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων καλλιεργούνται και οι πιο αντιδραστικές απόψεις: Ελληνοορθόδοξος σοβινισμός, ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, νεοφασισμός. Ταυτόχρονα την αντίδρασή μας στα βρικολακιάσματα του παρελθόντος προσπαθούν να την περιορίσουν σε αντιφασιστικές αντιρατσιστικές καμπάνιες, που δε θίγουν όμως τις ρίζες των προβλημάτων.

Μέσα απ' όλα και πάνω απ' όλα προσπαθούν το νεανικό ριζοσπαστισμό να τον κρατήσουν μακριά από την επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, από το κομμουνιστικό κόμμα.

Διαρκής κι έντονη είναι η επίθεση στην πολιτική και ιδεολογία του ΚΚΕ. Τα διάφορα αφιερώματα του αστικού Τύπου για την οργανωμένη πολιτική δράση των νέων ή το νεολαιίστικο κίνημα ξεχειλίζουν από μίσος κι εχθρότητα απέναντι στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

Η άρχουσα τάξη στηρίζεται ιδιαίτερα στα διάφορα αριστερά δεκανίκια του συστήματος (Συνασπισμός, αριστεριστές, αναρχικοί) και μάλιστα σε όσους σε διάφορες εποχές αποχώρησαν από το Κόμμα, για τη συκοφάντηση των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας, το μηδενισμό της προσφοράς του κομμουνιστικού κινήματος και ιδιαίτερα του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα. Ξαναγράφεται η ιστορία, προβάλλεται η αναθεώρηση βασικών αρχών του επαναστατικού κινήματος, παρουσιάζεται σαν ουτοπία η σοσιαλιστική προοπτική. Επειδή εμείς οι νέοι δε ζήσαμε επαναστατικές καταστάσεις, ούτε τα μεγάλα επιτεύγματα του κινήματος, πιστεύουν πως μπορούν πιο εύκολα να μας οδηγήσουν στη λαθολογία, την ηττοπάθεια και τελικά το συμβιβασμό.