Η νέα γενιά είμαστε από τα πρώτα θύματα αυτής της συντηρητικής πολιτικής. Οχι μόνο, γιατί βιώνουμε σήμερα την περικοπή των δικαιωμάτων μας, αλλά και γιατί αύριο θα ζήσουμε σε όλη τους την έκταση τα μέτρα που εφαρμόζονται.

Σήμερα αμφισβητούνται καταχτήσεις που μετά από σκληρό αγώνα απόχτησαν οι προηγούμενες γενιές: Δωρεάν παιδεία, οχτάωρη δουλιά, ασφάλιση. Ολο και πιο σκληρός γίνεται ο αγώνας για την απόκτηση των κοινωνικών αγαθών. Κάθε μέρα θα ξημερώνει και πιο σκοτεινή, όσο η κοινωνία θα ακολουθεί τους νόμους της οικονομίας της αγοράς, δηλαδή του καπιταλισμού.

Η ειρήνη, η ζωή μας σε κίνδυνο

Η γειτονιά μας, τα Βαλκάνια, βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα της ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης πραγμάτων". Χιλιάδες νέοι έχασαν τη ζωή τους σε έναν άδικο πόλεμο, που έφερε φτώχεια και δυστυχία.

Με τη συμμετοχή στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στις δυνάμεις δολοφόνων ταχείας επέμβασης, με την επέκταση του μισθοφορικού στρατού, με την εξάπλωση των ΝΑΤΟικών στρατηγείων και τους νέους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, η χώρα μας κινδυνεύει να εμπλακεί σε μια γενικότερη στρατιωτική σύγκρουση στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, για την αναδιάταξη των συνόρων, το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής από τους Αμερικανούς κι Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.

Η επιδίωξη της ελληνικής ολιγαρχίας να αναβαθμίσει τη θέση της στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, αναγορεύοντας την περιοχή των Βαλκανίων σε ενδοχώρα της Ελλάδας, οξύνει την αντιπαράθεση με την τουρκική ολιγαρχία. Παραμονεύει ο κίνδυνος, ο ανταγωνισμός κι οι επεκτατικές βλέψεις να οδηγήσουν ακόμη και σε πολεμική σύγκρουση των δύο λαών.

Ζούμε με την απειλή του πολέμου. Οι νέοι έχουμε κάθε λόγο να πρωτοστατήσουμε σε ένα πανίσχυρο φιλειρηνικό κίνημα, ενάντια στον κοινό εχθρό των λαών, τον ιμπεριαλισμό.

Η μόρφωσή μας υποβαθμίζεται

Η χώρα μας έχει την 105η θέση στον κόσμο στις δαπάνες για την παιδεία. Ζούμε την αβάσταχτη φτώχεια της εκπαίδευσης, με δεκάδες χιλιάδες αίθουσες και καθηγητές να λείπουν από τα σχολεία και τις σχολές. Πολύμορφα εκφράζονται οι πιο ισχυροί σήμερα ταξικοί φραγμοί. Ακόμη και την υποχρεωτική εκπαίδευση αναγκάζεται να την εγκαταλείπει ένας στους πέντε μαθητές.

Οι πομπώδεις, αλλά υποκριτικές, εξαγγελίες της κυβέρνησης, η νέα κοσμογονία στην παιδεία, που ευαγγελίζεται, δε σημαίνει τίποτε άλλο από την εμπορευματοποίηση της παιδείας, τους μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς, την υποβάθμιση της μόρφωσής μας.

Με δόλωμα την "ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ", προχωρούν τα αντιδραστικά σχέδια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Με την επιβολή διδάκτρων, την αποσύνδεση του πτυχίου από τα επαγγελματικά δικαιώματα, θα διαμορφώσουν πτυχιούχους και πανεπιστήμια διαφορετικών κατηγοριών και οι ταξικοί φραγμοί θα πάρουν νέες πιο επικίνδυνες για τη μόρφωσή μας μορφές. Η υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει δωρεάν εκπαίδευση μέσα από κρατικά εκπαιδευτήρια, όπως ορίζει το Σύνταγμα, αντικαθίσταται βήμα το βήμα από την αρχή της "ελεύθερης" ατομικής πρόσβασης στη γνώση, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες και την ταξική, σε τελευταία ανάλυση, θέση του καθένα μας.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται τα μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί: Τα ψίχουλα για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό, η δημιουργία δίπλα στο τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα των ΙΕΚ, των ΚΕΚ, των κατ' όνομα δημόσιων "αποκεντρωμένων" τριτοβάθμιων ιδρυμάτων και γενικότερα η επέκταση της παραπαιδείας, η εξατομίκευση της εκπαίδευσης με το σύστημα των πιστωτικών μονάδων.

Ζητάμε ολόπλευρη μόρφωση για όλους κι αυτοί διαλύουν ό,τι έχει απομείνει απ' την Ενιαία Δημόσια Δωρεάν εκπαίδευση. Με την άμεση παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην εκπαιδευτική κι ερευνητική λειτουργία, με τη διείσδυση του μεγάλου κεφαλαίου στα προγράμματα σπουδών και έρευνας, με την αξιολόγηση και πιστοποίηση τίτλων σπουδών, επαγγελματικής επάρκειας και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, θέλουν να κατακερματίσουν τη γνώση και το εκπαιδευτικό σύστημα, να μετατρέψουν τη μόρφωση σε εμπόρευμα. Χρειάζονται ένα εκπαιδευτικό σύστημα με αλλεπάλληλες ταξικές κρησάρες, όπου, από τη μια οι πολλοί θα καταδικάζονται σε μια ισόβια αναζήτηση της μιας κι ύστερα της άλλης φτηνής κι αποσπασματικής κατάρτισης, ενώ από την άλλη οι λίγοι, διαθέτοντας χρήμα θα αποκτούν υψηλή επιστημονική κατάρτιση.

Στόχος, είναι να προσαρμοστεί ολόκληρο το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα στην αντιδραστική αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και της οικονομίας της χώρας και να διαμορφώνει ανθρώπους υποταγμένους, χωρίς συνείδηση και διάθεση αλλαγής της κοινωνικής πραγματικότητας.

Ανεργία, ανασφάλεια και εργασιακός μεσαίωνας

Ζούμε σε διαρκή αγωνία κι άγχος, καθώς παρατείνεται το διάστημα αναζήτησης εργασίας, αφού από τη μια προσπαθούμε να μπούμε στην παραγωγή από πιο μικρή ηλικία, για να συμπληρώσουμε το ολοένα μικρότερο οικογενειακό εισόδημα και από την άλλη η προοπτική που διαγράφεται για μας με την κατάργηση της ασφάλισης είναι η δουλιά μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Το τελευταίο διάστημα, με την προσαρμογή της οικονομίας στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με το κλείσιμο επιχειρήσεων σε παραδοσιακούς κλάδους, χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας, την ελευθερία των απολύσεων, η σταθερή απασχόληση γίνεται όνειρο απατηλό. Ιδιαίτερα οι νέοι αγρότες αντιμετωπίζουν αδιέξοδο, καθώς η κυβερνητική πολιτική μετατρέπει την ύπαιθρο σήμερα σε φτωχοκομείο κι αύριο σε γηροκομείο.

Ο νόμος για την ανεργία, με την εφαρμογή της ΚΑΡΤΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ χρηματοδοτεί ουσιαστικά τους βιομηχάνους. Τους επιδοτεί για την κατάρτιση των νέων και τους απαλλάσσει από το κόστος της κοινωνικής ασφάλισης για τους νεοπροσλαμβανόμενους.

Ολο και περισσότεροι από μας παρακολουθούμε ΙΕΚ, ΚΕΚ, ΚΕΣ, και άλλες ιδιωτικές σχολές, στην προσπάθεια να αποκτήσουμε εφόδια για εργασία. Παρατηρούμε, από τη μια οι ιδιώτες επιχειρηματίες να κερδοσκοπούν από τα όνειρα και τις ελπίδες μας και από την άλλη να καταλήγουμε με μια αποσπασματική κατάρτιση μιας χρήσης, για δουλιές με ημερομηνίες λήξης.

Ετσι, μέσα από αυτό το μοντέλο κατάρτισης, προετοιμάζεται κι εφαρμόζεται ένα μοντέλο προσωρινής "ευέλικτης" απασχόλησης, χωρίς απαιτήσεις και δικαιώματα. Θέλουν να περνάμε από την κατάρτιση στην εργασία, από κει στην ανεργία και ξανά στην κατάρτιση, περιπλανώμενοι χωρίς ανάπαυλα και προορισμό, χωρίς τελικά να εξασφαλίζουμε αυτό που δικαιούμαστε, μια σταθερή δουλιά με δικαιώματα.

Ο μπαμπούλας της ανεργίας γίνεται όπλο στα χέρια των βιομηχάνων για χαμηλότερα μεροκάματα, για εντατικοποίηση, για κατάργηση των εργασιακών κι ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για χτύπημα της συνδικαλιστικής μας δράσης. Στο όνομα της ανεργίας η κυβέρνηση επιβάλλει τη "Λευκή Βίβλο", την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων για πιο φτηνή εργατική δύναμη, τον "εργασιακό μεσαίωνα".

Η δουλιά χωρίς δικαιώματα είναι ήδη πραγματικότητα για τους ξένους εργάτες, ενώ η αναζήτηση φτηνής εργατικής δύναμης οδηγεί στην υπερεκμετάλλευση των νέων γυναικών και στην παιδική εργασία.

Η πλήρης απασχόληση δίνει τη θέση της στις "νέες" μορφές απασχόλησης: τη μερική απασχόληση, το ωρομίσθιο, την ανατροπή και παράταση του ωραρίου εργασίας, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας. Μας θέλουν μισοεργαζόμενους, μισοαμειβόμενους, μισοασφαλισμένους, με ευέλικτες σχέσεις στη δουλιά κι ελαστικές συνειδήσεις σε όλη τη ζωή μας.

Οι νέοι εργάτες, που είμαστε τμήμα της εργατικής τάξης, ζούμε την ένταση της εκμετάλλευσης, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ δεν ενδιαφέρονται μόνο για τα κέρδη τους. Θέλουν να αντικαταστήσουν τη συλλογική διαπραγμάτευση με το προσωπικό αλισβερίσι, την "κοινωνική ειρήνη". Να περιορίσουν, να διασπάσουν και να υποτάξουν τα συνδικάτα, να χτυπήσουν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, να αμβλύνουν την ταξική συνείδηση των νέων εργατών.

Χειροτερεύει η ποιότητα ζωής μας

Οι νέοι ζούμε με την αίσθηση ότι άλλοι κρατούν τα νήματα της ζωής μας. Αλλοι καθορίζουν πώς θα μορφωθούμε, θα δουλέψουμε, θα διασκεδάσουμε, θα ερωτευτούμε, θα ζήσουμε. Οχι μόνο στη δουλιά, αλλά και στην παιδεία, στην τέχνη, τον αθλητισμό, την ενημέρωση, την ψυχαγωγία, παντού κάποιος καπιταλιστής κάνει κουμάντο με τα κεφάλαιά του και τη βούλα της κρατικής εξουσίας.

Βιομήχανοι, εφοπλιστές και μεγαλέμποροι κατέχουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, ελέγχουν τα κρατικά θέατρα, τον κινηματογράφο, τη μουσική, κι έχουν στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχό τους αθλητικές ομάδες. Αποκτούν κέρδη, αλλά και κοινωνική αποδοχή, ελέγχουν συνειδήσεις και εδραιώνουν την εξουσία τους.

Είναι σκάνδαλο, η πολιτεία να χορηγεί δισεκατομμύρια σε ιδιώτες επιχειρηματίες και ψίχουλα για την καλλιτεχνική και αθλητική παιδεία, για την πολιτιστική κι αθλητική δραστηριότητα των δήμων, των μαζικών φορέων, της ερασιτεχνικής μας δημιουργίας.

Ζητάμε να δημιουργήσουμε και μας καλούν να καταναλώσουμε τα προκατασκευασμένα σκουπίδια τους. Η βιτρίνα, με τις πολιτιστικές πρωτεύουσες και τα Μέγαρα των ολίγων, δεν μπορεί να κρύψει την υποταγή της κουλτούρας του λαού μας στα υποπροϊόντα των πολυεθνικών μεγαθηρίων της μουσικής, του κινηματογράφου, των ιδιωτικών ΜΜΕ, που προβάλλουν πολύμορφα τα ίδια και τα ίδια πρότυπα και μηνύματα.

Ζητάμε πολιτιστική καλλιέργεια, έκφραση, επικοινωνία και μας βομβαρδίζουν με τις διαφημίσεις και τις προσφορές τους, μας επιβάλλουν τις μόδες τους. Μας καταδικάζουν να νιώθουμε απομονωμένοι, ακόμη κι όταν διασκεδάζουμε μέσα σε πλήθη άλλων νέων, ακόμη κι όταν δοκιμάζουμε να διασχίσουμε τις "λεωφόρους των πληροφοριών". Μας περιορίζουν στα αόρατα ατομικά κελιά της τηλεόρασής μας, του υπολογιστή μας, του τηλεφώνου μας.

Ζητάμε να αθληθούμε και μας στέλνουν είτε στα ιδιωτικά γυμναστήρια είτε στην κερκίδα. Πολλά αθλήματα περιοριζόμαστε να τα παρακολουθούμε παθητικά από την τηλεόραση. Ο αθλητισμός έχει μετατραπεί σε μια τεράστια επιχείρηση κερδοσκοπίας κι άλωσης των συνειδήσεων. Ζούμε το μύθο της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας", του προέδρου - θεού, της ομάδα - θρησκείας. Στις κατά καιρούς επιτυχίες του πρωταθλητισμού, μας κατακλύζουν με εθνικιστικά μηνύματα ολότελα ξένα προς τα αθλητικά ιδεώδη.

Αλλά και από άλλες πλευρές περιορίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας, που είναι χρόνος για δημιουργία και κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα.

Τα φροντιστήρια και η κάθε είδους παραπαιδεία, τα ελαστικά ωράρια και η εξαντλητική δουλιά, η οικονομική ανέχεια κάνουν εξοντωτική τη ζωή στις μεγαλουπόλεις, στερούν τους στοιχειώδεις όρους ζωής στην ύπαιθρο.

Τα νέα ζευγάρια σήμερα υποφέρουν από σοβαρά οικονομικά προβλήματα, όπως το πρόβλημα της ακριβής κατοικίας, που εντατικοποιούν τους ρυθμούς ζωής, κατατρώγουν τη μεταξύ τους σχέση, κάνουν δύσκολη τη δημιουργία οικογένειας.Η ανισοτιμία επιβαρύνει με επιπλέον προβλήματα τις νέες γυναίκες. Η άρση καταχτήσεων (επιδόματα μητρότητας, άδειες), σύμφωνα και με τις Βίβλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συνοδεύεται από τις αντιδραστικές θεωρίες για επιστροφή και δουλιά στο σπίτι. Δεχόμαστε τα μηνύματα της ανεπίσημης εμπορευματοποίησης της γυναίκας (μόντελιγκ, καλλιστεία, διαφήμιση). Οι νέες γυναίκες καλούνται να κλειστούν στο μικρόκοσμο του σπιτιού τους, να αφήσουν την πολιτική σε κάποιες τεχνοκράτισσες και να εξασκούνται στο ρόλο της "γλάστρας", ακολουθώντας τα γυναικεία πρότυπα που κοσμούν τα τηλεοπτικά μπαλκόνια και τα γυαλιστερά εξώφυλλα των περιοδικών.

Τα παιδιά κατακλύζονται από μηνύματα βίας και εμπορευματοποίησης όλων των ανθρώπινων σχέσεων, που διοχετεύονται από τα ΜΜΕ και από τα παιδικά παιχνίδια. Η εκμετάλλευση της φτηνής εργατικής δύναμης των παιδιών γίνεται νόμιμη με την Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης που φέρνει το ψευδεπίγραφο τίτλο "προστασία των νέων κατά την εργασία", καθώς επιτρέπει σε κάμποσες περιπτώσεις την παιδική εργασία. Η παιδική εγκληματικότητα, η διάδοση ναρκωτικών ουσιών απ' τις πιο μικρές ηλικίες εντείνονται.