Β. Ενάντια στη νέα τάξη των ιμπεριαλιστών

για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα

Μετά την αντεπανάσταση που πραγματοποιήθηκε στην ΕΣΣΔ και την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, ο ιμπεριαλισμός ένιωσε πιο δυνατός, πέρασε σε μια ολομέτωπη επίθεση στην ειρήνη, τα δημοκρατικά δικαιώματα των λαών, την εθνική ανεξαρτησία κυρίαρχων χωρών, τις καταχτήσεις των εργαζομένων. Γίνεται πιο φανερό ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από το θρίαμβο του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς.

Η ελευθερία του ανταγωνισμού των μονοπωλίων, το δίκιο του ισχυρότερου, η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού, αναπτύσσουν διαρκώς τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής. Τις συνέπειες τις πληρώνουν οι λαοί, με τους τοπικούς πολέμους και τις επεμβάσεις όπου απαιτεί το συμφέρον των πολυεθνικών, με την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, της εξάρτησης των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών.

Το ΝΑΤΟ έχει αναλάβει σήμερα το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα, το δικαίωμα να συγκροτεί μισθοφορικούς στρατούς, που με τη μάσκα της ειρήνευσης και της ανθρωπιστικής βοήθειας και την κάλυψη του ΟΗΕ, θα επεμβαίνουν για να επιβάλλουν τη θέληση των Αμερικάνων, Γερμανών και άλλων ιμπεριαλιστών στους λαούς. Γνωρίζουμε πια ποιος ανάβει τη φλόγα του πολέμου, ποιος τροφοδοτεί τον εθνικισμό, ποιος καλλιεργεί τις αντιπαραθέσεις των λαών. Πίσω από τους πολέμους στον Κόλπο, τη Γιουγκοσλαβία, τη Ρουάντα κρύβεται ο ίδιος πάντα εχθρός των λαών, ο ιμπεριαλισμός.

Η κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική κι η κοινή πολιτική εσωτερικής ασφάλειας, μαζί με την οικονομική και νομισματική ενοποίηση, είναι αιχμές της αναθεώρησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Η ίδια η μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ενωση, που έγινε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ενίσχυσε την παρέμβαση του μεγάλου κεφαλαίου και των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, όχι μόνο στο πεδίο της οικονομίας αλλά και στο πολιτικό, στρατιωτικό πεδίο, στην εξωτερική πολιτική, τη λεγόμενη εσωτερική ασφάλεια. Στην πορεία της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης, γίνεται όλο και πιο φανερό τι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση: μια δικτατορία των πολυεθνικών, με κίνητρο τη μεγιστοποίηση κέρδους και χαρακτηριστικό της γνώρισμα την καταπάτηση της εθνικής ανεξαρτησίας των αδύνατων χωρών και των καταχτήσεων των λαών, την ένταση της ταξική ανισότητας και του κατασταλτικού ρόλου του κράτους.

Περιορίζεται η δυνατότητα να ασκήσει πίεση το λαϊκό κίνημα σε εθνικό επίπεδο στα όργανα της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Με πρόσχημα την αντιμετώπιση των ναρκωτικών, της τρομοκρατίας θεσμοθετούν την Ευρωαστυνομία, εφαρμόζουν τη συμφωνία του Σένγκεν, περιορίζοντας τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και επεκτείνοντας τη δράση των μυστικών υπηρεσιών και των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών.

Ο αγώνας ενάντια στη μονοπωλιακή κυριαρχία, τη νέα ιμπεριαλιστική τάξη της είναι ο δρόμος της διεθνούς εργατικής τάξης και των λαών για την υπεράσπιση των καταχτήσεων, για αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, για μια νέα φάση ανόδου του επαναστατικού κινήματος στον 21ο αιώνα. Ανοίγει το δρόμο για την ειρήνη και τη φιλία των λαών, για αμοιβαία επωφελείς οικονομικές σχέσεις και ανταλλαγές, για την παγκόσμια επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας, του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.

Η νέα φάση ανόδου ωριμάζει μέσα από την εντεινόμενη ταξική πάλη, την αντίσταση της διεθνούς εργατικής τάξης και τα νέα σκιρτήματα αφύπνισης των λαών. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργατών, αγροτών και νέων σ' ολόκληρη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ο 21ος αιώνας, θα είναι αιώνας ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων, απόκρουσης της επίθεσης του κεφαλαίου, αποφασιστικής αντεπίθεσης. Θα είναι αιώνας καινούριας ανόδου του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων, εξοπλισμένων με την πείρα του 20ού αιώνα.

Α. Η συντηρητική πολιτική

Ο ελληνικός καπιταλισμός συμμετέχει ενεργητικά στη νέα τάξη πραγμάτων. Για τον ελληνικό λαό βαθαίνει η εξάρτηση, η εκμετάλλευση από τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σχεδιασμούς.

Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, υπηρετεί πιστά αυτή τη συμμετοχή. Η πολιτική τους είναι μονόδρομος για όλα τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, γι' αυτό κι έχει τη στήριξη όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ, του Συνασπισμού, του ΔΗΚΚΙ, της ΠΟΛ.ΑΝ. Η νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ και η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση, είναι στοιχεία καθοριστικά, που εκφράζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας μας και συναντούν τη συμφωνία αυτών των κομμάτων.

Στο όνομα της σύγκλισης της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιβάλλονται νέοι φόροι και σκληρή λιτότητα, καταργούνται οι καταχτήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ιδιωτικοποιούνται κρατικές επιχειρήσεις κι αναδιαρθρώνεται η παραγωγή σύμφωνα με τις ανάγκες των μονοπωλίων. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι όσα κερδίζει σε πλούτο η ντόπια ολιγαρχία και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις να τα πληρώνουν ακριβά, με τη φτώχεια και την ανεργία, η εργατική τάξη, η νεολαία, τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων κι ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων σηματοδοτούν μια χωρίς όρια εκμετάλλευση. Σηματοδοτούν ακόμη το δικαίωμα των ιμπεριαλιστών να επεμβαίνουν παντού και να ματοκυλούν τους λαούς, για να μοιράζουν ζώνες επιρροής και αγορές. Στη χώρα μας, που κατέχει εξαρτημένη, ενδιάμεση θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανάμεσα στα άλλα υπονομεύουν τις εγχώριες αναπτυξιακές δυνατότητές της, με τη συρρίκνωση της βιομηχανικής βάσης και την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας, ενώ οι καπιταλιστές πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους μέσα από την εξαγωγή κεφαλαίων, την εξαγορά και τη συγχώνευση επιχειρήσεων και τις χρηματιστηριακές κομπίνες.

Αυτήν την ελευθερία υπηρετεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό και ο εκσυγχρονισμός τους είναι μια τεράστια επίθεση στο παρόν και το μέλλον της νεολαίας.

Η αντεργατική - αντιλαϊκή αυτή πολιτική εντείνει τον αυταρχισμό για να αντιμετωπίσει τη λαϊκή αντίσταση και κατακραυγή. Γι αυτό ισχυροποιούν το αστικό κράτος, και το προετοιμάζουν για να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό: το εργατικό κίνημα.

Αν και τα αιτήματα των κινητοποιήσεων απορρίπτονται από την κυβέρνηση στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ούτε όταν ιδρύθηκε, ούτε τώρα, με αφορμή την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, δίνεται η δυνατότητα στο λαό μας να τοποθετηθεί με δημοψήφισμα.

Η πολιτική αυτή δεν είναι αποτέλεσμα επιμέρους λαθών ή κακών χειρισμών. Το πρόβλημα βρίσκεται στη γενική κατεύθυνσή της, στη συνειδητή υποταγή στις επιταγές των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Υπηρετεί τη στρατηγική τους επιδίωξη: τη διατήρηση του καπιταλισμού. Γι αυτό και οι όποιες καταχτήσεις θα είναι επισφαλείς, αν δεν αντιμετωπιστούν οι αιτίες που αναπαράγουν την κρίση στην κοινωνία μας, αν δεν ανατραπεί το από καιρό ξεπερασμένο καπιταλιστικό σύστημα.