σου γράφω σήμερα κάτω από δύσκολες συνθήκες. Είναι 11 το πρωί και βρίσκομαι στη γέφυρα του Μεγανίτη, έξω από το Αίγιο. Από τα ξημερώματα πήραμε διαταγή να φορέσουμε τη στολή εκστρατείας, το κράνος, να ζωστούμε τα κλομπς και τα δακρυγόνα και να υπερασπιστούμε το δρόμο "πάση θυσία". Στο δρόμο μάθαμε πως σήμερα οι αγρότες της περιοχής έχουν συλλαλητήριο κι ότι μπορεί να στήσουν νέα μπλόκα. Αυτό πρέπει να το αποτρέψουμε εμείς, μας είπαν, για "να σώσουμε τον κοινωνικό ιστό της χώρας από τις σκοτεινές δυνάμεις που προσπαθούν να τη μετατρέψουν σε Αλβανία". Μας είπαν να μην φοβηθούμε γιατί σε περίπτωση σύγκρουσης θα έχουμε στο πλευρό μας όλους τους προοδευτικούς πολίτες. Κι όμως, τόσες ώρες εδώ, οι μόνοι που μας κατανοούν είναι κάποιοι υπάλληλοι που έστειλε ο Περιφερειάρχης να φράξουν με αυτοκίνητα της ΔΕΚΕ το δρόμο. Οσα αυτοκίνητα πέρασαν δεν είχαν προοδευτικούς πολίτες. Αλλοι μας έβρισαν, άλλοι μας κοιτούσαν εχθρικά και κάποιοι άλλοι κουνούσαν απλά το κεφάλι λέγοντας πως ξαναγυρίσαμε στο 1967. Ενας μάλιστα μας ρώτησε αν τα λεφτά που παίρνουμε φτάνουν για να βάψουμε τα χέρια μας στο αίμα των αγροτών. Θυμήθηκα τότε τις στερήσεις που περάσατε εσύ κι ο πατέρας για να μπορέσω να μπω στο Πολυτεχνείο και τη στεναχώρια που πήρατε όταν, μην μπορώντας να στείλετε άλλα λεφτά, το παράτησα στο β έτος και μπήκα στην αστυνομία.

τέτοιες ώρες θυμάμαι τον πατέρα που μιλούσε για την ανυπομονησία του ΕΛΑΣίτη πριν από κάθε μάχη με τους Γερμανούς. Προσπαθώ να πιστέψω ότι κι εγώ σήμερα περιμένω οπλισμένος να αντιμετωπίσω τους Γερμανούς, τους Τούρκους και να πάρω θάρρος. Μάταια. Οσο σκέφτομαι πως μπορεί μαζί με τους αγρότες να δω εσένα, τον πατέρα, τον αδερφό και τα ξαδέρφια μου, το χέρι μου τρέμει. Θυμάμαι τον παππού Αρη που όποτε μιλούσε για τις εξεγέρσεις των καπνεργατών του '36, απάγγειλε κείνους τους στίχους του Ρίτσου:

"Και τότε γαλονάδες πέσαν γιε μου

κι είδα να δέρνουν, να σφυροκοπάνε.

Μας λένε: "Οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι είναι εχθροί".

Μα, τους Ρωμιούς Ρωμιοί να τους χτυπάνε; ".

Ο διοικητής μας, κατάλαβε πως τα λόγια των περαστικών μάς κλόνισαν κι έτρεξε να μας εμψυχώσει. "Μην τους ακούτε", ούρλιαξε, "είναι συνοδοιπόροι των κομμουνιστών κι επιζητούν την ανατροπή του κράτους. Προσέξτε γιατί η κομμουνιστική προπαγάνδα εισχώρησε και στο Σώμα. Ομως, σύντομα οι συνοδοιπόροι θα εκδιωχθούν. Θα τον δείτε αυτόν τον Κυριαζίδη, να πουλά τσιγάρα στην Ομόνοια. Υπερασπιστείτε το κράτος που κινδυνεύει". Μα αν ένα κράτος κινδυνεύει από σας, εγώ δεν το θέλω. Καλύτερα να πουλάω κι εγώ τσιγάρα στην Ομόνοια.

η ώρα είναι 1 το μεσημέρι και ο "εχθρός" δεν ήρθε. Μας είπαν πως τον τρομάξαμε αλλά εγώ άκουσα καθαρά τα μεγάφωνα να λένε: "Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη". Ντρέπομαι να είμαι μαζί τους. Στο επόμενο συλλαλητήριο θα έρθω να σταθώ δίπλα σε σένα και τον πατέρα. Κι ελπίζω αυτή τη φορά να μην βρω τους σημερινούς συναδέλφους μου απέναντί μας, αλλά δίπλα μας.

Ο γιος σου".

Και για την αντιγραφή

Παναγιώτης ΖΑΒΟΥΔΑΚΗΣ

(Το σημείωμα αυτό βρέθηκε - ή θα μπορούσε να είχε βρεθεί - το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης στη γέφυρα του Μεγανίτη, έξω από το Αίγιο, μαζί με κύπελλα καφέ και απομεινάρια "ξηράς τροφής", όταν αποχώρησαν τα λεωφορεία με τις διμοιρίες των ΜΑΤ, που "υπερασπίστηκαν" τη γέφυρα από τους αγρότες).