"Το πιο ωραίο μάθημα είναι η περηφάνια". Η φράση περιέχεται σε ψήφισμα της γενικής συνέλευσης της Β ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής, που απευθύνεται στους εκπροσώπους της πολιτείας και μερίδας των ΜΜΕ για τις πρόσφατες υβριστικές επιθέσεις τους κατά των καθηγητών. Παραθέτουμε ολόκληρο αυτό το ξεχωριστό ψήφισμα:

"Εμείς οι καθηγητές που υπογράφουμε το κείμενο αυτό, προσβεβλημένοι βαθύτατα από τις πρόσφατες υβριστικές επιθέσεις εκπροσώπων της πολιτείας και μερίδας του Τύπου και των ΜΜΕ εις βάρος μας και συναισθανόμενοι την ανάγκη να υπερασπίσουμε το αληθινό μας πρόσωπο δηλώνουμε ότι βαρεθήκαμε να παίζουμε πλέον το ρόλο του "αίροντος τας αμαρτίας του κόσμου" και νιώθουμε πως ήρθε ο καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια απλά, γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Εχοντας οι περισσότεροι από μας μία έως δύο δεκαετίες υπηρεσίας στην εκπαίδευση, χρόνια πολλά δημιουργικού και αθόρυβου ρόλου, κυνηγώντας το φάσμα ενός οράματος, που όσο το πλησιάζαμε τόσο απομακρυνόταν, καταθέσαμε σ' αυτό που λέγεται ελληνική εκπαίδευση, όχι μόνο αμέτρητα Σαββατοκύριακα, όχι μόνο το σύνολο για ορισμένες φάσεις της ζωής μας, του ελεύθερου χρόνου μας, αλλά και όλη την ικμάδα και νεότητά μας, αλλά και την ισορροπία του νευρικού μας συστήματος, αλλά και την καρδιά και το αίμα μας.

Για όλα αυτά, που αφειδώλευτα προσφέραμε και εξακολουθούμε να προσφέρουμε, δηλώνουμε περήφανα ότι δεν τα χρωστάγαμε κανενός και ούτε κανείς μάς τα χρωστάει, για όλα αυτά, επαναλαμβάνουμε μαζί με τον ποιητή:

"Την ευτυχία τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μισθό".

Απευθυνόμενοι όμως σε όσους μας συκοφαντούν ως δεκαρολόγους, λέμε ότι εμείς προσφέροντας εκ περισσεύματος καρδίας γνώση, ευαισθησία και πολιτισμό στα παιδιά του ταλαίπωρου αυτού τόπου - που εσχάτως ξιπάστηκε και ντύθηκε στα ρούχα του ευρωπαϊκού "εκσυγχρονισμού" σα να ντρέπεται και να μη θέλει να δει τις πληγές του - επιδιώκοντας να δημιουργήσουμε ελεύθερους, σκεπτόμενους και ευαίσθητους πολίτες, ζήσαμε ποιότητες που οι διαχειριστές της εξουσίας, αυτοί που μας συκοφαντούν και μας προσβάλλουν, δεν έχουνε βιώσει ούτε στα όνειρά τους,ίσως γιατί συνήθισαν όλα να τα μετρούνε με λεφτά και ίσως γιατί έμαθαν πως τα πιο ακριβά πράγματα - όπως η επικοινωνία του δασκάλου με τα παιδιά - ούτε πουλιούνται ούτε αγοράζονται. Γι' αυτό και δηλώνουμε πως είμαστε περήφανοι που είμαστε καθηγητές - και μάλιστα τέτοιοι καθηγητές - ρομαντικοί και αιθεροβάμονες, ουσιαστικοί και αθόρυβοι μαχητές του εκπαιδευτικού οράματος, όπως μας το δίδαξαν οι μεγάλοι δάσκαλοι του Γένους μας, όπως μας το ενέπνευσε η ιστορία αυτού του τόπου που με το μισό παπούτσι ή και ξυπόλυτος στις ευτυχέστερές του στιγμές έβγαζε την κραυγή: Θέλω γράμματα και προχωρούσε κάνοντας κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης τους ξένους περιηγητές να τρίβουν τα μάτια τους που τα ρακένδυτα Ελληνόπουλα γνώριζαν γραφή και ανάγνωση.

Με το κείμενο αυτό, δεν εκφράζουμε μόνο την αγανάκτησή μας απέναντι στην κατασυκοφάντηση του έργου μας, αλλά επειδή μεγαλώσαμε πλέον αρκετά και, όπως έλεγε κι ο Μακρυγιάννης, "δικαιοσύνη δε βρίσκουμε, όλο δόλο και απάτη". Ταυτοχρόνως, επισείουμε τον κίνδυνο στην πολιτεία και στην κοινωνία που υπνώττει πως αν συνεχιστεί η τακτική της περιφρόνησης και της προσβλητικής μας μεταχείρισης, τότε σιγά - σιγά η κοινωνία αυτή θα μας χάσει και τότε ή θα μπούμε στο περιθώριο με καθημαγμένα οράματα και σπασμένα νεύρα, ή θα εξομοιωθούμε κι εμείς με αυτόν τον απίστευτο νεοελληνικό πολτό του καταναλωτισμού και της τηλοψίας και θα πούμε μαζί του "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω".

Και τότε, στο κενό που θα δημιουργήσει η απουσία μας, θα ανθίσει και θα μεγαλουργήσει η νέα τάξη πραγμάτων της αμορφωσιάς, της ιδιοτέλειας και της αληθινής μιζέριας.

Για την ώρα, όπως λέμε, εμείς αντέχουμε, ή, όπως λέει ο Σολωμός, φωνάζουμε για να δείξουμε πως δεν πεθάναμε και διδάσκουμε με τη στάση μας το πιο ωραίο μάθημα. Και για να πούμε κι εμείς ένα σύνθημα:

Το πιο ωραίο μάθημα είναι η περηφάνια".