Μπορεί να έχει περάσει ένας χρόνος από τη μέρα που "έφυγε" ο Μήτρος Σουλιμιώτης, αλλά από τότε δεν έχει περάσει ούτε μια στιγμή χωρίς να μνημονεύεται το όνομά του. Ο άνθρωπος - "σταθμός" για την Αγία Βαρβάρα, ο δήμαρχος που παρέλαβε μια "περιοχή νταμάρι" και τη μετέτρεψε σε δήμο - υπόδειγμα, είναι ζωντανός στο νου και στις ψυχές των ανθρώπων που τον γνώρισαν, που εργάστηκαν και αγωνίστηκαν μαζί του.

"Ο,τι κι αν πεις για τον Μήτρο είναι λίγα. Πώς να βρεις λόγια να περιγράψεις το μεγαλείο του;", αναρωτιόταν ένας εργαζόμενος του δήμου. "Για μας, που τον γνωρίσαμε, ο Σουλιμιώτης δεν έχει φύγει...", μονολογούσε ένας άλλος. Κι όλοι μαζί - είτε εργαζόμενοι, είτε απλοί δημότες - έψαχναν να βρουν τις κατάλληλες λέξεις, τις λέξεις που μπορούν να φτάσουν το ύψος "του πιο δίκαιου και εργατικού δημάρχου".

Στο γκαράζ του Δήμου Αγίας Βαρβάρας, οι εργαζόμενοι δε θυμούνται απλά τον δήμαρχό τους, αλλά νοσταλγούν τις μέρες εκείνες που "η πόρτα του δημάρχου, όποια μέρα κι όποια ώρα, ήταν πάντα ανοιχτή για μας". Ο Ταξιάρχης Δρακούλης εργάζεται στο δήμο εδώ και 15 χρόνια. Ο τελευταίος χρόνος, όμως, ήταν διαφορετικός. "Σήμερα υπάρχουν πολλοί - και όχι μόνο εργαζόμενοι - που αναπολούν αυτόν τον δήμαρχο. Ο Μ. Σουλιμιώτης αντιπροσώπευε τους τελευταίους δημάρχους αγωνιστές. Δεν ενδιαφερόταν μόνο για το δήμο και τα προβλήματά του, αλλά κυρίως για τους εργαζόμενους", επισήμανε ο Τ. Δρακούλης. "Δεν ήταν μόνο δήμαρχος, ήταν κυρίως άνθρωπος. Με όλη τη σημασία της λέξης", συμπληρώνει ο Δημήτρης Ζώγος."Ηταν, για μας, τους εργαζόμενους, κάτι σαν πατέρας μας. Ηταν ο άνθρωπος που αναμόρφωσε την Αγ. Βαρβάρα, στο μέτρο του δυνατού και κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Με την πραότητά του, που σε τίποτα δεν εμπόδιζε την αγωνιστικότητά του, έδειξε σε μας τους νεότερους πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε για την πρόοδο της κοινωνίας", τόνισε ο Μιχάλης Πετσώτης,εργάτης του δήμου εδώ και 25 χρόνια.

Ολοι τους έχουν να πουν μια διαφορετική ιστορία, ν' αφηγηθούν κάποιο περιστατικό. Αυτό, όμως, που όλοι θυμούνται και όλοι το λένε είναι η στάση του Μήτρου Σουλιμιώτη στη μεγάλη απεργία των εργαζομένων στους δήμους το 1983. Τότε η κυβέρνηση έκανε πολιτική επιστράτευση, αλλά ο δήμαρχος της Αγ. Βαρβάρας αρνήθηκε να παραδώσει τις καταστάσεις με τα ονόματα των εργαζομένων. "Προστάτευσε την απεργία μας, χωρίς να υπολογίσει τις επιπτώσεις", τόνιζαν όλοι οι εργαζόμενοι.

Στο ΚΑΠΗ, που ο Μ. Σουλιμιώτης δημιούργησε πριν από 12 χρόνια, συναντήσαμε την κοινωνική λειτουργό Φωτεινή Πετρόγιαννη."Ηταν έξι χρόνια πρόεδρος στο ΚΑΠΗ, ποτέ, όμως, δε μας έδωσε την αίσθηση πως ήταν αφεντικό μας. Δε μας είδε ποτέ ως υφιστάμενούς του, πάντα μας έβλεπε σαν συνεργάτες", θυμάται. Η Φωτεινή, μαζί με την Αναστασία Μέξα,επίσης εργαζόμενη στο ΚΑΠΗ, θεωρούν ως κύριο χαρακτηριστικό του Μ. Σουλιμιώτη το υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης που είχε. "Ηταν άνθρωπος που ποτέ του, μα ποτέ του, δε διέπραξε κάποια αδικία. Γι' αυτό, για μας, ο Μήτρος δεν έχει φύγει από κοντά μας. Υπάρχει, είναι δίπλα μας", λένε οι δύο γυναίκες.

Εκτός απ' τους εργαζόμενους, όμως, και οι δημότες της περιοχής μόνο καλές κουβέντες έχουν να πουν. Ο Κυριάκος Κρομυδάς είναι κάτοικος του δήμου απ' το 1931. Τότε που η περιοχή ήταν γεμάτη νταμάρια και ρέματα. "Δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτόν τον άνθρωπο. Ακόμα και οι πέτρες τον ξέρουν εδώ. Οποιον και να ρωτήσεις, τα ίδια θα σου πει. Αμφιβάλλω αν θα περάσει πάλι - και όχι μόνο απ' την Αγ. Βαρβάρα - τέτοιος δήμαρχος, τέτοιος άνθρωπος, τόσο γνήσιος και αληθινός κομμουνιστής", λέει. Δίπλα του ο συνταξιούχος Κώστας Αννινος συμφωνεί και απλώς συμπληρώνει: "Αυτός ο άνθρωπος αξίζει κάθε τιμή...".