Βέβαια, τα θέματα είναι πολλά. Δεν ξέρεις τι να πρωτοσχολιάσεις. Και όχι θέματα απλά, της καθημερινότητας, που θα μπορούσες να μην τους δώσεις και πολλή σημασία. Να τα προσπεράσεις περιγράφοντας απλώς το όνομά τους. Στις μέρες μας, όμως, συμβαίνουν σοβαρά γεγονότα, που δεν μπορείς να τα ξεπεράσεις ούτε να τα αναφέρεις απλώς με το όνομά τους. Είναι γεγονότα, που ενδέχεται να αλλάξουν τη ζωή μας, να αλλάξουν το χάρτη μας. Γεγονότα, με άλλα λόγια, που ενδέχεται να χρεωθούν με καινούριες σελίδες της Ιστορίας και ύστερα από χρόνια να πάρουν τη θέση τους στα βιβλία εκείνα που διαβάζονται από τους μικρούς μαθητές υποχρεωτικά, και γι' αυτό αδιάφορα. Οι αλβανικές ταραχές είναι ένα τέτοιο γεγονός, η διαμάχη ανάμεσα στους στρατηγούς και τους ισλαμιστές της Τουρκίας ένα άλλο. Οι βαθιές ανησυχίες της Βουλγαρίας ένα τρίτο. Και από την άλλη πλευρά, για να μην ξεχνούμε τα δικά μας, το βαθύ και ανείπωτα καυτό θέμα της δικής μας παιδείας. Τα σχολεία κλειστά για 8 βδομάδες, οι καθηγητές στους δρόμους να περιγράφουν τα προβλήματά τους, ο υπουργός Παιδείας να πλένει τα χέρια του και να απειλεί με "διαλόγους", που ούτε συγκεκριμένο περιεχόμενο έχουν ούτε συγκεκριμένο τίτλο. Το Χρηματιστήριο να ανεβοκατεβαίνει ως γνήσιος και μοναδικός τζόγος. Το Μάαστριχτ να επιτίθεται, η αγορά να κατασπαράζει το σύμπαν, ο πρωθυπουργός να περιφέρεται στη Θεσσαλία, και να μας θυμίζει τις περιοδείες των μεσαιωνικών αρχόντων, που περιέρχονταν τα τσιφλίκια τους, για να βρουν γαμπρούς για τις άσχημες κόρες τους ή νύφες για τους σεξομανείς διαδόχους τους.

Παρ' όλ' αυτά, εγώ σκέφτηκα ένα άλλο θέμα, που μπορεί να μην ακούγεται και ίσως να μην ενδιαφέρει τις "πλατιές μάζες", όπως λέγεται, έχει όμως και διαστάσεις και χαρακτήρα. Εχει περιεχόμενο, δηλαδή, και εκδηλώνεται κι αυτό ως ένα γεγονός που επηρεάζει, με το δικό του τρόπο, τα "πράγματα" της ανήμπορης κοινωνίας μας. Το θέμα αυτό είναι οι πρυτανικές εκλογές στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αργούν βέβαια, γιατί, όπως είναι γνωστό, οι πρυτανικές εκλογές γίνονται το Μάη. Οι συζητήσεις άρχισαν όμως. Οι ζυμώσεις το ίδιο. Στις εφημερίδες, άρχισαν να "σκάνε μύτη" κάποια ονόματα και οι δήθεν καλά πληροφορημένοι δημοσιογράφοι άρχισαν να μιλούν για τις κομματικές προδιαθέσεις και να εκτιμούν με το δικό τους τρόπο τον ένα ή τον άλλο συμβιβασμό. Βέβαια, επαναλαμβάνω, είναι νωρίς ακόμα, σκέφτηκα όμως, μια και ζω τα πράγματα από κοντά, πως δε θα ήταν περιττό, να ξεπεράσω τα άλλα τα πιο σοβαρά και τα συνταρακτικά και να δώσω την πρώτη μου περιγραφή, τη σχετική με τις πρυτανικές εκλογές. Και δεν εννοώ, βέβαια, τις ζυμώσεις. Δεν εννοώ τους συμβιβασμούς, τα ονόματα ή τις πιθανότητες. Δεν έχω καμιά πρόθεση να τζογάρω, με άλλα λόγια, να προβλέψω το τέλος για να κερδίσω και γω, όπως κερδίζουν "σιντίς", ή αυθεντικά περσικά χαλιά, φτιαγμένα στο Αιγάλεω, τόσοι και τόσοι ανύπαρκτοι Ελληνες, γιατί προβλέπουν το σκορ του ποδοσφαιρικού αγώνα που έγινε την ...προηγούμενη βδομάδα ή γιατί βρίσκουν, ύστερα από πολλή σκέψη, ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας!

Δε θα διακινδυνέψω τέτοιες περιγραφές και προβλέψεις σ' αυτό το σημείωμά μου, θα ήθελα μόνο να υπογραμμίσω πως τα πανεπιστημιακά πρυτανεία δεν έχουν πια το παλιό νόημά τους. Δεν μπορεί να είναι τόποι όπου επιφανείς άνδρες ή τέκνα ηρώων σιτίζονται με δαπάνες της πολιτείας. Τώρα, εποχή της μεγάλης καμπής, οι άρχοντες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να είναι έτοιμοι για το μεγάλο άλμα. Να είναι έτοιμοι, θέλω να πω, να πετάξουν στην άκρη την τυπική διοικητική τους περούκα και να σταθούν δίπλα στις εξελίξεις, όχι πίσω και μακριά από αυτές. Και όταν αναφέρομαι σε "εξελίξεις", έχω στο μυαλό μου τις εντατικές προετοιμασίες για τις μεγάλες αλλαγές, όπου το παραδοσιακό πανεπιστήμιο θα παραμείνει, όπως έχει, για να μη δημιουργούνται οι γνωστές, ενοχλητικές διαμαρτυρίες, που αφορούν το δημόσιο ή τον ιδιωτικό χαρακτήρα του. Οι σπουδές μέσα σ' αυτό, "συμβατικές", όπως χαρακτηρίζονται από το πακέτο των προτάσεων του υπουργείου της Παιδείας, θα παραμείνουν οι ίδιες και οι πτυχιούχοι αυτών των σπουδών δε θα έχουν καμιά επαγγελματική προοπτική. Θα είναι απλώς μορφωμένοι, άνεργοι πολίτες. Ελεύθεροι να διαλέξουν όποιο επάγγελμα θέλουν και όχι υποχρεωτικά αυτό που σχετίζεται με τις συμβατικές τους σπουδές. Την ίδια στιγμή όμως, άλλα σχήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με άλλα ονόματα και άλλες προοπτικές θα νομιμοποιούνται σ' αυτό το επίπεδο, για να επιβάλλεται, έτσι, μια ισορροπία. Για να έχουν όλοι οι Ελληνες την ψευδαίσθηση ότι όλα πια έχουν αποκατασταθεί. Μπορεί ο καθένας τους να σπουδάσει ό,τι θέλει και όπως θέλει. Να, λοιπόν, μια μορφή"καραμπινάτης" ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων, μέσα από το ψευδώνυμο άνοιγμα των σπουδών, την κατάργηση των εξετάσεων, την απαλλαγή του κράτους και των γονέων από τα δυσβάστακτα έξοδα των σπουδών της Εσπερίας. Μια μορφή"καραμπινάτης" ταξικοποίησης, όχι μόνο των σπουδών, αλλά και της δυνατότητας που θα έχουν οι τίτλοι αυτών των σπουδών μέσα σε μια αγορά που θα ρυθμίζεται με κανόνες του εμπορίου. Με κανόνες, δηλαδή, της προσφοράς και της ζήτησης!

Απέναντι σ' αυτά τα προβλήματα, πρέπει να σταθούν τα νέα πρυτανικά συμβούλια και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ευαισθητοποιηθούν οι σύγκλητοι. Αν γίνουν έτσι τα "πράγματα", τότε τα πρυτανεία θα θυμίζουν εκείνα τα οικοδομήματα της αρχαιότητας, όπου μαζεύονταν οι σημαντικοί και οι ανήμποροι και έτρωγαν με τα έξοδα του δημοσίου.