Οι ιδιοκτήτες 13 εργοστασίων της περιοχής Λαγκαδά, που με τα απόβλητα των βιομηχανιών τους μολύνουν τη λίμνη της Κορώνειας και τον υδροφόρο ορίζοντα της γύρω περιοχής, κάθονται αύριο στο εδώλιο του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης μετά από αυτεπάγγελτη δίωξη της Εισαγγελίας.

Η λίμνη της Κορώνειας έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ένας βούρκος με χιλιάδες θανάτους ψαριών και πουλιών. Η μόλυνση και ανατροπή του ισοζυγίου του υδροφόρου ορίζοντα οδηγεί στην ερημοποίηση της περιοχής, ενώ 500 αλιείς έχουν μείνει χωρίς εργασία. Στην περιοχή λειτουργούν 20 εργοστάσια, κυρίως βαφεία, που μαζί με το Δήμο Λαγκαδά διοχετεύουν στη λίμνη κάθε μέρα περίπου 25.000 κυβικά μέτρα βεβαρημένα λύματα. Από αυτά τα εργοστάσια, σχεδόν τα μισά λειτουργούν χωρίς άδεια, αλλά και τα υπόλοιπα που έχουν, δεν ελέγχονται. Μάλιστα, όπως καταγγέλλει ο Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Ευρύτερης Περιοχής Λαγκαδά (ΣΠΠΕΠΛ), χορηγούνται άδειες επεκτάσεως σε παράνομες βιομηχανίες "μη λογαριάζοντας κανέναν και συμμετέχοντας έτσι στην καταστροφή του περιβάλλοντος που έχει απομείνει". Στη 10ετία του '70 τα νερά είχαν χαρακτηριστεί πόσιμα, τώρα απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν ακόμη και για άρδευση. Ωστόσο, συνεχίζεται το πότισμα με μολυσμένο νερό δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων με λαχανικά και άλλες καλλιέργειες.

Σε υπόμνημά του την 4/11/96 ο ΣΠΠΕΠΛ - παραλήπτης υπήρξε και η Εισαγγελία Θεσσαλονίκης - ανέφερε μεταξύ άλλων: "Η μόλυνση σε έδαφος και υδροφόρο ορίζοντα, η ανατροπή του ισοζυγίου του υδροφόρου ορίζοντα, η δυσοσμία είναι μερικά στοιχεία που συνηγορούν στο γεγονός, ότι ο καρκίνος θερίζει τα τελευταία χρόνια τους κατοίκους της περιοχής... Οι θεσμικοί και κοινωνικοί φορείς, τα σωματεία των εργαζομένων, καθώς και οι οργανώσεις των αγροτών, ας λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους τη μη αναστρέψιμη διαμορφωθείσα κατάσταση αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, γιατί με μαθηματική ακρίβεια σε λίγο καιρό θα βρεθούμε άνεργοι μπροστά σε ένα μολυσμένο και χωρίς νερά σεληνιακό τοπίο".

Επίσης στο υπόμνημα απαριθμούνταν μια σειρά αποφάσεις της Νομαρχίας, οδηγίες της ΕΕ που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και διεθνείς συμβάσεις, οι οποίες όμως δεν εφαρμόζονται.

"Ο Σύλλογός μας άρχισε δικαστικό αγώνα, γίνονται ανακρίσεις ως προς το μέτρο της ευθύνης στους προϊσταμένους και τους υπαλλήλους των υπηρεσιών που εμπλέκονται με τα περιβαλλοντικά προβλήματα της περιοχής, γιατί δεν εφαρμόζεται η ελληνική νομοθεσία και η Συνθήκη Ραμσάρ", λέει ο πρόεδρος του ΣΠΠΕΠΛ, Χρ. Χατζηπαραδείσης. "Η νομοθεσία υπάρχει, κανείς όμως δεν τολμάει να την εφαρμόσει. Χαρακτηριστικά σας αναφέρω ότι υπήρχε απόφαση ασφαλιστικών μέτρων του δικαστηρίου, που κήρυττε παράνομες όλες τις γεωτρήσεις συγκεκριμένης βιομηχανίας και δυστυχώς οι υπηρεσίες δεν μπόρεσαν να σφραγίσουν αυτές τις γεωτρήσεις".

Οι νόμοι και οι αποφάσεις των υπηρεσιών εκδίδονται στην περιοχή αυτή για να καταπατούνται. Μια μεγάλη βιομηχανία, η "ΜΑΞΙΜ", έχοντας μάλιστα την κάλυψη της Αστυνομίας στις ενέργειές της, έθεσε αυτές τις μέρες σε λειτουργία μία παράνομη γεώτρηση, που βρίσκεται 3 χιλιόμετρα μακριά από το εργοστάσιο.

"Δόθηκε από το "παράθυρο" της Νομαρχίας η άδεια γεώτρησης στη βιομηχανία αυτή", δηλώνει ο Χρ. Χατζηπαραδείσης. "Υπήρχαν όμως περιοριστικοί όροι που έλεγαν για παράδειγμα ότι σε καμιά περίπτωση δε θα σκάψει η βιομηχανία για να μεταφέρει με αγωγούς τα νερά της γεώτρησης, αν προηγουμένως δε γίνουν τα έργα βιολογικού καθαρισμού. Μάλιστα, ορίζονταν με σαφήνεια πως η βιομηχανία θα έπρεπε να πάρει βεβαίωση από την αρμόδια υπηρεσία διεύθυνσης περιβάλλοντος ότι τα λύματα που βγαίνουν από το βιολογικό καθαρισμό είναι τα ενδεδειγμένα, πληρούν δηλαδή τις προδιαγραφές του νόμου. Φυσικά, τέτοιες βεβαιώσεις δεν υπήρξαν. Αντί γι' αυτό η παραπάνω βιομηχανία πήρε δύο άδειες από τους προέδρους των Κοινοτήτων Δρυμού και Ηρακλείου, χωρίς αυτές να είναι πρωτοκολλημένες και χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό τα Κοινοτικά Συμβούλια, όπως ορίζει ο νόμος. Στο Ηράκλειο, η ΜΑΞΙΜ έσκαψε και δημιουργήθηκαν σοβαρά επεισόδια όταν οι κάτοικοι πρόβαλαν αντίσταση στις παράνομες ενέργειες της βιομηχανίας".

Να σημειώσουμε ότι στο Δρυμό υπάρχει μεγάλος αναβρασμός και αγανάκτηση από τη μεριά των κατοίκων οι οποίοι βλέπουν την πολιτεία να καλύπτει, όταν δε συνεργεί στην καταστροφή του περιβάλλοντος, που καθημερινά και με ασύδοτο τρόπο κάνουν οι βιομήχανοι.

Α. Ν.