Ο πρωτοδίκης Μ. Πινακούλας,με όρους αστικής δικαιοσύνης, έπραξε, χτες, το καθήκον του: Χαρακτήρισε, με βάση την ερμηνεία που ο ίδιος έδωσε στο Αστικό Δίκαιο, ως "καταχρηστικό" τον απεργιακό αγώνα των καθηγητών, που εδώ και δύο μήνες αγωνίζονται, υπερασπίζοντας ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά του λαού, το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, αλλά και διεκδικώντας το αυτονόητο, να ζουν με αξιοπρέπεια από το μισθό τους.

Η - κατά τα άλλα - τυφλή δικαιοσύνη αποδέχτηκε το αίτημα μιας υπαλλήλου του υπουργείου Παιδείας και άλλων τριών γονέων που ζητούσαν να κριθεί η απεργία των καθηγητών καταχρηστική.

Οποιος, βέβαια, παρακολούθησε την ακροαματική διαδικασία της Τετάρτης - έχοντας τότε στο μυαλό του την ψευδή αντίληψη ότι η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από τα συμφέροντα των εκάστοτε κυβερνήσεων - τώρα πλέον σίγουρα θα πρέπει να έχει διαμορφώσει άλλη άποψη.

Οι καταθέσεις των δύο μαρτύρων που δε γνώριζαν ούτε πότε άρχισε η απεργία, ούτε καν τι αιτήματα είχαν οι καθηγητές,αλλά απλά και μόνο δήλωναν την πίστη τους στον υπουργό Παιδείας και ζητούσαν να καταδικαστούν πάραυτα οι καθηγητές, αυτές ακριβώς οι καταθέσεις στάθηκαν αρκετές για να πειστεί ο πρωτοδίκης ότι η απεργία είναι καταχρηστική! Επαληθεύοντας τραγικά με αυτήν του την απόφαση τις "οφ δε ρέκορντ" εκτιμήσεις συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ για την έκβαση της δίκης, που έλεγαν πως "αν η απόφαση βγει βάσει της ακροαματικής διαδικασίας, τότε θα πρέπει να μας ζητήσουν και συγνώμη".

Η απόφαση, βέβαια, δε βγήκε με βάση την ακροαματική διαδικασία και ο νοών νοείτω...

Η δικαστική απόφαση είχε, ουσιαστικά, προαναγγελθεί από τα κυβερνητικά επιτελεία, που ήθελαν όχι μόνο να κάμψουν με τη δικαστική τρομοκρατία το φρόνημα των καθηγητών, αλλά και να δημιουργήσουν ένα δεδικασμένο που ανοίγει νέους άκρως επικίνδυνους δρόμους για ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα.

Το λόγο πλέον έχουν οι ίδιοι οι καθηγητές και το συνδικαλιστικό κίνημα συνολικά - αφού αυτή η απόφαση βάζει ευθέως στο στόχαστρό της το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας - για να αποδείξουν στην κυβέρνηση ότι οι αγώνες δεν κρίνονται στις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά στους δρόμους.