Ο μονίμως - αντεργατικά - παρεμβαίνων αρθρογράφος της "Καθημερινής" κ. Δημ. Λεβεντάκος, σπεύδει να διαμαρτυρηθεί (6-3-97) γιατί η ΓΣΕΕ στις ανακοινώσεις της δηλώνει "κάθετα αντίθετη" με τη μείωση των ωρών εργασίας, με ταυτόχρονη μείωση αποδοχών. Για να δικαιώσει τη διαμαρτυρία του, κατηγορεί όσους δε δέχονται το ξεθεμέλιωμα εργατικών κατακτήσεων, αποσπασμένων με αίμα, ότι "δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους", αφού πρόκειται "για ανάλογα προγράμματα με αυτά που εφαρμόζονται ήδη από ετών σε άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες και έχουν σώσει(!) αρκετές θέσεις εργασίας"! Ο αρθρογράφος βρίσκει μοναδική τη "διέξοδο" αυτή για την απασχόληση, αφού έκλεισε ο δρόμος της μετανάστευσης από καιρό και στη χώρα μας συνωστίζονται οι ανειδίκευτοι εγχώριοι και ξένοι με φθηνά εργατικά χέρια. Σε συνέχεια παραμυθιάζει τους αναγνώστες του, "διαβεβαιώνοντάς" τους ότι στις Ευρωπαϊκές χώρες, "πολλές απ' αυτές", "η ανεργία άρχισε μειούμενη" με παρόμοιες σωτήριες λύσεις, αποφεύγοντας να ονομάσει συγκεκριμένα έστω μία απ' αυτές. Θαυμάζει τα συνδικάτα του εξωτερικού, βεβαιώνοντας ότι "συνεργάστηκαν με τις εργοδοτικές οργανώσεις" προβάλλοντας παράδειγμα, όχι προς αποφυγήν, αλλά προς αποδοχή. Τέλος "μαθηματικώς" προβλέπει τον πλήρη "εκσυγχρονισμό" των εργασιακών σχέσεων ή, στην πραγματικότητα, το ξεθεμέλιωμά τους. Μια τέτοια "επιβεβλημένη", κατά τον κ. Λεβεντάκο, πορεία οφείλουν να ακολουθήσουν τα εργατικά συνδικάτα και η ΓΣΕΕ, χωρίς να "στρουθοκαμηλίζουν". Τέλος "απειλεί" τους αναγνώστες της πρωινής εφημερίδας ότι "θα συνεχίσει".

Σε κάθε εργαζόμενο που γνωρίζει καλά πώς ορισμένοι κονδυλοφόροι, κέρδισαν τον εγγυημένο μισθό τους, τα επιδόματά τους, τα δώρα τους, τις άδειές τους, τις συντάξεις τους, και μια - στοιχειωδώς - ανθρώπινη εργασία, αυτή η λυσσαλέα καθημερινή παρουσία στα ΜΜΕ, η καθημερινή επινόηση για το πώς θα διαβάλλουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το καθημερινό γλείψιμο της τσέπης των εργοδοτών τους, αυτή η καθημερινή αυτοατίμωση, προκαλεί αισθήματα καθολικής αγανάκτησης και καταδίκης. Κάτω από μια τέτοια θλίψη και αγανάκτηση ο μεγάλος Κώστας Βάρναλης έγραφε για τέτοιες "πένες" και "μολύβια" πως "του βούρκου λιβανίζουνε την μπόχα". Ο κ. Δ. Λεβεντάκος που ψάχνει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των Ευρωπαίων, φυσικά κουκουλώνει ότι, το πραγματικό μεροκάματο, συνολικά η αμοιβή εργασίας, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης είναι διπλάσια και τριπλάσια των μεροκάματων - μισθών - στη χώρα μας, ότι ο παράγοντας εργασία, στο κόστος παραγωγής στην Ελλάδα, έχει την τελευταία θέση σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ. Ο ίδιος ομολογεί ότι "συνωστίζονται" στην Ελλάδα τα "φθηνά εργατικά χέρια" και ταυτόχρονα ζητάει επιτακτικά, σαν αφεντικό, να κοπούν τα μεροκάματα - μισθοί πείνας και να μετατραπεί όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας σε μισο-άνεργους, μισο- απασχολούμενους. Κρύβει από τους αναγνώστες του - υποτιμώντας τη νοημοσύνη και τη γνώση τους - ότι επειδή, "από ετών", εφαρμόζονται παρόμοια προγράμματα (και γι' αυτό) στην Ε. Ενωση, η ανεργία, αντί να μειωθεί, κατά τις προφητείες των αρμοδίων οργάνων της, διπλασιάστηκε φτάνοντάς τα 20 εκατομμύρια! Κρύβει τις πραγματικές αιτίες διόγκωσης της ανεργίας που κυρίως είναι η ιδιοτελής αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών από τους ελάχιστους (σχετικά) ιδιοκτήτες τους. Η καταλήστευση των πλεονεκτημάτων της ανθρώπινης σκέψης από εκείνους που μόνο στόχο έχουν το μεγαλύτερο ΚΕΡΔΟΣ.

Κρύβει επίσης τις ολέθριες συνέπειες της "νέας τάξης πραγμάτων" που ξεθεμελιώνει τις οικονομίες των, σχετικά, αδύναμων χωρών, στο όνομα μιας ακόμα ψευτοελευθερίας που προσφέρουν οι πολυεθνικές, ή διαφορετικά, της παγκόσμιας ασυδοσίας τους. Ο κ. Λεβεντάκος δεν μπαίνει παντελώς στον κόπο, να σκεφθεί ο ίδιος και να θέσει μπροστά στο κοινό του το απλό ερώτημα: Πώς άραγε πέρασε η 20ωρη, 18ωρη, 16ωρη, 14ωρη εργασία στο πενθήμερο - οκτάωρο; Ποια ήταν η οικονομική κατάσταση σε κάθε περίοδο του αιώνα που τελειώνει, ιδίως μετά το 1917, στην οποία οι εργαζόμενοι κατακτούσαν δικαιώματα; Πώς εξηγείται, όλα αυτά τα δικαιώματα να μπαίνουν σε άμεσο κίνδυνο, σε μια περίοδο που ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα συνολικά δεν ήταν τόσο - εκρηκτικά - πλούσια, ακόμα κι αν αυτό κριθεί στη βάση του σταθερού κατά κεφαλή εθνικού εισοδήματος; Αγνοεί τάχα ότι, γενεσιουργός λόγος της καταστροφικής πορείας που υποδείχνει, ενάντια στο επίπεδο ζωής και τα δικαιώματα των ευρύτερων εργαζομένων λαϊκών μαζών, είναι μόνο η ληστρική επιδίωξη μια χούφτας εκμεταλλευτών να κερδίσουν και πάλι να κερδίσουν; Αγνοεί ότι 347 οικογένειες κουμαντάρουν το 46% του παγκόσμιου πλούτου; Τόσο πολύ συγκινεί, αυτόν και τους ομοίους του, αυτός ο εκρηκτικός πλούτος για να βάζουν - καθημερινά - στην κατάψυξη κάθε σκέψη για βελτίωση της ζωής των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, πέρα και έξω από το σύστημα ληστείας και εκμετάλλευσης που υπηρετούν;