Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - ιδιαίτερα για την εποχή μας, εποχή που από διάφορα εμφανή και αφανή κέντρα μιας σύγχρονης μορφής ολιγαρχικής εξουσίας του κεφαλαίου επιχειρείται ο πλήρης αποπροσανατολισμός και η καταρράκωση ιδεών, αξιών κοινωνικών, ηθικών, πολιτισμικών και καλλιτεχνικών - με θέμα "Ο αποπροσανατολισμός της τέχνης",έκανε τη Δευτέρα το βράδυ, στην αίθουσα της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών,ο πρόεδρός της Γιώργος Κάρτερ.Την εκδήλωση προλόγισε η διευθύντρια του Κέντρου Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών,Αννα Κελεσίδου.Ο χώρος επιτρέπει μια συνοπτική μόνο αναφορά μας σ' αυτή την από χρόνια επεξεργασμένη πνευματική εργασία του Γ. Κάρτερ.

Εξαρχής ο ομιλητής επισήμανε ότι "το θέμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, έτσι όπως το χειρίζεται η δυτική σύγχρονη φιλοσοφία, επιχειρώντας να απογυμνώσει την τέχνη από τις κοινωνικές της αξίες και να επιβάλει τη φορμαλιστική τέχνη, δεν είναι καθόλου θέμα αισθητικό. Είναι καθαρά ιδεολογικό, πολιτικό".Η εξουσία κήρυξε "πόλεμο" ενάντια στο έλλογο στοιχείο της τέχνης για να "αποκοπούν οι κοινωνικοί της δεσμοί, να μονωθούν τα άτομα, που το καθένα από μόνο του είναι ανίσχυρο να της σταθεί εμπόδιο".Ο Γ. Κάρτερ στήριξε την άποψή του θυμίζοντας σχετικές απόψεις μεγάλων δημιουργών και διανοουμένων, όπως ο Ουγκό ("Ω, πνεύματα, φανείτε χρήσιμα! Μπορεί να 'ναι ωραία η τέχνη για την τέχνη, πολύ πιο ωραία όμως είναι η τέχνη για την πρόοδο. Αν σας χρειάζεται το όραμα, ε, λοιπόν, οραματιστείτε τον άνθρωπο καλύτερο") και ο Βάρναλης ("Τέχνη αληθινή, είναι εκείνη που συνειδητοποιεί την ανάγκη της αλλαγής, που ομοψυχεί το λαό, που συνειδητοποιεί τον αγώνα του κι ανοίγει τον ιδανικό δρόμο για το μέλλον"). Ο ομιλητής υπογράμμισε ότι "σ' όλες τις φαινομενικά ασύνδετες θεωρίες και τα κινήματα, που εμφανίζονται κατά καιρούς με το πρόσωπο της αισθητικής, υποκρύβεται μια ιδεολογία, μια πολιτική σκοπιμότητα: Να υποκατασταθεί η τέχνη που το περιεχόμενό της αφυπνίζει τις συνειδήσεις, με μιαν άλλη, χωρίς περιεχόμενο, μια τέχνη - περίβλημα ενός κενού, μια τέχνη - μορφή, που να μην ενοχλεί,όπως έλεγε ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο,"ούτε τις σκιές".Γιατί με την τέχνη που λειτουργεί κοινωνικά, φοβούνται ότι ο ποιητής "φτάνει ανάμεσα στο λαό, όχι μονάχα στους πόθους του του αισθήματός του, αλλά και στις μύχιες πολιτικές του σκέψεις"".

Αναφερόμενος στις προοδευτικές αλλά και αντιδραστικές ιδέες των δύο τελευταίων αιώνων παρέπεμψε σε έργα, αλλά και πρόσωπα (λχ Εζρα Πάουντ, Ράσκιν, Ντελακρουά, Μπαλζάκ, Μπερλιόζ, Ουγκό, Βερανζέρος, Σάνδη, "Παρνασιστές", κλασικοί της ρώσικης λογοτεχνίας, Ενγκελς, εκπρόσωποι των νεότερων αισθητικών κινημάτων - φουτουρισμού, σουρεαλισμού κλπ. που όμως στη συνέχεια ενστερνίστηκαν τις σοσιαλιστικές ιδέες, όπως οι Αραγκόν και Ελιάρ και Ελληνες συγγραφείς και στοχαστές).

Καταλήγοντας ο Γ. Κάρτερ είπε μεταξύ άλλων: "Η χρόνια - και εντεινόμενη στα χρόνια μας - πολεμική φθοράς ενάντια στον πνευματικό πολιτισμό, πρέπει να διακόψει τον εφησυχασμό μας στις "ακαταμάχητες" δυνάμεις της τέχνης" και επικαλέστηκε τη ρήση του Καμί: "Η ευγένεια της δουλιάς μας, θα ριζώνει πάντα σε δύο είδη στράτευσης... στην υπηρεσία της αλήθειας και στην υπηρεσία της ελευθερίας".