Εμείς, η χώρα του "κλότσου και του μπάτσου", η χώρα του "στρατηγέ μου, ο στρατός σου", η χώρα της εξάρτησης, του ξένου παράγοντα, της Αμερικανικής πρεσβείας, της υποτέλειας και της σύγκλισης, η χώρα που οι γερμανογαλλικές εταιρίες μαλώνουν με τις αμερικανοϊταλικές για τα "μεγάλα έργα", περάσαμε - με μιας - πηδώντας του κόσμου τα παλούκια, στις "μεγάλες δυνάμεις". Γίναμε μέρος της ιμπεριαλιστικής μηχανής. Εισβάλλουμε - και μεις - σε ξένες χώρες. Τα παιδιά μας με τα οπλοπολυβόλα τους πυροβολούν σε ξένο έδαφος - για την ώρα, ευτυχώς - στον αέρα. Τι περηφάνια!

Και όπως γίνεται, πάντα, σε τέτοιες περιπτώσεις, μόλις κινδυνέψει το "κεφάλαιο", η "μητρόπολη" στέλνει στρατό! Φρεγάδες και ελικόπτερα για να "απεγκλωβίσουν" τους επιχειρηματίες. Οπως οι Αμερικανοί στη Ρουάντα, έτσι και οι Ελληνες στο Δυρράχιο! Και πέφτουν δυο τρεις - τελείως - νεκροί και καμιά δεκαριά τραυματίες. Οχι, βέβαια, από δικά μας όπλα, αλλά από "συγκρούσεις μεταξύ τους". Σαν αυτές που γίνονται - πάντα - σε τέτοιες περιπτώσεις. Σαν εκείνες, που γίνονταν - από "σύμπτωση" - μπροστά στους Εγγλέζους κομάντος, όταν άρχιζε ο δικός μας εμφύλιος.

Και σε όλο αυτό το θλιβερό "πανηγύρι", με τους σκοτωμένους και το μίσος που γεννάνε οι σκοτωμοί, να και ο "τρελός του χωριού", η Ελλάδα! Φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν. Παρεμβαίνει εκεί που δεν πρέπει. Αντί να στηρίξει το ξεσήκωμα του λαού, εκβιάζει την παράδοση των όπλων. Μπαινοβγαίνει στην Αλβανία σαν να είναι ξέφραγο αμπέλι. Και βοηθάει με αυτή τη συμπεριφορά της, τη λογική του "μπάστε σκύλοι, αλέστε". Οποιος θέλει "κόβει τη βόλτα του". Σαν να είναι η Αλβανία η Ντίσνεϊλαντ για να χαζέψουμε! Εμπρός, λοιπόν, όλοι μαζί να βουλιάξουμε το όνειρο. Οι Αλβανίες θα πρέπει να ηττηθούν. Να γυρίσουν τα όπλα στις "αποθήκες". Και στον "οργανωμένο" στρατό. Να μπει "τάξη". Να μείνει η ζωή ακίνητη. Η Ευρώπη δεν επιτρέπει "αγριότητες". Με το "διάλογο" θα λυθούν τα προβλήματα.