Ισως ο θόρυβος που προκάλεσε το συνέδριο της ΝΔ, μαζί με το αποτέλεσμά του, να ήταν μικρότερης εμβέλειας απ' ό,τι το αντίστοιχο, πριν εννέα μήνες, του κυβερνώντος κόμματος. Είναι και το γεγονός ότι τα "κοιλοπονήματα" της ΝΔ κράτησαν έξι μήνες. Αρκετός χρόνοςγια μια μη παρθενογένεση, αν και αυτό που προκύπτει βαπτίζεται από πολλούς αναγέννηση. Αν αυτό συμπληρωθεί και με την ανάλογη ανακούφιση που διαδέχτηκε την αγωνία "των παροικούντων την Ιερουσαλήμ" και τα περίχωρα αυτής, όπως προκύπτει από τις πρώτες κιόλας δημόσιες εκδηλώσεις τους, τότε συμπληρώνεται το επιθυμητό αποφυγής του "μοιραίου". Μάλλον, αυτό πρέπει να σκέφτονται διάφοροι κύκλοι της άρχουσας τάξης. Της τάξης, που, μαθημένη, σαν πονηρή γριά αλεπού, λογαριάζει καλά τον "ξενοδόχο".
****
Ας τα ξαναδούμε από την αρχή. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές έδωσαν τον περασμένο Σεπτέμβρη ένα κακόηχο μήνυμα στην κυρίαρχη τάξη της Ελλάδας και αυτό δεν το ξέχασε η ίδια και θα το θυμάται για τα καλά. Για πρώτη φορά, κυβερνητικό της κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, χάνει από τη λαϊκή δυσαρέσκεια μεγάλο ποσοστό, αλλά αυτό δε διοχετεύεται στη ΝΔ, που χάνει, ταυτόχρονα, από την ίδια δυσαρέσκεια. Αν και δεν επήλθε η καταστροφή, αφού το μεν ΠΑΣΟΚ κατέλαβε ξανά την κυβέρνηση, η δε ΝΔ συνέχισε να βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση, οι αντιδράσεις ήταν άμεσες στο "σώμα" του πολιτικού συστήματος. Δεν χρειάστηκε καν γνωμάτευση, αφού τα συμπτώματα της ασθένειας εκδηλώθηκαν με κρίση στη ΝΔ, που, σημειωτέον, είχε πολύ λιγότερες απώλειες από τον άλλο μνηστήρα της εξουσίας, αλλά, ακριβώς, επειδή δεν κατάφερε να την κατακτήσει, πλήρωσε τη ζημιά. Αυτό το "ανολοκλήρωτο αίσθημα" ήταν καταλύτης στην εκδήλωση μιας επιπλοκής στο ίδιο το πολιτικό σύστημα, σε μια περίοδο που οι στρατηγικές αναπροσαρμογές της άρχουσας τάξης απαιτούσαν ομαλή λειτουργία ή, τουλάχιστον, απαιτούσαν απρόσκοπτη προσήλωση στο έργο της ευρωπαϊκής προσαρμογής. Αρα, δε σήκωναν απώλειες, πολύ περισσότερο, κρίση που να εμφανίζει αγιάτρευτη πληγή. Ως και η εφημερίδα που καυχιόταν πως γκρέμισε τον "Καραμανλισμό", ευχόταν στην, κατά τη δική της ρήση, "επάρατον", να βρει την υγειά της. Ηταν, ίσως, η πρώτη φορά, που και το ΠΑΣΟΚ φωναχτά απευχόταν να χαθεί ο "αντίπαλος" ή, καλύτερα, "προσευχόταν" να σωθεί. Γιατί τόσο δέος; Οι ίδιες οι μετέπειτα εξελίξεις φρόντισαν για την απάντηση. Αν το αποτέλεσμα των εκλογών άγγιξε ένα ευαίσθητο σημείο του πολιτικού συστήματος, προκαλώντας αρνητικές αντιδράσεις, οι αγώνες που οργανώθηκαν είναι σημαντικό στοιχείο αποκάλυψης της αιτίας της κρίσης. Μια πολιτική, που τη γέννησε, την έθρεψε και την προωθούσε στην αυθεντική της έκφραση η ΝΔ, την εφαρμόζει με την ίδια αυθεντικότητα το ΠΑΣΟΚ, αλλά οι καταπιεσμένοι δε "χαμπαριάζουν" και αρχίζουν να σηκώνουν κεφάλι. Το σύστημα αισθάνεται ανέτοιμο για "νέα" ρότα στον ίδιο στόχο και φανερώνει τρωτά, που πρέπει να αντιμετωπίσει. Και όσο κι αν η φιλολογία για την "Κεντροαριστερά" παίζει στο παιχνίδι της επιβράδυνσης των συμπτωμάτων δυσλειτουργίας του πολιτικού συστήματος, όσο κι αν ψάχνονται "νέοι" δρόμοι για να καταλαγιάζουν τη λαϊκή οργή, οι παλιές συνταγές αποτελούν καλή εφεδρεία, είτε αυθεντικές είτε σε νέα, παραλλαγμένη, έκδοση. Γι' αυτό η ΝΔ πρέπει να μείνει σώα και όσο γίνεται πιο αβλαβής.
********
Το αποτέλεσμα φαίνεται κομμένο και ραμμένο σ' αυτά τα μέτρα. Η ΝΔ απόκτησε αρχηγό και μέσω της απόκτησής του θέλει να παρουσιάσει νέο εκσυγχρονισμένο προφίλ, να εμφανίσει την απαρχή της αναγέννησής της σαν γεγονός με προοπτική για το δικό της μέλλον, συνυφασμένο με το μέλλον του συστήματος. Είναι χαρακτηριστική η υποδοχή από τον Τύπο και τα άλλα ΜΜΕ, του αποτελέσματος του συνεδρίου της ΝΔ. Η "Καθημερινή", 22/3/97, προβάλλει ότι "η ΝΔ ψήφισε ελπίδα" και επεξηγεί ότι "η χθεσινή εκλογή έχει σαφέστατα τη δυναμική πλήρους αναστροφής της παρακμιακής τροχιάς, στην οποία είχε εισέλθει η ΝΔ. Μια τέτοια δε προοπτική δεν είναι μόνον εξαιρετικά ευοίωνη για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, αλλά γενικότερα ωφέλιμη για τη δημόσια ζωή του τόπου". Το "Βήμα" 23/3/97, στο κύριο άρθρο του, καταλήγει με τη διαπίστωση και επιθυμία ότι "άλλωστε η ΝΔ έχει αποδείξει ότι (ευτυχώς για τη δημόσια ζωή και την αναγκαία πολιτική σταθερότητα!) διαθέτει την ικανότητα να αλλάζει τους αρχηγούς της, χωρίς να θέτει σε ουσιαστικό κίνδυνο την ενότητά της. Αυτό είναι το πιο χρήσιμο (για τον τόπο και το πολιτικό σύστημα) συμπέρασμα".
Τι θα πάθαινε η δημόσια ζωή και το πολιτικό σύστημα, αν, π.χ., συνεχιζόταν η παρακμιακή πορεία της ΝΔ, αν κινδύνευε η ενότητά της; Ποια θα ήταν για το σύστημα η πολιτική αστάθεια; Η αστική τάξη έχει μάθει να "φυλάγεται" από το λαϊκό κίνημα, που δεν την περιμένει πλέον στη γωνία, αλλά βγαίνει στα γεμάτα στο πολιτικό προσκήνιο, αποκαλύπτει την ταξική πολιτική της και την αντιπαλεύει. Αρχισε να πέφτει το πέπλο της συγκάλυψης της αντιδραστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής και να εμφανίζεται το σάπιο παρασιτικό αστικό κατεστημένο στην πιο άγρια εκμεταλλευτική του εκδοχή. Η σχεδόν ολοκληρωτική ταύτιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σ' αυτήν τη διαχειριστική πολιτική, είναι το προαπαιτούμενο στοιχείο για την άρχουσα τάξη, ώστε να διαμορφώνει την όσο γίνεται πιο πλατιά πολιτική συναίνεση και αλληλοκάλυψη στην εφαρμογή της. Ταυτόχρονα, το ίδιο το κατεστημένο έχει βαθιά γνώση ότι αυτή η πολιτική γεννά λαϊκή δυσαρέσκεια και αντίσταση και ότι υπάρχει δυνατότητα να διοχετεύεται σε κανάλια επώδυνα για το ίδιο το σύστημα. Η πολιτικοποίηση των αγώνων, η δυναμική τους, η προοπτική της παλλαϊκής πάλης και του μετώπου, στοιχεία που αναδείχτηκαν από τις κινητοποιήσεις, μπορούν να θέσουν υπό αμφισβήτηση, όχι μόνο το κόμμα που στη δοσμένη περίοδο διαχειρίζεται το σύστημα, αλλά και αυτήν την ίδια την πολιτική του συστήματος. Αυτό είναι που θεωρούν πολιτική αστάθεια οι "προστάτες" της εξουσίας και οι εξουσιάζοντες τους καταπιεσμένους. Γι' αυτό τους πιάνει φόβος και πόνος και πρέπει να τον αισθάνονται όλο και πιο πολύ. Το να βγει, λοιπόν, η ΝΔ από την κρίση της, το να μπορέσει να παίξει σαν αξιωματική αντιπολίτευση μια πειστική εναλλακτική για το σύστημα λύση, ακόμη και το να καταφέρουν, μέσω αυτής της διαδικασίας, να ανακόψουν τα συμπτώματα της γενεσιουργού αφορμής (την ταυτόχρονη απώλεια λαϊκής επιρροής και από τα δύο κόμματα του συστήματος), είναι το άλλο ζητούμενο από την άρχουσα τάξη για το δικό της πολιτικό σύστημα. Οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις και στα δύο κόμματα του συστήματος δεν έχουν σχέση με πολιτικές διαφωνίες πάνω στην πραγματική διαχωριστική γραμμή στο κοινωνικό επίπεδο. Καμιά τάση δεν έχει εκφράσει ίχνος διαφορετικής, έστω και φραστικής, φιλολαϊκής γραμμής. Η ίδια, όμως, η πραγματικότητα των δυσκολιών στην εφαρμογή της και η προοπτική απώλειας λαϊκού ερείσματος δημιουργεί αυτή την κατάσταση. Οι κίνδυνοι για την ενότητα της ΝΔ θα επιδρούσαν με τα ίδια συμπτώματα και στο ΠΑΣΟΚ, δημιουργώντας τους ίδιους κινδύνους.
*****
Το αποτέλεσμα του συνεδρίου της ΝΔ έδειξε ότι η άρχουσα τάξη θέλει τη ΝΔ ενωμένη. Είναι ενδεικτική η επισήμανση της "Καθημερινής", 23/3/97, ότι "αλλάζει το πολιτικό σκηνικό", με την επεξήγηση ότι "η ενδυνάμωση της ΝΔ θα προκαλέσει αντίστοιχη συσπείρωση και στο ΠΑΣΟΚ" και ότι "η νέα δυναμική που προσλαμβάνει η αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων θεωρείται ότι συμβάλλουν σημαντικά στην αποσαφήνιση του πολιτικού μας τοπίου, στην ενδυνάμωση του διπολικού συστήματος και, εν τέλει, δημιουργούν την προοπτική καλύψεως του ελλείμματος αξιοπιστίας, που βαρύνει το σύνολο του πολιτικού μας κόσμου". Ολ' αυτά, όμως, είναι στη σφαίρα της επιθυμίας και των επιδιώξεων. Θα γίνουν πραγματικότητα; Η ζωή είναι ο κριτής, αλλά στη ζωή, εκτός από την άρχουσα τάξη και τις επιδιώξεις της, υπάρχει και λαϊκό κίνημα, που έχει αρχίσει να ωριμάζει πολιτικά για να διαδραματίζει το δικό του πολιτικό ρόλο για τη δική του προοπτική, στο δικό του μέτωπο, ενάντια σ' αυτήν την πολιτική και την εξουσία που την ασκεί.
Και όσο κι αν η φιλολογία για την "Κεντροαριστερά" παίζει στο παιχνίδι της επιβράδυνσης των συμπτωμάτων δυσλειτουργίας του πολιτικού συστήματος, όσο κι αν ψάχνονται "νέοι" δρόμοι για να καταλαγιάζουν τη λαϊκή οργή, οι παλιές συνταγές αποτελούν καλή εφεδρεία, είτε αυθεντικές, είτε σε νέα, παραλλαγμένη, έκδοση. Γι' αυτό η ΝΔ έπρεπε να παραμείνει "σώα" και όσο γίνεται "αβλαβής"
Feeds
