Αν το νομοσχέδιο προωθηθεί για ψήφιση όπως είναι τώρα σαφώς και θα πούμε όχι. Ομως αυτή δεν είναι απάντηση. Εχουμε να επισημάνουμε πολλά σημεία, που αν γίνουν δεκτά, βεβαίως θα συζητήσουμε από κει και πέρα.

Σ' αυτό το νομοσχέδιο είναι πάρα πολλά τα αρνητικά σημεία. Θεωρούμε ότι ο οικογενειακός γιατρός, όπως υπάρχει στο σχέδιο νόμου, είναι ένας χλευασμός προς τον ίδιο το θεσμό. Πρόκειται σαφώς για ένα κυβερνητικό "τρικ" γιατί ο οικογενειακός γιατρός υπάρχει ως θεσμός από το 1993. Αυτά που περιγράφει το άρθρο σε εκείνο το σημείο δείχνει σαν να υπάρχει πολιτική βούληση, αλλά χρειάζονται χρήματα, τα οποία δε φαίνεται να διαθέτει. Αυτά είναι θεσμοθετημένα και αν είχαν βούληση θα το έκαναν και δεν τους εμπόδιζε η έλλειψη κι άλλου νόμου. Πέρα από την εξειδίκευση που κάνουν στον οικογενειακό γιατρό διαφωνώ ριζικά με τις ετήσιες συμβάσεις. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα.

Υπάρχουν σημεία στο νομοσχέδιο όπου κυριαρχεί ο αυταρχισμός για τους υπηρετούντες γιατρούς, όπως ο διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίες. Επίσης έχουν προβλέψει ότι η συνέλευση που θα εκλέξει το διευθυντή του τομέα πρέπει να έχει απαρτία των δύο τρίτων. Αυτό το νούμερο σημαίνει ότι και όλους τους γιατρούς να μαζέψεις σε μια μέρα λειτουργίας του νοσοκομείου δεν μπορείς να πετύχεις απαρτία. Αυτό το κάνουν για να μη βγαίνει από αυτή τη συνέλευση και στη συνέχεια, αφού περάσουν είκοσι μέρες, να τον διορίσουν. Δεν πρόκειται δηλαδή για λάθος αλλά για πονηρές νοσηρές σκέψεις.

Οσον αφορά τον "μάνατζερ" το θεωρώ αδιανόητο να αποφασίζει ένας διοικητικός για ποιοτικά;;;;;;;;;;; - αυτά είναι τρελά πράγματα - και διαφωνώ με τη διατήρηση των πανεπιστημιακών στα συμβούλια κρίσης (ΣΚΕΙΟΠΝΙ) - είναι σαν να κρίνω εγώ ένα δικηγόρο.

Το νομοσχέδιο αυτό διατηρεί τη μη μονιμότητα των νεοεισερχόμενων γιατρών στο ΕΣΥ όπως θεσμοθετήθηκε το 1994 απ' τον πρώην υπουργό Υγείας Δ. Κρεμαστινό. Δε θα διαφωνήσω με αυτό που λέγεται ότι ο δημόσιος τομέας είναι αντιπαραγωγικός. Είμαι όμως υπέρ της μονιμότητας και του δημοσίου για τούτο το λόγο: Στο δημόσιο τομέα δε γίνεται ποτέ επιλογή με αξιοκρατικά κριτήρια αλλά με άλλα κριτήρια. Προτιμώ λοιπόν ένα δημόσιο τομέα που υπολειτουργεί αλλά ο εργαζόμενος δεν είναι έρμαιο στα χέρια του αφεντικού. Αν αρθεί η μονιμότητα ο δημόσιος τομέας δε θα πάει καλύτερα. Απλά θα λειτουργεί με περισσότερα ρουσφέτια.