Ενας πολύ καλός μεταφραστής - ο Ερρίκος Μπελιές,ένας ταλαντούχος, με γνήσια ευαισθησία, σκηνοθέτης - ο Αντώνης Αντύπας,ένας ευφάνταστος, πολύτροπος αισθητικά σκηνογράφος - ο Γιώργος Πάτσας,μια ποιήτρια της μουσικής τέχνης - η Ελένη Καραϊνδρου,ένας εικαστικής αντίληψης φωτιστής - ο Ανδρέας Σινάνος και τρεις άξιοι ηθοποιοί - με πρώτη τη σπουδαία ηθοποιό της γενιάς της, έξοχων εκφραστικών μέσων, ψυχοπνευματικής ακτινοβολίας - Μάνια Παπαδημητρίου,τον ωριμασμένο υποκριτικά - Στέλιο Καλογερόπουλο και τον υποκριτικά σκεπτόμενο - Νίκο Αρβανίτη,είναι οι συντελεστές της πολύ καλής, ατμοσφαιρικής παράστασης του "Απλού Θεάτρου" με το "Μόλι Σουίνι",του Ιρλανδού Μπράιαν Φρίελ.Προαναφέρουμε τους συντελεστές της παράστασης, ακριβώς για να υπογραμμίσουμε το υπεράνω της δραματουργικής αξίας του έργου σκηνοθετικό και ερμηνευτικό αποτέλεσμά τους. Αν παραβλέψει κανείς την ποιητικότροπη γλώσσα του συγγραφέα και τον "πυρήνα" του θέματός του - ο άνθρωπος μπορεί να βλέπει ουσιαστικότερα, βαθύτερα, ορθότερα με τα μάτια της ψυχής, παρά με την όραση, ό,τι και όσα σημαίνουν ζωή και άνθρωπος - το έργο πάσχει δραματουργικά, αφού η δομή του είναι απολύτως αφηγηματική. Χωρισμένη, μάλιστα, σε τρεις παράλληλους και μη διασταυρούμενους μονολόγους, οι οποίοι καθώς δε συνθέτουν μυθοπλαστική πλοκή δεν τροφοδοτούν και τη σκηνική δράση. Καθένας από τους τρεις αφηγηματικούς μονολόγους - παρ' ό,τι αφορούν στο πρόβλημα της τυφλής Μόλι και στην εγχείρισή της, στην προσπάθεια και ελπίδα και των τριών προσώπων του έργου, του άνδρα της, ενός χειρουργού και της ίδιας να ξαναβρεί το φως της - παρουσιάζουν ενδιαφέρον, όχι τόσο ως προς το θεματικό πυρήνα - την έσω "όραση" που μπορεί να πλάθει ομορφότερο τον κόσμο - όσο ως προς την ψυχολογία, τα συναισθήματα και τη μοναχική, υπαρξιακή "πορεία" κάθε προσώπου. Παρότι οι αυτοψυχαναλυτικοί και ετεροψυχαναλυτικοί οι μονόλογοι δε συνιστούν θέατρο αυτό καθ' αυτό, είναι γραμμένοι με ευαισθησία από τον συγγραφέα και με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Α. Αντύπα, σε υποβλητικούς χαμηλόφωνους τόνους και ρυθμούς μουσικής δωματίου, αποτελούν τη βάση για τρία καλοδουλεμένα στο λόγο, τις ανάσες του και τις σιωπές του, στην παραμικρή έκφραση του προσώπου και της χειρονομίας, στοχαστικής διάθεσης υποκριτικά σόλο, με προεξάρχουσα την εξαίρετη Μάνια Παπαδημητρίου.

Μια πλήρη "γεύση" της τσεχοφικής δραματουργίας και των θεματικών μοτίβων που σε παραλλαγές εξέθρεψαν τα τρίπρακτα έργα αυτής της πάντα γοητευτικής δραματουργίας και ταυτόχρονα ένα σκηνοθετικό - αισθητικό σχόλιο για τη σύγχρονη ερμηνεία αυτής της δραματουργίας, δίνει η πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση του τσεχοφικού "Πλατόνοφ" στο "Ανοιχτό Θέατρο".

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης διασκευάζοντας (με τη βοήθεια της μετάφρασης του Κώστα Θεοφάνους) και σκηνοθετώντας το πρωτόλειο του Τσέχοφ, δεν έστησε μόνο μια καλή παράσταση, με τα θαυμάσια ρεαλιστικά και ταυτόχρονα συμβολιστικά σκηνικά και τα καλαίσθητα κοστούμια της Αγνής Ντούτση,την ανησυχητική, ατμοσφαιρική μουσική του Θόδωρου Αντωνίου,τις συνολικά καλές ερμηνείες. Το σημαντικότερο είναι ότι μέσα από τη διασκευή, τη σκηνοθεσία και την ερμηνευτική καθοδήγηση των ρόλων, ο Γ. Μιχαηλίδης συνόψισε, κάνοντας περικοπές και αναδόμηση των σκηνών, όλο τον "κόσμο" του τσεχοφικού θεάτρου, όπως αυτός αναπτύχθηκε και αποκρυσταλλώθηκε στα κατοπινά, σπουδαία έργα του Ρώσου δραματουργού: Τις κοινωνικές τάξεις και προετοιμαζόμενες ανακατατάξεις. Τα πρόσωπα που εκπροσωπούν αυτές τις τάξεις. Τις μεταξύ τους σχέσεις, δοσοληψίες, συμπεριφορές και συνήθειές τους. Τα ατομικά και οικογενειακά τους προβλήματα και δράματα. Τις υπαρξιακές τους αγωνίες, τους ανεκπλήρωτους έρωτές τους. Τα αδιέξοδα και την αμαχητί παράδοσή τους σε μια πνιγηρή πραγματικότητα. Την καθημερινή βύθισή τους σε μια νωθρή, αυτάρεσκη, καταρρέουσα, μεταβατική κοινωνία. Μέσα από τα πρόσωπα του νεανικού έργου του Τσέχοφ, η σκηνοθεσία αντιμετώπισε τους ρόλους ως "προδρόμους" μερικών από τους κατοπινούς, ολοκληρωμένους χαρακτήρες του Τσέχοφ (λ.χ. του "Γλάρου" και του "Βυσσινόκηπου", των "Τριών αδελφών"). Παράλληλα, χωρίς να αποποιείται αυτό που καθιερώθηκε να λέμε "τσεχοφικό κλίμα", "ενέταξε" τα πρόσωπα και τα διαπλεκόμενα "δράματά" τους σε μια νεοτερική αισθητική, που συνδέει το τσεχοφικό θέατρο με το ευρύτερο ευρωπαϊκό περιβάλλον της εποχής και του αιώνα μας. Η γνωστή λεπτή τσεχοφική ειρωνεία, πήρε τις αποχρώσεις του σκληρού σαρκασμού. Η διάχυτη μελαγχολία, μεταλλάχτηκε σε "δηλητηριώδη" πίκρα. Η ανικανοποίητη, παθητική επιθυμία, σε επικίνδυνο να εκραγεί συναίσθημα. Η μεγαλόθυμη "ανωτερότητα" της καταρρέουσας αστικοτσιφλικάδικης τάξης σε κυνική απέχθεια για τους κοινωνικά "κατώτερους". Τα ελαττώματα του ανθρώπου σε "μοχλό" παράκρουσης των πάντων. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, σε καταστροφικό μίσος και αυτοκαταστροφικό πόνο. Μέσα από αυτή την παράσταση ο σκηνοθέτης μοιάζει σαν να προτείνει μια νέα "ανάγνωση" του τσεχοφικού κόσμου. "Ανάγνωση", που στην υπογράφουσα θύμισε το "θέατρο της σκληρότητας".

Αίσθηση, που εντονότατα προκύπτει, κυρίως από την "οξεία" ερμηνεία της Δήμητρας Χατούπη,που πλάθει δυναμικά μια εκφυλισμένη ηθικά, αρπακτική ερωτικά, ψυχρή συναισθηματικά αριστοκράτισσα, μια απομυθοποιητική "εκδοχή" της Αρκάντινα του "Γλάρου". Την αίσθηση αυτή δίνει, παρότι αντιστρόφως, και ο βαριεστημένος, πολυδιχασμένος, αυτοεγκαταλειπόμενος, χωρίς έρμα, σε κάθε "δίνη" της ζωής του, Πλατόνοφ, όπως ερμηνεύεται από τον Μηνά Χατζησάββα και από τη "νευρώδη" εσωτερικότητα και δραματικότητα της Ντίνας Μιχαηλίδη.Ο Κώστας Γαλανάκης διαθέτει, πλέον, μια υποκριτική ουσίας και βάθους, μεγάλου αυτοελέγχου, με αίσθηση του μέτρου, ακόμα και σε ρόλους που δεν είναι της ψυχοσύνθεσής του. Το ενδιαφέρον, συνολικά ποιοτικό παραστασιακό αποτέλεσμα, στηρίζουν και οι ερμηνείες των Νίκου Καραγεώργου, Κώστα Φαλελάκη, Μάκη Αρβανιτάκη, Δημήτρη Γιαννόπουλου, Θόδωρου Μπογιατζή και των νεότερων ηθοποιών στους μικρότερους ρόλους.

ΘΥΜΕΛΗ