Τετάρτη 2 Απρίλη 1997
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ "ΕΝΕΔΡΑ" ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

Ο περίφημος "κοινωνικός διάλογος", που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση και τον παρουσιάζει ως απόδειξη για το πόσο "δημοκρατική", για το πόσο "κοινωνικά ευαίσθητη", αλλά, κυρίως, για το πόσο "αριστερή" είναι, μπορεί πια να καταγραφεί ως το στρατηγικό σχέδιο των πολιτικών υπαλλήλων της ολιγαρχίας, βάσει του οποίου θα εκδηλωθεί η εφ' όλης της ύλης επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου εναντίον της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων.

Τα όσα είπε πρόσφατα ο Κ. Σημίτης, απευθυνόμενος στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και περιγράφοντας το στίγμα του "κοινωνικού διαλόγου", λίγο διαφέρουν από τα κλασικά στρατιωτικά σαλπίσματα, με τα οποία οι δυνάμεις επιβολής της "τάξης" παίρνουν θέσης μάχης, για την εκδήλωση των επιδρομών λεηλασίας και καταστολής του εχθρού. Και, βέβαια, ο "εχθρός" για τις στρατιές της κυβερνητικής λαίλαπας δεν είναι άλλος από το λαό.

Το μέγεθος της "ενέδρας", που επιδιώκει να στήσει η κυβέρνηση στους εργαζόμενους, επιχειρώντας να τους σύρει σε αυτόν το στημένο "κοινωνικό διάλογο" με τις προειλημμένες και ληστρικές για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους αποφάσεις, γίνεται ευδιάκριτο από τα ίδια τα λόγια των "οικοδεσποτών". Ο κυνισμός, τόσο του πρωθυπουργού, όσο και των επιτελών του, δέκα μόλις μέρες πριν την επίσημη πρόσκλησή τους για "διαλογισμό", προς τα υποψήφια θύματά τους, είναι πρωτοφανέρωτος.

***

Να, ποιες είναι οι "αρχές" και οι κατευθύνσεις αυτού του "κοινωνικού διαλόγου":

  • Κάθε οικονομική διεκδίκηση, πέρα από εκείνες που η κυβέρνηση επιτρέπει, οδηγεί σε αύξηση του πληθωρισμού και αύξηση της ανεργίας, λέει ο πρωθυπουργός, καλώντας τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ να το "εξηγήσουν" αυτό στους εργατικούς χώρους, όπου δραστηριοποιούνται...
  • Στις σύγχρονες οικονομικές συνθήκες - συνεχίζει ο Κ. Σημίτης - το κόστος του κοινωνικού κράτους δημιουργεί προβλήματα. Και πώς θα λυθούν τα προβλήματα; Μέσω της εισαγωγής "νέου κοινωνικού μοντέλου", όπου ο νέος εργαζόμενος θα αναλαμβάνει ο ίδιος τις ευθύνες του - ενώ, αντίστοιχα, θα περιορίζεται η κρατική αρωγή - ώστε να τα φέρει βόλτα με τις ανάγκες στέγασης, ασφάλισης, υγειονομικής του περίθαλψης...
  • Σε όλα τα παραπάνω, ο πρωθυπουργός δεν ξέχασε να προσδιορίσει επακριβώς το είδος του εργαζόμενου, που ονειρεύεται η "κεντροαριστερή" διαστροφή των πλουτοκρατών. Οι απασχολούμενοι δε θα είναι πλέον απασχολούμενοι, αλλά ...απασχολήσιμοι. Δηλαδή, ελαστικά ωράρια εργασίας, μερική απασχόληση, κατάργηση κάθε έννοιας προστασίας του δικαιώματος στην εργασία, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, περικοπές των επιδομάτων ανεργίας κλπ.
  • Οσα ο Κ. Σημίτης δεν εξειδίκευσε στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, ανέλαβαν να το πράξουν οι συνεργάτες του. Ετσι, προχτές, ο υπουργός Εργασίας - και αφού προηγουμένως είχε υπενθυμίσει ότι η κυβέρνηση στην οποία ανήκει είναι "σοσιαλιστική" - υπήρξε αναλυτικότατος και "διαλεκτικότατος". Οπως υποστήριξε, η κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ θα προκαλέσει μεγαλύτερο κόστος από το όποιο όφελος! Διαβεβαίωσε ότι οι αυξήσεις στις συντάξεις θα μειώσουν τις θέσεις απασχόλησης! Οτι είναι ανυπέρβλητος ο "οικονομικός νόμος", σύμφωνα με τον οποίο απαιτείται η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και η συμπίεση των μισθολογικών αυξήσεων, ώστε να υπάρξουν επενδύσεις!

Μετά από αυτά, το γεγονός ότι οι βιομήχανοι, μέσω του ΙΟΒΕ, στέλνουν μήνυμα κατά του 35ωρου χωρίς μείωση των αποδοχών, διότι, λέει, θα αυξηθεί ο πληθωρισμός και η ανεργία (αυτό, δε, το τελευταίο τούς, ...πληγώνει), ενώ λίγο πριν ζητούσαν επέκταση της δυνατότητας να απολύουν όσους θέλουν και όποτε θέλουν, είναι ένα από τα "φιλεργατικά κερασάκια" του "κοινωνικού διαλόγου".

***

Τα παραπάνω σταχυολογούν ένα μικρό δείγμα των κυβερνητικών προθέσεων και προσανατολισμών, που, αν μη τι άλλο, δηλώνει το βαθιά "στημένο" χαρακτήρα, την "παγίδα" και την απάτη, που εγκυμονεί για τους εργαζόμενους όλη η διαδικασία του "κοινωνικού διαλόγου". Πρόκειται για μια υπόθεση, που, στην ουσία της, θυμίζει την "πρόσκληση σε γεύμα από έναν υποψήφιο δολοφόνο". Η εμμονή, βέβαια, της κυβέρνησης σε αυτή τη διαδικασία δεν είναι τυχαία. Η επιβολή του βαθύτατου αναχρονισμού, του οποίου ηγείται το αντιλαϊκό σώμα του κίβδηλου "εκσυγχρονισμού", έχει ανάγκη από άλλοθι. Οι κυβερνώντες θέλουν να παρουσιάσουν το κοινωνικό απαρτχάιντ, που οικοδομούν πάνω στα συντρίμμια κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, σαν "αίτημα" των εργαζομένων ή, στη χειρότερη περίπτωση, σαν "συναπόφαση"! Χρειάζονται τέτοιου είδους προπαγανδιστικά προσχήματα για να πέσουν όσο γίνεται "στα μαλακά" τα αντεργατικά, αντισυνταξιοδοτικά και αντιασφαλιστικά τους μέτρα. Πολύ περισσότερο, χρειάζονται το επιτυχές "μάντρωμα" των εργαζομένων στους τέσσερις τοίχους των αντιλαϊκών διαλογισμών, ώστε να δώσουν "κεντροαριστερή" ώθηση στην αναιμική θεωρία της κοινωνικής συναίνεσης και του κοινωνικού εταιρισμού. Ετσι βαφτίζεται στο διεθνές λεξιλόγιο του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού το "σφάξε με αγά μου να αγιάσω".

Στην περίπτωση που οι κυβερνώντες καταφέρουν να εξαπατήσουν τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα, εμπλέκοντάς τους σε έναν "κοινωνικό διάλογο" με προδιαγεγραμμένο το ποιος θα μιλάει (βλέπε: διατάζει) και ποιος θα ακούει (βλέπε: υπακούει), τότε είναι σαφές τι επέρχεται. Οπως μετά τις εκλογές έχουν το θράσος να δηλώνουν "εσείς μας ψηφίσατε, εσείς θέλετε λιτότητα", ανάλογα, μετά το πέρας του "κοινωνικού διαλόγου", το σύνθημά τους θα είναι: "Μαζί τα συζητήσαμε, εσείς συμφωνήσατε" στην εξόντωσή σας...

***

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη, το μαζικό λαϊκό κίνημα, δεν έχει την πολυτέλεια των επιλογών. Η απάντησή τους πρέπει να είναι αποφασιστική, κατηγορηματική και, προπαντός, ταξική. Η απάντησή τους πρέπει να είναι ένα σαφές, πεντακάθαρο, αγωνιστικό "ΟΧΙ" στο περιεχόμενο και το χαρακτήρα αυτού του "διαλόγου". Ενα "ΟΧΙ", που στα αντιλαϊκά τραπεζώματα που φτιάχνουν οι κυβερνώντες, οι μοναδικές "γλάστρες - συνδαιτυμόνες" τους θα είναι οι κυβερνητικοδίαιτοι και συμβιβασμένοι συνδικαλιστικοί τους εγκάθετοι. Ενα "ΟΧΙ", που θα αποκαλύπτει τις προθέσεις και τις μεθοδεύσεις των εγχώριων "μηχανοδηγών" του οδοστρωτήρα του Μάαστριχτ και θα αποτελεί μήνυμα ετοιμότητας για αντίσταση της εργατικής τάξης στους μεγαλοκεφαλαιούχους εκμεταλλευτές της.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η απόρριψη των, δήθεν φιλικών, "χτυπημάτων στην πλάτη" και η αποκάλυψη ότι μετά από αυτά τα "φιλικά χτυπήματα" βρίσκονται οι "μαχαιροβγάλτες" κάθε κοινωνικής κατάκτησης, αποτελεί συστατικό στοιχείο της ταξικής πάλης. Η εργατική τάξη, όλος ο εργαζόμενος λαός, έχουν ταξικό καθήκον να προασπίσουν το μέλλον τους. Και αυτή η προάσπιση περνά μέσα από τη σπορά ενός μαχητικού "ναρκοπεδίου", του "ναρκοπεδίου" των κοινωνικών αγώνων, όπου εκεί θα τσαλακωθούν οι μάσκες, αλλά και τα σχέδια των αφελών λαοπλάνων, που λανσάρονται σαν "φίλοι του λαού" και "κοινωνικοί διαλογιστές"...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Οπως μετά τις εκλογές έχουν το θράσος να δηλώνουν "εσείς μας ψηφίσατε, εσείς θέλετε λιτότητα", ανάλογα, μετά το πέρας του "κοινωνικού διαλόγου", το σύνθημά τους θα είναι: "Μαζί τα συζητήσαμε, εσείς συμφωνήσατε" στην εξόντωσή σας...


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ