Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι εκσυγχρονιστές κυβερνώντες, γιατί υπάρχουν μερικοί - διάβαζε ΚΚΕ - που λένε όχι στην επιχείρηση "κοινωνικός διάλογος - απάτη". Είναι "ιεροσυλία", "υπονόμευση της δημοκρατίας και των θεσμών", "απαράδεκτο", φρίττουν και ωρύονται σε όλα τα ΜΜΕ τα κυβερνητικά στελέχη, τα οποία, όλως τυχαίως, έχουν αναλάβει την οργάνωση του "διαλόγου" και την επιβολή της νέας αντιλαϊκής λαίλαπας.

* * *

Ομως, για ποια δημοκρατία μάς μιλάνε; Η κυβέρνηση βρίσκεται σε μια διαρκή και ολομέτωπη επίθεση κατά των πολύχρονων εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Αυτή τη φορά στοχεύει κατ' ευθείαν στην καρδιά τους: Στην κατάργηση του 8ωρου, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στην "απελευθέρωση" των απολύσεων, στη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, κ.ο.κ. Ενδεχόμενη επιβολή αυτών των μέτρων θα σημάνει τον εξανδραποδισμό των εργαζομένων, την επιστροφή σε καταστάσεις μεσαιωνικές. Θα φτάσουμε στο σημείο, ώστε η κατάσταση των δουλοπάροικων επί φεουδαρχίας - οι οποίοι, αν μη τι άλλο, είχαν εξασφαλίσει την καθημερινή διαβίωσή τους - να φαντάζει "ζηλευτή" και "προνομιακή" (!). Επισείοντας το φόβητρο της ανεργίας, η κυβέρνηση Σημίτη επιδιώκει να μετατρέψει όλη τη χώρα σε μια τεράστια ζώνη ανέργων και εξαθλιωμένων.

Από την άλλη, δεν είναι τυχαίο ότι στα κυβερνητικά μέτρα που έχουν "διαρρεύσει" δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο υπέρ των εργαζομένων, ούτε μία εξαγγελία "φιλεργατική". Το "πλαίσιο" του "κοινωνικού διαλόγου" δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια διαρκής και ολοκληρωτική αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Η συμμετοχή σε διαδικασία διαλόγου έχει νόημα, όταν υπάρχει ελπίδα για βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Στον "κοινωνικό διάλογο", τέτοια προοπτική και ελπίδα δεν υπάρχει.

Τι νόημα έχει, λοιπόν, η συμμετοχή σε έναν τέτοιο "διάλογο"; Το μοναδικό νόημα είναι αυτό που επιδιώκουν οι κυβερνώντες και οι συνοδοιπόροι τους: Να δώσουν τα συνδικάτα τη "σύμφωνη γνώμη" τους στην κατακρεούργηση των δικαιωμάτων τους. Να δηλώσουν υποταγή, στο όνομα της "ανταγωνιστικότητας" και της "ανάπτυξης". Να πουν "ναι" στο μαχαίρι, που θα πλήξει το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους.

* * *

Απέναντι σ' αυτά τα κυβερνητικά σχέδια, οι εργαζόμενοι, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, πρέπει να αντιπαρατάξουν, όχι απλά τη γενική καχυποψία και επιφύλαξη, αλλά να οργανώσουν τη λαϊκή αντίδραση και αντεπίθεση σε όλα τα επίπεδα, ανεξάρτητα και ενάντια, αν χρειαστεί, στις διαφαινόμενες προθέσεις των κυβερνητικών συνδικαλιστών. Τώρα, πριν δημιουργηθούν τετελεσμένα. Αύριο, θα είναι πολύ αργά.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ