Τι σου κρατάει το στόμα κλειστό; Τι σε ταπεινώνει; Γιατί ταπείνωση είναι όταν δε λες τη γνώμη σου. Και μεγαλύτερη ταπείνωση όταν δεν έχεις γνώμη. Οταν κρύβεσαι - ένοχα - πίσω από τον τίτλο σου και παριστάνεις τον αηδιασμένο. Τον απογοητευμένο. Τον άνθρωπο που σιχαίνεται, τάχα, την πολιτική. Εσύ ξέρεις, αυτά είναι δικαιολογίες. Ο άνθρωπος πρέπει να λέει παντού και πάντα την αλήθεια. Με όποιο κόστος. Γιατί σωπαίνεις τόσο απροκάλυπτα;

Πως μπορείς - μετά απ' όλα αυτά - να μπεις στο αμφιθέατρο και να διδάξεις; Να στηθείς πάνω στη σκηνή και να απαγγείλεις; Να πιάσεις το πινέλο και να ζωντανέψεις το κανναβάτσο; Να γράψεις μουσική, να χορέψεις; Να κοιτάξεις τον κόσμο ίσα στα μάτια; Η τέχνη και η σκέψη θέλει - πάνω απ' όλα - ελευθερία και ελεύθερα άτομα. Ανθρώπους που θα χτυπάνε το άδικο. Που θα καταγγέλλουν την παραβίαση! Που θα εμποδίζουν, με όλες τους τις δυνάμεις - και με τη ζωή τους, ακόμα - την εισβολή και τους εισβολείς. Η Αλβανία εσένα - και εσένα - περιμένει να την υπερασπιστείς. Σε σένα - και σε εσένα - στηρίζει τις ελπίδες της. Γιατί την προδίδεις;

Λοιπόν, αυτοί, θέλεις να πεις, ότι είμαστε; Σμήνη που πάμε στην Κορέα; Ράμπο που κάνουμε επίδειξη πάνω στη δυστυχία - και την ελπίδα - του άλλου; Λαός που τη "βρίσκει" με τη βία; Αντίγραφα των Αμερικάνων; Και τα μεγάλα λόγια; Το λαμπρό - και ένδοξο - παρελθόν; Ολα θυσία στη μικρομεσαία αντίληψη, την υποταγή και το συμβιβασμό; Ολα σε έκπτωση; Και η έκπτωση είναι πολιτική πράξη. Και η σιωπή είναι πολιτική πράξη. Το γνωρίζεις.

Εσύ, όμως, γνωρίζεις. Εχεις τη γνώση να γνωρίζεις. Στον εαυτό σου θα ζητήσεις την απάντηση. Η μιλάς ή σιωπάς. Πάντως, να ξέρεις - και το ξέρεις - η σιωπή, και, μάλιστα, σε τέτοια ζητήματα, ποτέ δεν είναι χρυσός! Είναι πράξη που σε εκθέτει. Πράξη που σε τοποθετεί. Που σε προσδιορίζει. Η Αλβανία όσο και να παριστάνεις πως δεν ακούς και δε βλέπεις, θα σε ακολουθεί...