"Γράψτε κάτι! Πέρασαν τέσσερις μήνες και κανείς δε μας λέει αν ζουν ή αν πέθαναν!".

Η φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής μάς προσγείωσε στην πραγματικότητα μιας τραγωδίας. Αυτήν που ζουν μετά από κάθε ναυάγιο οι οικογένειες των αγνοουμένων. Των ναυτικών, δηλαδή, που δεν μπόρεσε να επιβεβαιωθεί ο θάνατος, αφού ποτέ δε βρέθηκε το πτώμα τους. Και σ' αυτή την περίπτωση, όσο κι αν για όλους τους άλλους τα πράγματα είναι ένα κι ένα κάνουν δύο, γι' αυτόν που έχασε τον άνθρωπό του υπάρχει μόνο μια αλήθεια: Ισως και να ζει κάπου. Ισως χτύπησε την ώρα του ναυαγίου κι έχει χάσει τη μνήμη του. Ισως έχει βγει σε κάποιο νησί...

Η φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής έλεγε αυτά ακριβώς, καθώς το γεγονός ότι έχουν υπάρξει στο παρελθόν τέτοιες περιπτώσεις ναυαγών που βρέθηκαν μετά από πάρα πολύ καιρό, δεν αφήνει την ελπίδα να σβήσει. "Γράψτε κάτι!".

Ηταν η Ελένη Παπαϊωάννου, αδελφή του 37χρονου ναύτη Θανάση Παπαϊωάννου που ήταν βάρδια στη γέφυρα του ΔΥΣΤΟΣ τη βραδιά του ναυαγίου. Πήρε τηλέφωνο εκ μέρους και της οικογένειας του 51χρονου λιπαντή Παναγιώτη Αρμαμέντου, που επίσης ήταν βάρδια στη μηχανή εκείνη τη βραδιά. Και για τους δύο αυτούς ναυτικούς δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα κανένα σημάδι. Οι έρευνες επισήμως έχουν σταματήσει. Ομως οι οικογένειες συνεχίζουν να ψάχνουν. Εστειλαν φωτογραφίες μέχρι τη Λιβύη και την Αίγυπτο. Με οργή διαπίστωσαν πως το υπουργείο Ναυτιλίας δε μοίρασε φωτογραφίες των αγνοουμένων ούτε καν στα Λιμεναρχεία των νησιών του Αιγαίου. Το γεγονός, επίσης, ότι ακόμα δεν έχει βγει το πόρισμα για τις συνθήκες του ναυαγίου, φουντώνει την οργή. "Γράψτε κάτι!" η έκκλησή τους. Και το κάνουμε γιατί πράγματι σε μια τέτοια περίπτωση όσο κι αν ένα κι ένα κάνουν δύο, κανείς δεν έχει δικαίωμα να σκοτώσει την ελπίδα. Για όποιον, τυχόν, μπορεί να δώσει κάποια πληροφορία στις δύο οικογένειες υπάρχουν τα εξής τηλέφωνα: Ελένη Παπαϊωάννου 0421 - 49.279, Ευαγγελία Αρμαμέντου 0421 - 67.293.