Η προαναφερόμενη παρακαταθήκη διαφυλάχτηκε και μεταδόθηκε από γενιά σε γενιά, εκ ζώσης πείρας ήρθε γνήσια σε μας τους νεότερους, με την ευχή να τη διατηρήσουμε και με την υπόσχεση να την παραδώσουμε στην επόμενη γενιά ατόφια, όπως την παραλάβαμε.

Οι αγώνες της εργατιάς έχουν μέσα τους ό,τι πιο ωραίο, ευγενικό και ελεύθερο, ό,τι πιο τίμιο, για να κάνουν τη ζωή καλύτερη και πιο ευτυχισμένη, στο να γίνουν πράξη οι γραφές της Δικαιοσύνης, που δεν είναι μισή, αλλά ολόκληρη και ακούει στο όνομα της κατάργησης της μισθωτής δουλείας.

Σε εποχές κοινωνικών ανακατατάξεων, το δίκαιο των καταπιεσμένων αναγνωρίζεται και διακηρύσσεται, αλλά πάντα στο ακέραιο δεν εφαρμόζεται.

Υπάρχουν τα παραδείγματα της αμερικάνικης ανεξαρτησίας, της Γαλλικής Επανάστασης.

Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι ο τροχός της ιστορίας πάει πάντα μπροστά -και ας προσπαθούν οι αστοί να μας πείσουν για το αντίθετο - η λαϊκή πλειοψηφία τον ωθεί και όχι η μειοψηφία των εκμεταλλευτών.

Η μπολσεβίκικη επανάσταση, τα μεγαλουργήματά της, παρά την τροπή της καταστροφής των κοινωνικών επιτευγμάτων της νέας κοινωνίας μετά το 1989, ουδέποτε πρόκειται να παραγραφούν όσο υπάρχουν της "Γης οι κολασμένοι", θα συνεχίζουν να την εμπνέουν και να καλλιεργούν τη νέα συνείδηση, για να πάρει πάλι σάρκα και οστά το δίκιο του εργάτη.

Το ελληνικό εργατικό κίνημα χαρακτηρίζεται αειθαλές, καταφέρνει να διατηρεί τη φυσιογνωμία του, έστω και αν παροδικά υπερισχύουν στις συνδικαλιστικές του οργανώσεις πρόσωπα, εξαντλημένα από την πνοή που διαπνέει τους εργαζόμενους στους τόπους δουλιάς. Η θέληση υπάρχει, η αγρανάπαυση σιγά σιγά παραχωρεί τη θέση της σε έδαφος έτοιμο για το αλέτρισμα.

Στο 22ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το Δεκέμβρη του 1983, στην εισήγηση που παρουσιάστηκε στους αντιπροσώπους, γραφόταν:

"Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό σημαίνει πρώτα από όλα κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο".

Οι κομμουνιστές, ύστερα από πολύχρονους αγώνες, είχαν βάλει τη σφραγίδα τους, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην πάλη του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η υπεροχή των ιδεών της κοινωνικής ισότητας, της κατάργησης των εξουσιαστικών δικαιωμάτων της εργοδοσίας πάνω στους εργαζόμενους, εξήγειρε και επιτάχυνε τότε την άνοδο των ταξικών αγώνων. Αλλος παράγοντας που επέδρασε ήταν και η αυτοθυσία χιλιάδων εργατών και συνδικαλιστών, εμπνευσμένων με οράματα ισότητας και πιστών οπαδών των ταξικών ιδεών.

Το απεργιακό κίνημα, με σημείο αναφοράς την τελευταία εικοσαετία, εντυπωσίαζε για τη μαζικότητά του και το δυναμισμό του και αυτά τα χαρακτηριστικά τα απόκτησε παράλληλα με το φούντωμα του ινδάλματος της νέας κοινωνίας, το οποίο μετέφεραν ελπιδοφόρα και με συνέπεια στους εργαζόμενους οι κομμουνιστές. Οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης αλληλοεξαρτώνται εν είδει "κοινωνικού νόμου" με τους αγώνες, τουλάχιστον αυτό μας επιτρέπει να το ισχυριστούμε σαν επιπρόσθετο στοιχείο και η παράλληλη διαδρομή τους.

Αποτέλεσμα είναι, την περίοδο αυτή να σημειωθούν μεγάλες αλλαγές.

Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, ακόμα και στα πιο μεγάλα καλοφυλαγμένα εργοστάσια, όπως τη ΜΟΤΟΡ - ΟΪΛ, την ΠΕΤΡΟΛΑ, την ΕΤΜΑ, κατάφεραν να εισχωρήσουν. Χιλιάδες συνδικαλιστικά στελέχη, που είχαν απολυθεί από τη δουλιά τους γιατί πρωτοστατούσαν στην ίδρυση συνδικαλιστικών οργανώσεων και στην οργάνωση απεργιών, επαναπροσλήφθηκαν και γύρισαν με το κεφάλι ψηλά.

Τα μεροκάματα και οι μισθοί συνδέθηκαν κατά αρκετό ποσοστό με το κόστος ζωής.

Ψηφίστηκε νέος νόμος για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, καταργώντας τον απεχθή 3239/55 που θεωρούσε τις αγωνιστικές προοδευτικές οργανώσεις ως μη αντιπροσωπευτικές της θέλησης των εργαζομένων και τις αποστερούσε από το δικαίωμα σύναψης συμβάσεων, ενώ οι αποφάσεις τους για κινητοποιήσεις μπορούσαν να παραπεμφθούν στα δικαστήρια για να κριθούν "παράνομες και καταχρηστικές".

Μεγάλη κατάκτηση ήταν και η επικύρωση της 135ης ΔΣΕ, η οποία έφερνε τις Εργοστασιακές Επιτροπές στις επιχειρήσεις και αποτελούσε το πρώτο κύτταρο της συνδικαλιστικής δράσης και ανάχωμα στην εργοδοτική αυθαιρεσία και διευθυντική υπεροψία.

Οι θετικές μεταβολές στις εργασιακές σχέσεις στερέωσαν και εξύψωσαν το ηθικό των εργαζομένων. Τους τόνωσαν την αυτοπεποίθηση και περιέλαβαν με εμπιστοσύνη τις ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σήμερα, τα πράγματα παρουσιάζονται διαφορετικά.

Ομως, όσα ελέχθησαν δεν είναι μια χαμένη ιστορία.

Είναι μαγιά για το καλύτερο και το ανώτερο.

Προκύπτει η μεγάλη ανάγκη διασφάλισης των μεγάλων κατακτήσεων.

Ωριμάζουν οι συνθήκες για προώθηση νέων αλλαγών βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων, που η επιβολή τους προϋποθέτει εμπνευσμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ικανές να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των καιρών και να ηγηθούν αγώνων, σταθερά προσανατολισμένων στη σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του.

Η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενοι διαχειριστές, προσπαθούν να καλύψουν την αιτία των προβλημάτων, θέλουν να κρύψουν ότι γίνονται εμπορικοί αντιπρόσωποι των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των εντολών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Θολώνουν τα νερά, τα βαλτώνουν, για να σπρώξουν πιο εύκολα εκεί μέσα τους εργαζόμενους.

Ισχυρίζονται ότι θέλουν να δώσουν λύση στο ασφαλιστικό σύστημα που αντιμετωπίζει προβλήματα και κρύβουν ότι αυτοί είναι οι φταίχτες και οι κυβερνητικές διορισμένες διοικήσεις, καθώς και τα πλοκάμια των πολυεθνικών του φαρμάκου. Αγνοούν τις προτάσεις των συνδικάτων, τη θέση τους να είναι αυτοδιοικούμενα από τους ίδιους ασφαλισμένους τα Ταμεία τους.

Χρόνια τώρα, κάνουν λόγο για χιλιάδες θέσεις εργασίας, επιδοτούν τους εργοδότες, τους χαρίζουν δισεκατομμύρια, χρησιμοποιούν τους ανέργους σαν "μπαμπούλες" για να φοβίζουν τους εργαζόμενους, για να ανατρέψουν το ωράριο, τις συμβατικές εργασιακές σχέσεις. Οι "κόποι" τους δεν πήγαν χαμένοι, κατάφεραν σε λιγοστές περιπτώσεις να περάσουν τη μερική απασχόληση, να καθιερώσουν λιγότερες ώρες εργασίας και μειωμένες αποδοχές, αλλά το αδιέξοδο έγινε φανερό στους εργαζόμενους, ότι αυτές δεν μπορεί να είναι οι σύγχρονες εργασιακές σχέσεις, οικοδομημένες σε ληστρικά συστήματα εκμετάλλευσης.

Τι περισσότερα να προσθέσει κανείς για να φωνάξει ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα, που αφέντης είναι το κεφάλαιο και σκλάβος ο εργαζόμενος, αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία της κοινωνικής καταπίεσης;

Οι ιδέες των κομμουνιστών για την κοινωνική απελευθέρωση των εργαζομένων όχι μόνο δεν έσβησαν, αλλά είναι ολοζώντανες, η πραγματικότητα τις αναζωογονεί.

Οι εργατικοί αγώνες επιζητούν την πνοή τους.

Και τότε θα έρθει η ώρα, που πολλοί θα τρίβουν τα μάτια τους από τις νέες μεγάλες κατακτήσεις της εργατικής τάξης, της αδούλωτης εργατιάς.

Βαγγέλης ΓΙΑΝΝΟΣ