Τα αποτελέσματα των εκλογών δικαίωσαν την αγωνία εκείνων που ήθελαν εκ των προτέρων να βαφτίσουν το δικό τους πρόβλημα, ως πρόβλημα, γενικά, της πολιτικής. Οι 600.000 ψηφοφόροι που έστρεψαν την πλάτη τους στον δικομματισμό, σε σχέση με τις εκλογές του 1993, είχαν δώσει ένα σαφές μήνυμα. Είχαν διακηρύξει ότι εκείνο που αποστρέφονται δεν είναι η πολιτική στο σύνολό της, αλλά μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική. Η πολιτική του δικομματισμού. Σε αυτή την πολιτική γύρισαν την πλάτη.

Ομως, αυτή η ξεκάθαρη τοποθέτηση του εκλογικού σώματος, που "τίμησε" το δικομματισμό με τα χαμηλότερα ποσοστά της μεταπολίτευσης, δε στάθηκε εμπόδιο για την κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση και όλους τους φορείς του αστικού κράτους, να τσιγκλήσουν τους αδένες έκκρισης των κροκοδείλιων δακρύων τους και να θέσουν σε λειτουργία τους μηχανισμούς που διαθέτουν, με τη βελόνα κολλημένη στο εξής "ρεφρέν": Οι πολίτες "αποστρέφονται" την πολιτική, γενικώς...

***

Ολος αυτός ο... καημός, εκδηλώθηκε αμέσως μετά τη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς στην Αθήνα, την οποία οργάνωσαν οι εταίροι του "κοινωνικού διαλογισμού". Πρόκειται, για τη, δήθεν, συγκέντρωση, που έμελλε να χαραχτεί στη μνήμη, τόσο των οργανωτών της, όσο και των μερικών δεκάδων που τους ακολούθησαν, ως η συγκέντρωση του "μια βροχή θα μας σώσει"!

Επειδή, όμως, τίποτα δεν μπορεί να διασώσει εκείνους που έχουν καταστήσει έμβλημα την απόλυτη ένδειά τους από οτιδήποτε θυμίζει ταξική εκπροσώπηση και φιλολαϊκή πολιτική, επιλέχτηκε η άλλη μέθοδος. Η μέθοδος να παρουσιαστεί η δική τους γύμνια, σαν γύμνια των πάντων! Να εμφανιστεί η αποδοκιμασία που τους επιφύλαξαν οι εργαζόμενοι, σαν αποδοκιμασία προς τους πάντες! Να προβληθεί η αδιαφορία των λαϊκών στρωμάτων στα συναινετικά τους κηρύγματα, σαν αδιαφορία προς τους πάντες!

***

Ισα - ίσα. Οταν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στους ευσεβείς πόθους τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα... Η αλήθεια που καταγράφηκε στην πλατεία Συντάγματος, όπου χιλιάδες λαού ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος, διατρανώνοντας ότι το λαϊκό κίνημα δεν πρόκειται να γίνει συνένοχο στα σχέδια των συμμετεχόντων στον "κοινωνικό διάλογο" και ότι δεν πρόκειται να προσφέρει το "άλλοθι" για να γράψει η κυβέρνηση και οι κεφαλαιοκράτες τον επίλογο στο κεφάλαιο με τίτλο "κατάργηση της κοινωνικής πολιτικής", έγινε το "κόκκινο πανί" για τους κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους.

Ετσι, επιχείρησαν να βαφτίσουν την ανυπαρξία χειροκροτητών της πολιτικής τους, σαν ανυπαρξία του λαϊκού κινήματος... Προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη δική τους αδυναμία να στήσουν ένα... αξιοπρεπή μηχανισμό "κλακαδόρων" (τόσο απροσχημάτιστα στυγνή είναι η πολιτική τους), σαν αδυναμία του λαϊκού κινήματός, στο σύνολό του, να ανταποκριθεί στις "νέες συνθήκες"... Οπου, ως "νέα συνθήκη", ορίζεται η βουλιμία των πολυεθνικών για υπερκερδοφορία, την οποία πρέπει να διευκολύνουν οι λαοί, διά της αυτοϋπονόμευσης του παρόντος και του μέλλοντός τους.

***

Αυτά τα γνωρίζει η κυβέρνηση και οι φίλοι της, γι' αυτό επιχειρεί να πλαγιοκοπήσει το λαϊκό κίνημα, λανσάροντας διά άλλου δρόμου την παθητικότητα και την απογοήτευση.Γνωρίζουν ότι οι εργαζόμενοι, στα σωματεία τους, απορρίπτουν τον καρεκλοκένταυρο κυβερνητικοδίαιτο συνδικαλισμό. Γνωρίζουν ότι ακριβώς αυτή η απόρριψη, η απόρριψη του κυβερνητικού "μονόδρομου" και της συνδιαλλαγής με τους κεφαλαιοκράτες, γίνεται πειστήριο για την έλευση περισσότερων εργατών στο συλλογικό, οργανωμένο αγώνα.

Το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί παρά να λάβει υπόψη του τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, απαντώντας όπως τους αρμόζει. Οργανώνοντας ακόμα καλύτερα τη δράση του, συσπειρώνοντας ακόμα περισσότερους εργαζόμενους, επιτυγχάνοντας το στόχο του για ενιαίο μέτωπο αντεπίθεσης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και συνεχίζοντας να... απογοητεύει τους αντιπάλους του.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ