Ο σ. Γ. Παλαβός, στον "Κ.Ρ." της 20 - 4 - 97, μου φρεσκάρισε βιώματα απαίσιας μνήμης, της εποχής του κάτεργου της Κέρκυρας.

Σιδερόφραχτοι τάφοι, ανομολόγητα βασανιστήρια, εκτελέσεις κι αγώνες. Σκηνικό σ' εικοσιτετράωρη βάση...

Πριν 45 χρόνια, βρισκόμουνα κι εγώ στην αχτίνα Ε. Εκεί μας φέρανε τότε τον αξέχαστο Στερ. Γραμμένο και τον Τ. Καλοφωληά. Στη Θ' πήγανε τον Μπελογιάννη.

Στις γιορτές της Πρωτοχρονιάς του 1952, ένα απόγευμα καταφέραμε να συγκεντρωθούμε όλες οι αχτίνες στη Δ. Εκεί να 'βλεπες σφιχταγκαλιάσματα και συγκινήσεις απ' όλους μας με τον Νίκο. Ετρεξα κι εγώ κοντά του απλώνοντας τα χέρια μου, μα πριν τον αγγίξω μου λέει: "Ο Μπάμπης! Εσύ είσαι;". Εγώ σύντροφε Νίκο. Ενα δάκρυ κύλησε από μένα κι αγκαλιαστήκαμε. Τι είχε συμβεί; Ο Μπελογάννης, μαζί με τ' άλλα σπάνια χαρίσματα, διέθετε και άριστη μνήμη. Του 'ρθε στο μυαλό σαν αστραπή η διήμερη συνάντηση -συνεργασία μας στους Γαργαλιάνους, την άνοιξη του 1944.

Καθοδηγητής τότε του απελευθερωτικού αγώνα στο Μοριά, πέρασε κι από τους Γαργαλιάνους. Ολα τα στελέχη της πολιτείας κλειστήκαμε στο σπίτι του αξέχαστου σ. Μ. Σκούντζου δυο μέρες και μια νύχτα. Και τι δε μας είπε τότε... Τι να πρωτοθυμηθούμε τώρα; Το θαρραλέο, πανέξυπνο, γλυκύτατο κι όλο αυτοπεποίθηση κομματικό πνεύμα και γέλιο του; Ολα τα συνδύαζε. Ολα. Φεύγοντας, αφού μας έβαλε καθήκοντα, σφίγγοντάς μας το χέρι δήλωνε: "Την άλλη μας συνεργασία, θα την κάνουμε λεύτεροι". "Σίγουρα", του απαντήσαμε...

Το λυσσάρικο θεριό, που κατασπάραζε την ανθρωπότητα, έπνεε τα λοίσθια.

Η υποτυπώδης γιορτή στις αχτίνες της Κέρκυρας τέλειωσε. Τα υπόλοιπα είναι όπως τα περιγράφει ο σ. Παλαβός.

Ομως... όταν μας ήρθε το μαύρο μαντάτο της δολοφονίας του "Σταυραετού της Λευτεριάς", κεραυνοβοληθήκαμε από οδύνη κι οργή. Ολες οι αχτίνες οργανώσαμε αμέσως εκδήλωση στη μνήμη του. Εκτός από την εισήγηση του γραφείου της ομάδας συμβίωσης, για τη ζωή και τον αγώνα του ήρωα Μπελογιάννη, έγραψα κι εγώ ένα σημείωμα που διαβάστηκε σ' όλες τις αχτίνες (είχαμε μυστικό μηχανισμό επικοινωνίας) με τίτλο: "Πώς σε πρωτογνώρισα Νίκο", που περιέγραφα την κατοχική μας εκείνη συνάντηση.

Για τον Μπελογιάννη δεν περνάν τα χρόνια. Οι αιώνες θα διαδέχονται ο ένας τον άλλον, μα το σάλπισμά του για ανεξαρτησία, ειρήνη, δημοκρατία θα 'ναι πάντα επίκαιρο.

Χρέος μας, εμάς των γερόντων, να το τονίζουμε και των νέων να παραδειγματίζονται.

ΜΠΑΜΠΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗΣ

Αντιστασιακός