Πολλές και αλλεπάλληλες οι χτεσινές προσπάθειες του πρωθυπουργού, των υπουργών Αμυνας και Εξωτερικών, διάφορων άλλων κυβερνητικών στελεχών, να πείσουν για το τρομακτικό δίλημμα, που δήθεν αντιμετώπισε η χώρα: Η πόλεμος, ή γίνονταν δεκτά τα όσα τελεσιγραφικά απαιτούσαν οι Αμερικανοί. Και ο δρόμος, που πρότεινε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ; Γιατί, να μην παρθούν μέτρα, όπως η αποχώρηση της χώρας από το ΝΑΤΟ ή τουλάχιστον από το στρατιωτικό σκέλος του, το κλείσιμο των αμερικανονατοϊκών βάσεων, η ακύρωση της συμμετοχής μας στις "δυνάμεις ταχείας αντίδρασης", πρώτα και κύρια η αποκάλυψη και καταγγελία του ρόλου των δήθεν συμμάχων και εταίρων μας, κ.ο.κ.; Μήπως, δεν ομολογούν όλοι - είτε επίσημα είτε ανεπίσημα - ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ βρίσκονται πίσω από τις προκλητικές και επεκτατικές επιλογές των σοβινιστών της Αγκυρας; Μήπως, με τον ίδιο πάνω - κάτω τρόπο δεν αντέδρασε ο Κ. Καραμανλής το 1974 και ο Α. Παπανδρέου το 1987;

Ούτε λέξη δεν άρθρωσαν τα κυβερνητικά στελέχη, για τις προτάσεις αυτές. Και τι να πουν, άλλωστε. Το αχαρακτήριστο ευχαριστήριο του Κ. Σημίτη προς τον πλανητάρχη είχε δώσει, ήδη, όλες τις απαντήσεις. Οντως, είναι τρομακτικά τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής της υποτέλειας και της υποταγής. Και, δυστυχώς, όσο το λαϊκό κίνημα και οι πολιτικοί συσχετισμοί, δε θα επιτρέπουν την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, θα σωρεύουν δεινά και περιπέτειες στην πλάτη της χώρας και του λαού.