Τα τελευταία χρόνια ο ανταγωνισμός μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας παίρνει όλο και πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Εκφράζεται με πολυποίκιλους τρόπους, πίσω από τους οποίους προωθείται με ευλάβεια το εξής δόγμα: "Προσφέρουμε όσο γίνεται περισσότερα στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες, για να μας δώσουν κάτι παραπάνω σε σχέση με τους γείτονες". Πρόκειται για τακτική που κάθε φορά εκδηλώνεται με διάφορα προσχήματα που κοινός παρονομαστής τους και κατάληξη είναι το βάθεμα της εξάρτησης.

Πρόθεση της ελληνικής ολιγαρχίας είναι να κατακτήσει οικονομική πρωτοκαθεδρία στα Βαλκάνια. Ο όρος "ενδοχώρα" για τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες των Βαλκανίων αποτελεί το "παρασύνθημα", με το οποίο συνεννοούνται οι Ελληνες μεγαλοκεφαλαιούχοι για την άλωση των εκεί παρθένων αγορών και την επέκταση των κερδοσκοπικών και κερδοφόρων δραστηριοτήτων τους. Αυτό που εμφανίζεται ως "εθνικό επιχειρηματικό όραμα" δεν αποτελεί παρά, αφενός το όραμα της ελληνικής ολιγαρχίας για όλο και περισσότερα κέρδη με όσο γίνεται φθηνότερο κόστος, αφετέρου την προσπάθειά της να μετατραπεί σε "πλασιέ" των πολυεθνικών στην περιοχή. Είναι ενδεικτική η υποχρέωση που ανέλαβαν ο Α. Παπανδρέου και ο Γ. Παπαντωνίου στις ΗΠΑ το 1994, όπου δήλωναν πως η Ελλάδα θα κάνει τα πάντα ώστε να αλλάξει την κακή εικόνα που έχουν οι βαλκανικοί λαοί για τους Αμερικανούς επιχειρηματίες...

Η αντίστοιχη προσπάθεια της Τουρκίας να παίξει ανάλογο ρόλο στα Βαλκάνια οδηγεί σε ανταγωνισμό και όξυνση που εκδηλώνεται σε στρατιωτικό επίπεδο. Η παρουσία στρατευμάτων των δυο χωρών στη Βοσνία αποτελεί μια έκφραση αυτού του ανταγωνισμού συμφερόντων. Αλλωστε, όπως ομολογεί η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς και ελληνική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή δεν μπορεί να προχωρήσει η πολιτική της "διείσδυσης".

Τεράστια συμφέροντα παίζονται γύρω από το θέμα των πετρελαιαγωγών. Μεγαλοεπιχειρηματίες όπως ο Λάτσης, ο Κοπελούζος, ο Βαρδινογιάννης "κόπτονται" ώστε το πετρέλαιο από τη Ρωσία να διακινείται από την Ελλάδα, μέσω του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Η τουρκική πλευρά διεκδικεί για τον εαυτό της τη "χρυσοφόρο φλέβα". Δε θέλει σε καμία περίπτωση να προχωρήσει το πέρασμα των αγωγών από την Ελλάδα. Επιδιώκει η διακίνηση να γίνεται από το τουρκικό έδαφος και έχει την υποστήριξη των Αμερικανών, οι οποίοι έχουν ασκήσει πιέσεις στη Ρωσία για το πέρασμα του πετρελαίου από αγωγούς μέσω Τουρκίας.

Επίσης, οικονομικά συμφέροντα υπάρχουν και γύρω από την κρίση στο Αιγαίο, καθώς οι ενδείξεις για ύπαρξη πετρελαίου στο αρχιπέλαγος θέτει επί τάπητος το ζήτημα του ποιος θα το εκμεταλλευτεί. Και θα το εκμεταλλευτεί αυτός που θα έχει την κυριαρχία στο Αιγαίο. Εδώ θα πρέπει φυσικά να ενταχθεί και συνολικά το ζήτημα του ελέγχου της θαλάσσιας διακίνησης στην περιοχή.

Ταυτόχρονα, ανταγωνισμός εκδηλώνεται και ως προς το ποιος θα μετατραπεί σε χερσαίο κομιστή των προϊόντων των πολυεθνικών στην περιοχή, εισπράττοντας το αντίτιμο τω υπηρεσιών του. Σε αυτό το επίπεδο εκφράζονται οι διαμάχες για τη δημιουργία της Εγνατίας και της Παραεγνατίας οδού καθώς και της δημιουργίας των διαφόρων δικτύων διασύνδεσης και μεταφοράς ενέργειας μεταξύ των βαλκανικών χωρών. Στόχος της άρχουσας τάξης της κάθε χώρας είναι να αποκλείσει την άλλη από τους παραπάνω τομείς ή να πάρει τη μερίδα του λέοντος. Το αποτέλεσμα θα κριθεί με βάση την τελική θέση που οι δυο χώρες θα καταλάβουν στο σύστημα του ιμπεριαλισμού στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού. Πρόκειται για μια διαπάλη που δε σχετίζεται με τα συμφέροντα των λαών, αλλά με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι άρχουσες τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας προσφέρουν ως αντάλλαγμα για το "χρίσμα" που διεκδικούν, την όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση των δυο χωρών από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ζητώντας παράλληλα μεγαλύτερη βοήθεια για τη διατήρηση της πολιτικής τους εξουσίας στο εσωτερικό.