Το είχε πάρει, έλεγε, απόφαση. Δεν αλλάζει ο κόσμος. Δεν τον άλλαξαν τόσοι και τόσοι, που το είχαν βάλει στόχο ζωής. Θα τον αλλάξω εγώ; Το είχε πάρει απόφαση. Θα παραιτηθεί από την προσπάθεια να "συλλαβίζει" τον κόσμο. Θα "διαβάζει" μόνο για περιπέτειες του μυαλού και της καρδιάς, που "ξεμαθαίνουν" τον άνθρωπο από τις περιπέτειες των καθημερινών θανάτων. Εγκατέστησε το θάρρος στα σοκάκια του ουρανού, στέλνοντας ταξίδι τα σύννεφα στη Γη που αιμορραγούσε. Εκλεισε την αυλαία, γιατί το θέαμα τρομοκρατούσε τα όνειρα και τις ελπίδες των χλωμών και μοναχικών χορευτών. Ανοιξε βιβλία για να "εντοπίσει" το λάθος των αιώνων. Εκλεισε τα μάτια για να ξεκουράσει την ψυχή του κόσμου. Ναυάγια, φουρτούνες, απελπισμένες στιγμές κλέβουν το χρόνο που γελάει σε βάρος της ύλης.

Γύρισε την πλάτη στους φόβους της ζωής, που καταδικάζεται σε θάνατο από τους ορατούς και αόρατους εχθρούς της. Με τη σιωπή ονειρευόταν να απειλήσει τη φοβερή μοίρα να σε υποχρεώνουν να συνηθίζεις στην ιδέα του πολέμου. Ποιος λαός αγαπά τον πόλεμο; Ποιος άνθρωπος ονειρεύεται το θάνατο; Κανείς δε συμπαθεί το θάνατο. Κανείς δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Μόνο εκείνοι που δε θα πεθάνουν - σε κάποιον πόλεμο - μας δείχνουν το δρόμο του θανάτου. Μόνο όσοι δε θα πολεμήσουν οπλίζουν τα δικά μας χέρια, που χτίζουν τοίχους για να τους γκρεμίζουν κατά παραγγελία των ισχυρών. Δε θα αλλάξει ο κόσμος. Γύρνα από το άλλο πλευρό για να ονειρευτείς ό,τι ίσως δεν προλάβεις να ζήσεις.

Κι όμως, κοιμόμαστε και δεν ονειρευόμαστε. Είμαστε οι απατημένοι. Αυτοί που πάντα κάποιοι μάς θέλουν στην άκρη. Κρύβονται για να μη μας δουν και τους "κλέψουμε" λίγη από την ομορφιά της ζωής. Μας πουλάνε και μας αγοράζουν για να "κονομάνε". Δεν τρώμε εμείς για να χορταίνουν αυτοί. Πεθαίνουμε για να ζούνε. Θάβουμε τα όνειρά μας για να "σπέρνουν" αυτοί παλάτια. Εκείνοι τάζουν κι εμείς χειροκροτούμε την ελπίδα που χαμογελάει ειρωνικά. Ο ψεύτης και ο κλέφτης όλα τα χρόνια χαίρονται κι εμείς ακουμπάμε στην αλήθεια για να ξεκουράσουμε τον πόνο και τον κόπο μιας ζωής που χάνεται. Το γκρίζο τοπίο σκουραίνει και το φως λιγοστεύει. Η προσωπική ευτυχία συνθλίβεται από τις δυστυχίες που σηκώνουν κεφάλι και σε κοιτάζουν στα μάτια, δωρίζοντάς σου τόση ενοχή!

Το πήρε - έλεγε - απόφαση. Δεν μπορεί. Λάθος θα έκανε. Τα μάτια του κόσμου καταλογίζουν σε όλους την ευθύνη. Ολοι είμαστε ένοχοι μέσα στα κλειστά μας δωμάτια. Θα ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα. Το φως έρχεται κάθε μέρα. Τα μάτια δεν κλείνουν ούτε στο σκοτάδι. Τελικά το πήρε πάλι απόφαση. Ο κόσμος δεν αλλάζει. Οχι. Μέσα στα κλειστά "δωμάτια" δεν αλλάζει. Ούτε μέσα στις απέλπιδες σκέψεις μπορεί να εξακολουθεί να υπάρχει ο κόσμος. Θα αλλάξει ο κόσμος, δεν μπορεί. Δεν μπορεί, θα τον αλλάξουμε τον κόσμο. Ας το μάθουν όσοι τον κλοτσούν.