Το έργο ενός μεγάλου δημιουργού, ακούραστου ερευνητή και δάσκαλου, του Βρασίδα Βλαχόπουλου φιλοξενείται αυτές τις μέρες στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 51). Παρουσιάζονται εκατόν είκοσι ζωγραφικά έργα και σχέδια του καλλιτέχνη, από τις σπουδαστικές του δημιουργίες μέχρι τις τελευταίες του 1993, έτος του θανάτου του.

Παράλληλα, με την ενδιαφέρουσα αυτή εικαστική έκθεση, εκδόθηκε ένα σημαντικό λεύκωμα, αφιερωμένο στη ζωή και τη δημιουργία του Β. Βλαχόπουλου. Στις 208 σελίδες του, περιλαμβάνονται κείμενα του καλλιτέχνη, καθώς και των:Νέλλης Κυριαζή, Χ. Δαραδήμου, Β. Δημητρέα, Σ. Σόρογκα, Μ. Χατζηνικολή, Μ. Κάνιστρα - Βλαχόπουλου και Ν. Κοκάντζη.

Ο Β. Βλαχόπουλος γεννήθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη, αλλά από το 1946 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Τη χρονιά αυτή εισάγεται στη Σχολή Καλών Τεχνών και από την επόμενη φοιτά στο εργαστήριο ζωγραφικής του Γεωργιάδη.Σπουδαστής ακόμη, γνωρίζει τον ζωγράφο Πάνο Σαραφιανό, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική του διαμόρφωση. Η σταδιοδρομία του ως δασκάλου άρχισε μόλις ένα έτος μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Καλών Τεχνών. Συγκεκριμένα από το 1956 και μέχρι το 1967 συνεργάζεται και δίδαξε στο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών του Π. Σαραφιανού. Το 1961 και μέχρι το 1970 υπήρξε Επιμελητής στην Εδρα της Ζωγραφικής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ενώ το 1967 χαράζει μια αυτόνομη διδακτική πορεία στο δικό του πια Εργαστήριο Ελευθέρων Σπουδών Ζωγραφικής που ιδρύει τότε και όπου δίδαξε μέχρι το θάνατό του.

Οπως ο ίδιος ανέφερε: "Εχω την ψυχολογία του δασκάλου που βλέπει τη διδασκαλία σαν άθλημα κι όχι σαν μια μεταφορά γνώσεων που αποκτήθηκαν από άλλους δασκάλους". Πολλοί από τους σημερινούς καταξιωμένους καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες μαθήτευσαν κοντά του και δέχτηκαν την ευεργετική επίδραση της διδασκαλίας του.

Οπως χαρακτηριστικά σημειώνει στο λεύκωμα η Εφορος της Πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων Νέλλη Κυριαζή "Τα σπουδαστικά του έργα (1949 - 1952), ενταγμένα στο πλαίσιο της αναγνωσιμότητας, εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στην ανθρώπινη μορφή, είτε ως πορτρέτο, είτε ως ολόσωμη παρουσία (...). Οι πρώτες μετασπουδαστικές τοποθετήσεις (1957 - 1958), είναι απαλλαγμένες από την απειρία του πρωτόλειου, αντίθετα, υποδηλώνουν μια σοφή χρήση χρωστήρα ιδιαίτερα στον έλεγχο της δομής, όσο και της κατανομής των επιπέδων, είτε μέσω της φόρμας, είτε μέσω της χρωματικής ύλης".

Οι πρώτες αφαιρετικές προσπάθειες στη δημιουργία του καλλιτέχνη, ξεκινούν από το 1952. Σ' αυτό το πνεύμα είναι το έργο "Γκαζιέρες". Το 1960 αρχίζουν οι μη αναπαραστατικές συνθέσεις.

"Από το 1966 έως το 1971", σημειώνει ο Β. Δημητρέας, "έχουμε μια σειρά έργων, όπου με πλατιές πινελιές σχηματίζεται ένας πλαστικός χώρος διαφανής και εισάγονται γραμμικά στοιχεία, αλλά ο καλλιτέχνης επιμένει στη διπολική ζωγραφική αναζήτηση, αφαίρεση - φιγούρα. Μετά ακολουθεί μια άλλη σειρά έργων, όπου θα μπορούσαμε να πούμε ότι διαφαίνεται ως κύριο βιωματικό υπόστρωμα η φτώχεια και οι στερήσεις της καθημερινής ζωής".

Μετά το 1983, θεματική αφετηρία των έργων του Β. Βλαχόπουλου, είναι οι "Παράγκες" και από το 1987 μέχρι το 1989 έχουμε τη σειρά των έργων "Καπνοί και σπίτια". Σημαντικό σταθμό των καλλιτεχνικών του αναζητήσεων την περίοδο 1990 - 1992 αποτελεί η τετράπτυχη σύνθεση "Παραλλαγές σε ένα θέμα", ενώ η θεματική ενότητα "Πουλιά", που διακόπηκε το Φεβρουάριο του 1993 με τον αιφνίδιο θάνατο του ζωγράφου, αποτελεί ρέκβιεμ της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.

"Ο καλλιτέχνης αναμφισβήτητα καθορίζεται από την εποχή του", έγραφε ο Β. Βλαχόπουλος "αλλά κι ως ένα σημείο την καθορίζει. Εδώ έγκειται η αγωνία και η ευθύνη του, προκειμένου να καθορίσει μια στάση ζωής απέναντι σε αξίες, πολλές φορές πέρα και πάνω από την εποχή του, σταθερές αιώνιες και πανανθρώπινες".

Η. Μ.