Το Λίβερπουλ είναι μία πόλη γεμάτη με φτωχούς. Η, μάλλον, κυρίως φτωχά είναι τα παιδία που πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία. Στη Μεγάλη Βρετανία κάθε μαθητής που προέρχεται από οικογένεια με χαμηλό εισόδημα έχει δικαίωμα για ένα δωρεάν γεύμα. Η δημοτική αρχή της πόλης, πονοκεφαλιάζοντας με τις συνηθισμένες δυσκολίες του προϋπολογισμού, σκέφτηκε να κάνει οικονομία ακριβώς σ' αυτά τα γεύματα των μαθητών. Πώς; Περικόπτοντας τις μερίδες στο ελάχιστο. Με αυτόν τον τρόπο, σκέφτηκε η δημοτική αρχή, θα υπάρξει μια σημαντική μείωση των εξόδων, αφού τα παιδιά που δικαιούνται τα δωρεάν γεύματα στο Λίβερπουλ είναι το 63% των παιδιών των δημόσιων σχολίων. Τα υπόλοιπα παιδιά πληρώνουν για κάθε γεύμα 85 πένες, περίπου 300 δρχ. Μειώνοντας στο 10% τις μερίδες των φτωχών παιδιών και αυξάνοντας κατά 15 πένες το "κουπόνι" για τα υπόλοιπα παιδιά, η δημοτική αρχή ευελπιστεί να εξοικονομήσει 246 εκατομμύρια λίρες το χρόνο, περίπου 90 δισ. δραχμές.

Η πρόταση αυτή, φυσικά, δεν άργησε να προκαλέσει εντονότατες αντιδράσεις. Πολλοί ήσαν εκείνοι που, προς στιγμή, αισθάνθηκαν να ζούνε σε μια από τις σκηνές που περιγράφονται στο γνωστό μυθιστόρημα "Ολιβερ Τουίστ" ή στο επίσης γνωστό "Τζέιν Εϊρ". Αλλοι, πάλι, σκέφτηκαν ότι αναβιώνει η Θατσερική σιδηρά γροθιά. Ωστόσο, το Λίβερπουλ δε διοικείται από ομάδα συντηρητικών. Η δημοτική αρχή βρίσκεται στα χέρια των Εργατικών. Ισως, ο Τόνι Μπλερ, ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, να μην είναι ενημερωμένος για την παραπάνω πρωτοβουλία, η οποία αν επεκταθεί και σε άλλους δήμους, που βρίσκονται στα χέρια των Εργατικών, θα μπορούσε να φέρει σε πολύ δύσκολη θέση το φαβορί κόμμα για τις επόμενες εκλογές του 1997.

Το σχέδιο "Ολιβερ Τουίστ", όπως το χαρακτήρισε ένας σύμβουλος της αντιπολίτευσης, θα συζητηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο τις επόμενες βδομάδες. "Το γεύμα που συνήθως παίρνουν τα παιδιά στο σχολείο είναι το κύριο γεύμα της ημέρας, συνεπώς η μείωση των μερίδων είναι μια σκέψη απαράδεκτη. Θα αντισταθούμε με νύχια και με δόντια", διαβεβαίωσε ο φιλελεύθερος δημοκράτης Πολ Κλέιν. Η διοίκηση των Εργατικών αμύνεται, λέγοντας ότι φταίει η κυβέρνηση που συνεχίζει να περικόπτει τα δημοτικά κονδύλια.

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η Αγγλία πέρασε μια περίοδο σοβαρών κοινωνικών περικοπών. Πρώτα η Μάργκαρετ Θάτσερ και μετά ο Τζον Μέιτζορ προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις του δημοσίου τομέα με τον πλέον άγριο τρόπο. Κραυγαλέα η περίπτωση της δημόσιας υγείας. Σε πολλά νοσοκομεία μειώθηκαν οι δαπάνες στο ελάχιστο και συχνά οι νοσοκομειακοί γιατροί αρνούνται να περιθάλψουν άτομα με λίγες πιθανότητες επιβίωσης. Ενα φοβερό παράδειγμα είναι αυτό που είχε συμβεί σε δημόσιο νοσοκομείο του Λονδίνου, πριν από ένα χρόνο, σε ένα πεντάχρονο κοριτσάκι που έπασχε από λευχαιμία και έπρεπε να υποβληθεί σε χημειοθεραπεία, την οποία αρνήθηκαν να της παρέχουν, με τη δικαιολογία ότι η μικρή είχε ελάχιστες πιθανότητες να τα καταφέρει. Οι γονείς κατέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο, όμως, αποφάσισε ότι το νοσοκομείο σωστά έπραξε! Τελικά, ένας ευεργέτης προσφέρθηκε να πληρώσει τα έξοδα της χημειοθεραπείας και το μικρό κοριτσάκι έκανε θεαματικές προόδους. Αν, όμως, δε βρισκόταν αυτός ο καλός άνθρωπος, το κοριτσάκι, φυσικά, ήταν καταδικασμένο και νομικώς (!) σε θάνατο. Ομορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος...

Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ