ΜΟΣΧΑ (ανταπόκριση).-

Ο διευθυντής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ρωσίας Μιχαήλ Μπαρσουκόφ δήλωσε στις 27 Φλεβάρη ότι η τρομοκρατία στη Ρωσία μπορεί να βγει από τα πλαίσια της Τσεστενίας. Δεν απέκλεισε την πιθανότητα προσπαθειών διενέργειας τρομοκρατικών πράξεων σε πυρηνικούς στόχους, χημικές και σε άλλες επικίνδυνες βιομηχανίες. Η δήλωση αυτή έγινετο Σάββατο προς την Κυριακή όταν ξέσπασε πυρκαγιά σε εργοστάσιο παραγωγής ελαστικών αυτοκινήτων, κοντά στο κέντρο της Μόσχας. Στο πενταώροφο κτίριο, που έγινε παρανάλωμα του πυρός, κάηκε η αποθήκη, όπου βρίσκονταν 600 τόνοι τεχνητό καουτσούκ και σε δυο ορόφους πιο πάνω 10 τόνοι θείου. Μόλις την τρίτη μέρα 60 πυροσβεστικά οχήματα κι ένα ειδικό πυροσβεστικό ελικόπτερο κατόρθωσαν να σβήσουν τη φωτιά. Ενας πυροσβέστης έχασε τη ζωή του, ενώ άλλοι έπαθαν δηλητηρίαση από τις αναθυμιάσεις. Οι οικολογικές συνέπειες της καταστροφής θα γίνουν αργότερα γνωστές. Τριακόσια λεωφορεία ετοιμάστηκαν για την εκκένωση μερικών χιλιάδων κατοίκων από τα γύρω σπίτια. Οι γυναίκες και τα παιδιά από δυο μαιευτήρια, που βρίσκονται δίπλα στο εργοστάσιο, εκκενώθηκαν ήδη. Η εν λόγω επιχείρηση, έπρεπε να ξεκινήσει την από κοινού λειτουργία της με την τσέχικη εταιρία ΜΠΑΡΟΥΜ, που ανήκει στο γερμανικό όμιλο ΚΟΝΤΙΝΕΝΤΑΛ. Οπως δήλωσε στην εφημερίδα "Ιζβέστια" ο βοηθός γενικού διευθυντή του εργοστασίου, Γιούρι Καπούστιν, η πυρκαγιά δεν μπορούσε να ξεσπάσει σαν αποτέλεσμα αμέλειας ή από αποτσίγαρο. Σχετικά με την πυρκαγιά διατυπώνονται δυο εκδοχές: είναι δάκτυλος των "αντίπαλων", που αγωνίζονταν για ένα επωφελές συμβόλαιο για την παραγωγή ζαντών αυτοκινήτου ή πρόκειται για εκδίκηση από μέρους εργαζομένων που πρόσφατα απολύθηκαν. Τώρα γίνονται ανακρίσεις για τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Το κύριο, όμως, είναι να δημιουργηθούν τέτοιες κοινωνικές συνθήκες, ώστε ούτε οι βλάβες, ούτε οι τρομοκρατικές πράξεις να μπορούν να γίνουν στους 43 πυρηνικούς στόχους, στις 66 επικίνδυνες μονάδες με χημικά και σε πάνω από 100 στόχους της Μόσχας, όπου μπορούν να σημειωθούν εκρήξεις και πυρκαγιές. Αυτό, όμως, δεν είναι ζήτημα ανακρίσεων, αλλά πρόβλημα αλλαγής της εξουσίας και της σημερινής εφαρμοζόμενης πολιτικής.