Ηδη, οι οικοδόμοι, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι συνταξιούχοι, τα δεκάδες εργατικά σωματεία και ομοσπονδίες, που παλεύουν για πραγματικές αυξήσεις, οι επαγγελματοβιοτέχνες στέλνουν το μήνυμά τους προς τους εντεταλμένους να πουλούν προς το λαό "φύκια για μεταξωτές κορδέλες". Δίνουν τη δική τους απάντηση στην πολιτική, που έχει αποφασίσει ότι πρέπει να ζήσουν με ρυθμούς ανεργίας και συνεχούς χειροτέρευσης του βιοτικού επίπεδου. Στην πολιτική, που ξεκληρίζει χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά, γιατί έτσι υπαγορεύουν η ΚΑΠ και η ΓΚΑΤΤ. Που μετατρέπει τους συνταξιούχους σε πειραματόζωα της έσχατης ένδειας. Που καθιστά τους εργάτες υποζύγια και "αγελάδες προς άρμεγμα", για το θησαυρισμό των χρυσοκάνθαρων. Που μεταμορφώνει τους μικρομεσαίους σε "νεκρούς" αριθμούς, όσα τα "λουκέτα" και οι "δείκτες ασφυξίας" στην αγορά.

***

Τα "συνήθη θύματα" της τακτικής της "λιτότητας, χωρίς ημερομηνία λήξης" αντιπαλεύουν τους, δήθεν, μονόδρομους των αντιλαϊκών επιλογών. Κάνουν το πρώτο βήμα, ώστε να φρενάρουν και να αποκρούσουν τις επιθέσεις, που κατά κύματα δέχονται στην πλάτη τους. Αρκεί, όμως, αυτό; Είναι δυνατό να προασπίσουν τη δική τους πλάτη, αν συνεχίσει να δουλεύει το μαστίγιο στην πλάτη του διπλανού τους; Σήμερα είναι περισσότερο ξεκάθαρο, από ποτέ, ότι η αντιλαϊκή πολιτική, που ο ένας κοινωνικός χώρος τη βιώνει με τον άλφα τρόπο και ο άλλος με τον βήτα, εκπορεύεται από ενιαίο κέντρο. Εκπορεύεται από την ίδια ακριβώς λογική και για τον ίδιο ακριβώς στόχο: Την όλο και περισσότερο άνιση και άδικη κατανομή του κοινωνικού πλούτου προς όφελος του μεγάλου, ξένου και ντόπιου, κεφαλαίου. Γι' αυτό και η αντιμετώπισή της πρέπει να είναι ενιαία. Για να αποκτήσει και τα αναγκαία χαρακτηριστικά εμβέλειας και αποτελεσματικότητας. Για να κάνει δυνατή την οικοδόμηση του αποφασιστικού μετώπου αντίστασης και, ταυτόχρονα, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επίθεσης, επιβολής και υλοποίησης των δίκαιων αιτημάτων, που αναγράφονται στα πανό των συγκεντρώσεων.

Το σφίξιμο του ζωναριού στους εργάτες και τους συνταξιούχους αποτυπώνεται στην κατακόρυφη πτώση της ζήτησης, που κατατρώει τους μικρομεσαίους και αφήνει απούλητα τα γεωργικά προϊόντα. Η "ευρωσύνθλιψη", που υπαγορεύει τη φοροεξόντωση των μισθωτών και των απόμαχων της δουλιάς, είναι η ίδια αιτία, που στέλνει στο απόσπασμα των "αντικειμενικών κριτηρίων" τους επαγγελματοβιοτέχνες. Η συρρίκνωση και αποδιάρθρωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγικής βάσης της χώρας, ως συνέπεια των συμφερόντων των πολυεθνικών που δεν επιθυμούν εγχώριους ανταγωνιστές, γίνονται συνώνυμες της εισαγόμενης ακρίβειας και της εκτίναξης του εμπορικού ελλείμματος, που πάλι οι "ιθαγενείς" καλούνται να το πληρώσουν. Η υπερχείλιση της δεξαμενής της ανεργίας, από τα περιθωριοποιημένα στρώματα, γίνεται μοχλός για ακόμα μεγαλύτερη υφαρπαγή εισοδημάτων, κατακτήσεων κοινωνικής ασφάλισης, κατάργησης δημοκρατικών εργασιακών δικαιωμάτων.

***

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Σήμερα είναι περισσότερο ξεκάθαρο, από ποτέ, ότι οι αντιλαϊκές επιλογές εκπορεύονται από ενιαίο κέντρο. Εκπορεύονται από ενιαία λογική και έχουν τον ίδιο ακριβώς στόχο: Την πολύμορφη εξυπηρέτηση του μεγάλου, ξένου και ντόπιου, κεφαλαίου