Μέχρι τη στιγμή που ανέλαβε η κυβέρνηση Σημίτη, ο πρόεδρος της ΝΔ ακολουθούσε με αξιοθαύμαστη συνέπεια την τακτική της πολιτικής συναίνεσης στην πολιτική που εφάρμοζε η κυβέρνηση. Με κάθε τρόπο, δηλαδή, ενθάρρυνε, πίεζε και προκαλούσε την κυβέρνηση να προχωρήσει "πιο τολμηρά" στην υλοποίηση της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, ενώ στα θέματα εξωτερικής πολιτικής ακολουθούσε σταθερά τη γραμμή του "ενιαίου εθνικού αρραγούς μετώπου", πολιτική που τον οδήγησε να παράσχει πλήρη κάλυψη σε λανθασμένες, όπως εκ των υστέρων δηλώνει, επιλογές της κυβέρνησης, όπως το εμπάργκο στα Σκόπια, η άρση του "βέτο" στην τελωνειακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας κ.ά.

Από τη στιγμή, όμως, που ανέλαβε η κυβέρνηση Σημίτη φάνηκε να κάνει μια στροφή στην αντιπολιτευτική τακτική, η οποία εκδηλώθηκε, τόσο με το ανέβασμα των αντιπολιτευτικών τόνων, όσο και με τις αποστάσεις και επικρίσεις σε επιλογές της κυβέρνησης στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως η διαχείριση της κρίσης στα Ιμια, το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Ευρώπη κ.ο.κ.

Ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν τον Μ. Εβερτ σε αυτή την αλλαγή τακτικής; Πολύ περισσότερο, γιατί αυτό που θα αναμενόταν "φυσιολογικά" από τον Μ. Εβερτ ήταν να δυναμώσει τη συναινετική τακτική του και να ενισχύσει το μπλοκ των "εκσυγχρονιστικών δυνάμεων".

Αρκετά διαφωτιστικός ήταν ο πρόεδρος της ΝΔ, Μ. Εβερτ,στη συνέντευξή του στα "Νέα".

Κατ' αρχάς, υπάρχει μια καταπληκτική ομολογία του Μ. Εβερτ για την κυβέρνηση Σημίτη, η οποία, μάλλον, του ξεφεύγει όταν επιτίθεται κατά του Κ. Μητσοτάκη: "Με την ευκαιρία θέλω να πω, δήλωσε, ότι οι ξένοι παράγοντες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι δεν πρέπει να ασκείται αυτή την ώρα πίεση κατά της κυβερνήσεως. Οφείλουν, όμως, να καταλάβουν ότι εγώ (σ.σ. σε αντίθεση προφανώς με τον Κ. Μητσοτάκη, που το έχει αποδεχτεί) δε θα αποδεχτώ καμία πίεση".

Το ερώτημα που προκύπτει είναι εύλογο: Από πότε και γιατί ο Μ. Εβερτ δηλώνει ότι "σήκωσε μπαϊράκι" απέναντι στα ξένα αφεντικά και "αποκαλύπτει" τις βουλές τους;

Η απάντηση είναι απλή. Από τότε που ο Μ. Εβερτ αισθάνεται το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του και πως η πορεία προς τις επόμενες εκλογές δε θα είναι περίπατος για την εξουσία, όπως υπολόγιζε μέχρι τώρα.

Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος της ΝΔ γνωρίζει πολύ καλά ότι όχι μόνο οι ξένοι παράγοντες, αλλά και τα εγχώρια διαπλεκόμενα συμφέροντα δε θέλουν να ασκείται πίεση στην κυβέρνηση Σημίτη. Είναι φανερό ότι αυτή είναι η επιλογή τους, "το άλογο στο οποίο ποντάρουν", τουλάχιστον, για το επόμενο διάστημα.Μια τέτοια συμπεριφορά από την πλευρά των αφεντικών των ΜΜΕ έχει θορυβήσει, επιεικώς, την ηγεσία της ΝΔ, η οποία βλέπει τις ελπίδες της για την επάνοδο στην εξουσία να απωθούνται στο απώτερο μέλλον. Φυσικά, μια τέτοια εφιαλτική προοπτική σημαίνει πολλά για τη θέση του Μ. Εβερτ στην ηγεσία του κόμματος, πολύ περισσότερο, αν χάσει τις επόμενες εκλογές.

Προϋπάρχει, όμως, και ένας δεύτερος λόγος.Ο Κ. Σημίτης έχει "σοβαρή διεισδυτικότητα" στους συντηρητικούς ψηφοφόρους της ΝΔ, οι οποίοι είναι έτοιμοι να παρατείνουν τη διατήρησή του στην εξουσία, στο βαθμό που διαπιστώσουν ότι διακρίνεται από "σοβαρότητα και υπευθυνότητα" στην εφαρμογή της νεοσυντηρητικής πολιτικής.

Αυτοί οι δύο κυρίως λόγοι έχουν οδηγήσει τον Μ. Εβερτ να κάνει στροφή στην αντιπολιτευτική τακτική, τουλάχιστον όσον αφορά τους τόνους της κριτικής στην κυβέρνηση.

Είναι ευδιάκριτη η προσπάθεια του Μ. Εβερτ να μη θεωρηθεί συνυπεύθυνος για επιλογές της κυβέρνησης, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, τις οποίες στήριζε με διάφορους τρόπους.Μάλιστα, όσο πλησιάζει η μέρα των εκλογών, τόσο πιο πολύ θα "διαφοροποιείται", φραστικά βέβαια, από την κυβερνητική πολιτική.

Αυτός είναι ο λόγος που κρατά αποστάσεις ακόμα και από κυβερνητικές επιλογές στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενώ στα θέματα της οικονομίας σταθερά επιδίδεται σε δημαγωγία, όπως, π.χ., για τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους κλπ. Ετσι εξηγείται και η στάση του στο νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, όπου, ενώ συμφώνησε με το περιεχόμενό του, εν τούτοις απέφυγε να χρεωθεί την υπερψήφισή του και την τελευταία στιγμή "διαφώνησε".

Η αγωνία του για το πολιτικό μέλλον του τον οδήγησε να δηλώσει στη συνέντευξή του στα "Νέα" την αντίθεσή του στο... πρόγραμμα "σύγκλισης": "Δε συμφωνώ σε καμία περίπτωση με το πρόγραμμα σύγκλισης, που ακολουθεί η κυβέρνηση" (!), δήλωσε. Τα ισχυρίζεται αυτά στα σοβαρά ο Μ. Εβερτ, ο οποίος μέχρι τώρα έκανε κριτική στην κυβέρνηση από την πλευρά της συνεπούς εφαρμογής του προγράμματος "σύγκλισης".

Βέβαια, από την άλλη, ο Μ. Εβερτ δεν παραιτείται από τον "εποικοδομητικό" αντιπολιτευτικό ρόλο, τον οποίο εκφράζει με τις διάφορες προτάσεις νόμου ή άλλες προτάσεις που καταθέτει κατά καιρούς για διάφορα ζητήματα.

Ομως, δυόμισι χρόνια τώρα ο Μ. Εβερτ δεν κατάφερε να πείσει τον κόσμο για το "δικό του εκσυγχρονισμό", με αποτέλεσμα τώρα να αισθάνεται στριμωγμένος που η κυβέρνηση Σημίτη αντιγράφει, όπως την κατηγορούν, το δικό του πρόγραμμα.

Με άλλα λόγια, το 1996 δεν είναι 1993 ή 1994 για την ηγεσία της ΝΔ.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ