"Τολμήσαμε και ιδιωτικοποιήσαμε θεσμούς πολιτισμού για να τους δώσουμε δυναμισμό και όχι για να τους δώσουμε, όπως λένε κάποιοι, στο μεγάλο κεφάλαιο", είπε ο υπουργός Πολιτισμού, Στ. Μπένος, στην προχτεσινή αναγγελία της νέας "ευεργεσίας" του συλλόγου "Φίλοι της Μουσικής", δηλαδή, του ονομαζόμενου Ταμείου Αλληλοβοήθειας Τραγουδιστών και Χορευτών. Και μπορεί η παραπάνω φράση του υπουργού να φάνταζε εκτός χρόνου, όμως, σίγουρα ήταν εντός τόπου. Γιατί μπροστά του, πέρα από τις "θαυμάσιες, όμορφες και λαμπερές προτάσεις", είχε και τον "πατέρα της ελληνικής μουσικής(!!!)" Χρ. Λαμπράκη.

Οπως είναι φανερό, η εκχώρηση του μουσικού, του πολιτιστικού μας πλούτου γενικότερα, στον μεγαλοεκδότη δε θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται με την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου των κρατικών σκηνών σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Αυτή η αλλαγή, που πάτησε στο αναχρονιστικό θεσμικό πλαίσιο της εποχής του Τσολάκογλου και στην κακοδαιμονία των κρατικών φορέων, την οποία δημιούργησαν ο ωμός και "ημετερικός" παρεμβατισμός των "γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων", έστρωσε το έδαφος για την πλήρη άλωση του πολιτισμού από τους κάθε λογής "εκσυγχρονιστές" και "ευεργέτες".

Ομως, και ο δυναμισμός, τον οποίο επικαλέστηκε ο υπουργός Πολιτισμού, αναζητώντας προφανώς το άλλοθι αυτής της εκχώρησης, δεν είναι και τόσο ευδιάκριτος. Αντίθετα, η αναστάτωση, ο κατακερματισμός δοκιμασμένων συνόλων, όπως, για παράδειγμα, συνέβη στη Λυρική Σκηνή, έφερε προβλήματα και στην ίδια την ποιότητα των παραγωγών της. Κάτι που δεν καλύπτεται με τη φημολογούμενη πληρότητα του θεάτρου στις παραστάσεις.

Τη μετριότητα δεν μπορείς να τη χαρακτηρίζεις "δυναμισμό". Τη στιγμή, μάλιστα, που επί χρόνια στελέχη του λυρικού θεάτρου μας επισημαίνουν ότι τα πράγματα σε αυτό δεν είναι όπως εμφανίζονται προς τα έξω. "Οι μεγάλες στιγμές, που μπορεί να ήταν λίγες, αλλά υπήρχαν στο παρελθόν, φαίνεται ότι δε θα υπάρξουν ξανά", έλεγε καλλιτέχνης με πολύχρονη προσφορά στη Λυρική. Ηταν λίγα λεπτά μετά τις περί "δυναμισμού" κορόνες του υπουργού Πολιτισμού.Ρ. ΣΟΥΛΗ