"Θερμά" ξημερώνουν τα 24ωρα αυτής της βδομάδας, παρά τις αντίθετες προβλέψεις της ΕΜΥ για την κίνηση του θερμομέτρου. Σε πλάνο πρώτο - πού θα πάει, κάτι θα "δουν" και οι τηλεοπτικές κάμερες - η αγωνία, η οργή, τα αιτήματα, οι κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων "ανώνυμων" ανθρώπων του μόχθου και απόμαχων της δουλιάς. Παρά τις συντονισμένες ενέργειες χειραγώγησης, παρά τις εντεινόμενες προσπάθειες αποπροσανατολισμού, νέοι κοινωνικοί αγώνες ξεσπάνε. Την περασμένη βδομάδα μάς συγκλόνισε το ξέσπασμα της πληγωμένης ελληνικής υπαίθρου, που δεν αντέχει άλλο την εγκατάλειψη και το μαρασμό. Χτες ήταν η σειρά των επαγγελματοβιοτεχνών, που φυτοζωούν ή και εξοντώνονται μέσα στη ζούγκλα του πιο αθέμιτου ανταγωνισμού με το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο. Σήμερα, είναι η σειρά των γηρατειών, που επιστρατεύουν ξανά τα τεράστια αποθέματα υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας και αγωνιστικότητας κατά της εξαθλίωσης, στην οποία τα καταδικάζει η πολιτική του κοινωνικού δαρβινισμού. Είναι, επίσης, η σειρά και των οικοδόμων, που πλήττονται από την πιο εκτεταμένη και μακρά ανεργία των τελευταίων χρόνων και που, ταυτόχρονα, αντιμετωπίζουν την πιο προκλητική αναισθησία της κυβέρνησης ακόμα και για μέτρα άμεσης ανακούφισης. Των εργαζομένων στα νοσοκομεία, που παλεύουν για την ενίσχυση του πενιχρού τους εισοδήματος. Των εργαζομένων στη ΔΕΗ που αγωνίζονται για τη συλλογική σύμβαση και το ασφαλιστικό τους, αλλά και για να μη φτάσει στη Βουλή το νομοσχέδιο, με το οποίο δρομολογείται η ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ. Των φαρμακοποιών, που - όπως σημειώνουν - εναντιώνονται στην υποβάθμιση της φαρμακευτικής περίθαλψης των ασφαλισμένων, στην εξόφθαλμη παραπέρα ενίσχυση των πολυεθνικών φαρμακευτικών μονοπωλίων. Αναβρασμός και στην παιδεία, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα οποία δεν μπορούν να λειτουργήσουν, λόγω της άγριας λιτότητας και των περικοπών, που "βλέπουν" στον απώτερο στόχο της ιδιωτικοποίησης...

Πρόκειται για μια σειρά πολύμορφων αγωνιστικών "εστιών", οι οποίες, παρότι δίνουν την εντύπωση μιας "σκόρπιας" αντίδρασης, αντικειμενικά καταγράφουν την πιο πλατιά λαϊκή δυσφορία και αντίθεση με μια πολιτική που δεν πλήττει κατ' εξαίρεση ορισμένα μόνο λαϊκά στρώματα, αλλά αποδεικνύεται, στην πράξη, συνολικά αντεργατική και αντιλαϊκή. Με μια πολιτική, που μόνο έναν εξαιρεί από τα πυρά της: Το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο - όπως δείχνουν τα ίδια τα στοιχεία της ΕΕ και του ΟΟΣΑ που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα - έχει εξασφαλίσει στη χώρα μας τη μεγαλύτερη κερδοφορία και το μικρότερο εργατικό κόστος στα πλαίσια της ΕΕ. Με μια πολιτική, η οποία,επιπλέον, αποδεικνύεται αδιέξοδη και αντιαναπτυξιακή, αφού έχει ακουμπήσει το μέλλον της οικονομίας και της χώρας στις επιταγές και τους καταμερισμούς του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, με αποτέλεσμα το σάρωμα της παραγωγικής βάσης, τη ραγδαία αποβιομηχάνιση, την καταστροφή ολόκληρων κλάδων. Η πολιτική αυτή εμφανίζεται με δυο βασικά όψεις στους εργαζόμενους: Από τη μια, η σκληρή πραγματικότητα της μονόπλευρης λιτότητας χωρίς ημερομηνία λήξης της ανεργίας, της ακρίβειας, της αναίρεσης των εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, του αυταρχισμού και της αναβίωσης μεσαιωνικών μεθόδων στους εργασιακούς χώρους. Και από την άλλη, η ψευδεπίγραφη όψη του "κοινωνικού διαλόγου" και της "κοινωνικής ειρήνης"... Η πρόσκληση των λαϊκών στρωμάτων στο "τραπέζι των πλουσίων", με στόχο να ανεχθούν ή και να στηρίξουν τον αμετακίνητο στόχο της μεγιστοποίησης των κερδών του κεφαλαίου, ο οποίος, στις σημερινές συνθήκες, εκφράζεται με τον κωδικό: "Επίτευξη του προγράμματος σύγκλισης"...

Αλλά θα πρέπει να καταλάβουν κάποτε όλοι ότι και το "σκοινί" έχει δυο άκρες. Και αν τη μια του μεριά την κρατάνε σήμερα γερά τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οι πολιτικοί εκφραστές του - με βαστάζους συγκεκριμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες - θα πρέπει και η άλλη μεριά να κρατηθεί το ίδιο γερά από όλους εκείνους που έχουν συμφέρον από μια άλλη πολιτική. Μια πολιτική, που θα κινείται στον αντίποδα της σημερινής και που θα εκφράζει τη συνισταμένη των αιτημάτων, τα οποία σκόρπια προβάλλονται σήμερα στους αγώνες των διάφορων λαϊκών στρωμάτων. Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερο ότι οι αγώνες που ξεσπάνε εδώ και κει, πρέπει να συντονιστούν. Οτι οι "εστίες" αντίστασης πρέπει να ενοποιηθούν. Οτι πρέπει να δυναμώσει η αλληλεγγύη και η πολιτικοποίηση των αγώνων. Το ΚΚΕ βαδίζοντας στο 15ο Συνέδριό του, στο Σχέδιο Προγράμματος, το οποίο έχει επεξεργαστεί θέτει ως πρώτη, άμεση προτεραιότητα τη συγκέντρωση δυνάμεων και τη συγκρότηση ενός ενιαίου αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, επισημαίνοντας πως "πίσω και έξω από αυτή τη γραμμή πάλης, δεν υπάρχει ελπίδα για την απόσπαση ουσιαστικών και βιώσιμων κατακτήσεων". Τονίζει, επίσης, ότι η διαδικασία συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου πραγματοποιείται στο έδαφος του αγώνα για τα οξυμένα προβλήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα, της πολιτικής και ιδεολογικής αναμέτρησης με την ολιγαρχία του τόπου, τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες εκπροσωπούν τα συμφέροντά της ή συναινούν στην εξυπηρέτησή τους.