"Χτυπά η καμπάνα του μεσημεριού/ κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα/ ΝΥΝ και ΑΙΕΝ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ".

Αξιος εστί ο Ποιητής, που στη βαθιά σιωπή του χτεσινού απομεσήμερου σαλπάρισε για τις αμμουδιές του ουρανού, με "διασκελισμούς διαβαίνοντας την Ελλάδα τη δεύτερη του επάνω κόσμου".Αυτή τη φορά οι στίχοι του τον "διέψευσαν" και "στον ορίζοντα του ελληνικού" του δικού του "θανάτου"... υπήρχαν σύννεφα. Και μια "τρομαχτική ηρεμία, όπως αυτή που ακολουθεί τον κεραυνό (...). Οπου τον απόντα συμπαραστέκουν με την ίδια επίσημη σοβαρότητα οι παρόντες. Σαν να θέλουν να δείξουν πόσο δύσκολο είναι να διανυθεί και από τις δύο μεριές η μηδαμινή απόσταση που χωρίζει τη μια στιγμή από την άλλη - εννοώ την κατοπινή της, αυτήν που μεταβάλλει και την τάξη του κόσμου...".

Η πολύ προσωπική, σεμνή "οδός" του έδωσε τον τρόπο να διαβούμε την απόσταση από την παρουσία στην απουσία. Σιωπήσαμε χτες οι άνθρωποι. Σαν να σιώπησε κι η φύση. Επαυσε ο αέρας που τον "εγέννησε". Κρύφτηκε ο ήλιος που τον μεγάλωσε. Φουρτούνιασε η θάλασσα που τον ευλόγησε. Εγειραν τα γράμματα που λάτρεψε. Το Υ, "μια υδρία", και το Ε, "όλο αέρα", και το Λ "πραγματικά βρεμένο. Ιδιο βότσαλο".

Αηχο το κλάμα, ανέκφραστες οι σκέψεις στην κηδεία του Ποιητή. Μα πώς στην ύστατη στιγμή, "στην ύστατη ένταση του μαύρου" να μεταχειριστούμε τη γλώσσα που εκείνος μελώδησε με γράμματα και λέξεις;

Είχε δίκιο. Η σιωπή ήταν ο μόνος, ο ένας τρόπος, για μας.

Για κείνον, για το ταξίδι του, αρκούσαν "μόνον τ' απαραίτητα" σ' ένα "σάκο ταξιδιωτικό στον ώμο/ στην τσέπη μου έναν Οδηγό/ τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. / Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι. / Τι δίνω και τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο".

"Χρυσέ ζωής αέρα..." ο Ποιητής κουράστηκε "τόσα χρόνια μετέωρος" κι έχει "ανάγκη από γης". Μια και μόνη φωνή, σαν να 'ταν όλων οι φωνές, τον αποχαιρέτησε: "Αθάνατος".

Στο παρεκκλήσι του Α Νεκροταφείο, βουβοί προσήλθαν οι συγγενείς του Οδυσσέα Ελύτη, οι φίλοι, όσοι τον αγάπησαν. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, ο πρωθυπουργός, οι αρχηγοί των κομμάτων, καθώς και άλλα στελέχη του. Συγκλονισμένοι προσήλθαν και οι άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων, αλλά και πλήθος "ανώνυμου" κόσμου, που άφησε στον ποιητή λίγα λουλούδια και ένα κομμάτι μνήμη...