Την πρόσφατη εικαστική της δημιουργία, έργα του τελευταίου χρόνου, παρουσιάζει αυτές τις μέρες στην γκαλερί "Νέες Μορφές" η ζωγράφος Μαρία Γιαννακάκη.

Πιστή στη ζωγραφική, η Μ. Γιαννακάκη ζωγραφίζει με καθαρότητα και ειλικρινή ουμανιστική αντιμετώπιση, ανθρώπινες μορφές. Πρόσωπα οικεία και αγαπημένα, πρόσωπα της μνήμης, ή πρόσωπα και βλέμματα παιδιών που "αιχμαλωτίζουν" με την αθωότητα αλλά και τη στοχαστικότητά τους. Εκφράζοντας κυρίως τα προσωπικά της βιώματα, τα πλάσματα της Μ. Γιαννακάκη αποκτούν"σάρκα και οστά" πάνω στα μεταξωτά χαρτιά ή στα ριζόχαρτα που χρησιμοποιεί.

"Σε σχέση με την προηγούμενη δουλιά", μας λέει η ζωγράφος "στα τωρινά έργα έχουν αλλάξει μερικά πράγματα, ως προς την τεχνική, αλλά και την απόδοση. Οι επιδράσεις από την Κίνα ήταν πιο εμφανείς στην προηγούμενη έκθεση. Ηταν περισσότερα τα μαύρα, τα οποία τώρα φεύγουν σιγάσιγά, δίνοντας τη θέση τους στο χρώμα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι τα αποκηρύσσω. Πάντα ήθελα και θέλω να κάνω ένα μεγάλο μαυρόασπρο έργο. Εκτός από τα πιο έντονα χρώματα, τώρα χρησιμοποιώ ένα χαρτί το οποίο είναι ενσωματωμένο πάνω στο ύφασμα. Επίσης χρησιμοποιώ και άλλα υλικά, όπως για παράδειγμα το ακριλικό και καταργώ το τζάμι".

Ενα τμήμα των έργων της έκθεσης αποτελούν τα πορτρέτα. Πορτρέτα μικρών και μεγαλύτερων διαστάσεων, τα οποία αντιμετωπίζει η ζωγράφος σαν "σκηνές καθημερινότητας". Οι πολυπρόσωπες συνθέσεις της γεμίζουν από τις ανθρώπινες μορφές. Τοποθετημένες και συγκεντρωμένες σε ένα μόνο τμήμα του τελάρου, καλύπτουν το μεγαλύτερο μέροςτου. Πάντοτε όμως "αναπνέουν" από τον ελεύθερο χώρο που τις πλαισιώνει.

"Ολα τα πρόσωπα"- σημειώνεται στον κατάλογο - "αναδύονται από τις αναμνήσεις της, παρμένες από τις άκρες του κόσμου για να δημιουργήσουν μια ολοζώντανη ακολουθία συγκλονιστικών πορτρέτων. Στις μεγάλες της συνθέσεις, ξαναβρίσκουμε τον κόσμο του Σαγκάλ, μέσα σ' αυτό το ποιητικό όραμα όπου το μπλε αιωρείται, τα πρόσωπα πλέουν, ο ουρανός και η γη λιώνουν μέσα σε ένα άυλο σύμπαν όπου η ισορροπία ταλαντεύεται και ο ορίζοντας ακροβατεί. Μέσα στους πίνακες αυτούς, όπου η τάξη των πραγμάτων δε χρειάζεται να εξηγηθεί, ξαναβρίσκουμε όλα τα κλασικά στοιχεία του εικονογραφικού ρεπερτορίου της καλλιτέχνιδος: τα παιδιά, τα παιχνίδια, το ταξίδι με πλοίο και τρένο, τα φρούτα και τα πουλιά που μας προσφέρονται ανάκατα, σαν εύθραυστες και εφήμερες παρουσίες".

Η Μ. Γιαννακάκη εκφράζει προσωπικά βιώματα, νιώθοντας την ανάγκη να αφηγηθεί μέσα από νύξεις τις σχέσεις της με τους ανθρώπους, τις αναμνήσεις που γεννά το παρελθόν, ή τη σημερινή ζωή της.

Η. ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ