Με το μολύβι της "τραγούδησε" μορφές του έπους της Εθνικής Αντίστασης και των αγώνων του λαού μας. "Προσκύνησε" τις ανταρτομάνες, τις αναλφάβητες που δίδαξαν τι θα πει πατρίδα, λευτεριά, ανεξαρτησία, προκοπή. Με το χρωστήρα της απαθανάτισε στα κολαστήρια της Χίου, του Τρίκερι και της Μακρονήσου, γυναικείες μορφές, συγκρατούμενές της και τον καθημερινό βίο τους. Η συντρόφισσά μας Κατερίνα Χαριάτη - Σισμάνη,η ζωγράφος, η συνεπής αγωνίστρια, η αταλάντευτη κομμουνίστρια (μέχρι το τέλος της ανήκε στην ΚΟ Εικαστικών του ΚΚΕ), που είδε το άσπρο σε κάθε μαύρο της ζωής, "έφυγε" χτες το μεσημέρι από κοντά μας, σε ηλικία 85 χρόνων. Αφησε την τελευταία της πνοή στο "Υγείας Μελάθρον", όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα.

Η Κ. Χαριάτη γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1911. Από τα νεανικά της χρόνια έδειξε την καλλιτεχνική της έφεση και το 1927 ξεκίνησε τις εικαστικές της σπουδές, στο Παρίσι. Πιστή στις ανθρώπινες αξίες και στα ιδανικά της ελευθερίας, το 1940, πήρε μέρος ενεργά στην Εθνική Αντίσταση,μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ.Στις 28/10/1943, πληγώθηκε σε επίθεση Γερμανών στην Τράπεζα της Ελλάδας στην Αθήνα, κατά τη διαδήλωση για την Εθνική Επέτειο. Ακολουθούν (1948 - 1952) τα σκληρά χρόνια της εξορίας: Χίος, Τρίκερι, Μακρόνησος και πάλι Τρίκερι. Πιστή στις αριστερές της ιδέες, παρά τις πιέσεις, αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση.

Το 1952, μετά από έφεση που έκανε και κέρδισε, επέστρεψε στην Αθήνα. Μέχρι το 1962, δούλεψε στη Λυρική Σκηνή,και σε άλλα αθηναϊκά θέατρα.Επίσης στο Πειραϊκό θέατρο,καθώς και στην Επίδαυρο σε παραστάσεις με την Μ. Κάλλας,ως βοηθός σκηνογράφου και κατασκευάστρια.

Οπως η ίδια ανέφερε: "Στο θέατρο αυτά τα 10 χρόνια είχα κάνει πολλά πράγματα. Φορέματα και καπέλα εποχής, κεντήματα ζωγραφιστά, λουλούδια σαν ζωντανά, ό,τι μου ζητούσαν.Στο μεταξύ εξακολουθούσα τις σπουδές μου για τη ζωγραφική. Πέρασα από το ατελιέ του Λουκά Γεραλή,μελέτησα μαζί με άλλους συναδέλφους και με τον Σαραφιανό το γυμνό νυκτός, και τελικά, φοίτησα για περισσότερο από 10 χρόνια στον Γ. Μπουζιάνη". Η θητεία της δίπλα του της δίνει πλούσιο υλικό για το βιβλίο της "Μαθητεύοντας κοντά στον Μπουζιάνη" (1985) και το μεράκι για την ίδρυση του συλλόγου "Φίλοι του Μπουζιάνη".Παράλληλα με τη ζωγραφική, τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία, η Κ. Χαριάτη ασχολήθηκε και με το γράψιμο, με τη δημοσίευση μελετών, άρθρων, ποιημάτων και μεταφράσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα βιβλία: "Η τέχνη στα Επτάνησα" (1964), "Χτύποι της καρδιάς" (ποιήματα, 1962), "Σκίτσα θεάτρου" (1972), "Γυναίκες από όλη την Ελλάδα" (1975), "Το παραμύθι της Μαρούλας" (1980), "Προπολεμικά ειδύλλια" (1986), "Δύο Ζακυνθινά σαλόνια" (1991).