Ο Γιώργος Βακαλό, αναφερόμενος στα "Σκίτσα Θεάτρου" (1972), σημειώνει:

"Την Κατερίνα Χαριάτη τη συνάντησα συχνά στα εργαστήρια εκτελέσεως σκηνικών. Περισσότερο από απλός εκτελεστής στάθηκε βοηθός μου. Ηξερα πως μπορούσα να την εμπιστευτώ για το κάθε τι. Γιατί τη διέκρινε μια κατασκευαστική ευστροφία και ένα αισθητήριο ποιότητας, που έβρισκε την εκδήλωσή του σε ό,τι έπιανε στα χέρια της".

"Η θερμότητα της ψυχής της Κ. Χαριάτη, που δεν εξαντλείται ούτε στη ζωγραφική, ούτε στην ποίηση, ούτε στην αγωνιστική στάση της ζωής, που κράτησε πάντα, περίσσευε και για το θέατρο (...)".

"Αφού τέλειωνε τη σκληρή δουλιά της, στα εργαστήρια, καθισμένη ως αργά στο σκοτάδι της πλατείας, έπαιρνε σκίτσα από την παράσταση, από τους ανθρώπους που κινιόνταν γύρω της στην πρόβα, μια λεπτομέρεια, μια κίνηση, μια σιλουέτα, δοσμένη με ευαισθησία, γρηγοράδα και σιγουριά".

"Ενας ατέλειωτος αριθμός τέτοιων σκίτσων ζωντανεύουν τις στιγμές εκείνες με την αμεσότητά τους. Δείχνουν την οπτική αντίληψη της Κ. Χαριάτη, που κατορθώνει να μεταφέρει στο ρυθμό λίγων γραμμών, στον παλμό τους, στον τόνο τους, τη συγκίνηση των εντυπώσεών της (...)".

"Το πέρασμα της εικόνας ευθύς από το μάτι στο χέρι, προϋπόθεση των χειρονομιακών αξιών κάθε καλού σκίτσου, είναι έμφυτο, φαίνεται στην Κ. Χαριάτη σε όλες της τις εκδηλώσεις. Και δεν απέχει από αυτό που θα τη χαρακτήριζε και σαν άνθρωπο, που έζησε "με την καρδιά στο χέρι"".