Εντονη δυσοσμία σού κόβει την ανάσα καθώς πλησιάζεις στο πτηνοτροφείο της ΒΟΚΤΑΣ,στη Βάρη. Φτάνοντας στην πύλη, το πρώτο που αντικρύζεις είναι κάποια χαμηλά και υγρά κτίσματα, με συρμάτινα πλέγματα στα μικρά παράθυρα. Το πρώτο που σκέφτεσαι: "Είναι τα κοτέτσια, γι' αυτό και βρωμάει τόσο". Λάθος! Πρόκειται για τα "σπίτια", όπου ζουν 40 οικογένειες! Πριν 50 χρόνια στα ίδια κτίσματα εκτρέφονταν χοίροι. Αργότερα, όταν δημιουργήθηκε η εταιρία ΒΟΚΤΑΣ,το '55, οι χοίροι έφυγαν και η εταιρία "απλόχερα" τα πρόσφερε για να μείνουν οι εργαζόμενοί της! Ενα δωμάτιο και ένας μικρός χώρος για κουζινίτσα και μπάνιο, για κάθε οικογένεια. Ο ανοιξιάτικος ήλιος, αντί για φίλος, γίνεται εχθρός. Φουντώνει τη δυσοσμία, θεριεύει τα μικρόβια, απειλεί την υγεία. "Να φυσήξει λίγο προς τα κάτω, να μην έρχεται προς τα σπίτια η βρώμα", παρακαλούν όλοι.

Μας υποδέχονται θερμά και πρόθυμα μας "ξεναγούν" στις εγκαταστάσεις του πτηνοτροφείου. Λίγο πιο μέσα απ' τα "σπίτια" αρχίζουν τα πτηνοτροφεία. Μετράμε 26 τετραώροφα κτίρια, όπου άλλοτε εκτρέφονταν περίπου 400.000 κοτόπουλα. Από το Φλεβάρη η εταιρία δε χορηγούσε καθημερινά τροφή στα πτηνά, ώσπου τα εγκατέλειψε τελείως. Πολλές χιλιάδες ψόφησαν, αρκετές χιλιάδες που έμειναν ζωντανά τρέφονταν απ' τα ψόφια, οι πιστωτές της εταιρίας έμπαιναν και τα έπαιρναν μέχρι που δεν έμεινε κανένα. Μετά από τις καταγγελίες των εργαζομένων, συνεργεία δήμου και νομαρχίας μάζεψαν τα ψόφια. Κάποιες σακούλες με ψόφια κοτόπουλα εδώ και εκεί έχουν μείνει ακόμα στο χώρο, αλλά και αρκετά ψόφια χωμένα μέσα στα πανύψηλα χόρτα...

Απ' το '70 η Καλλιόπη Πρέκα δουλεύει και κατοικεί μέσα στο κτήμα της ΒΟΚΤΑΣ. Το ίδιο και ο άντρας της. "Σ' αυτό το δωμάτιο - λέει - μεγάλωσα τρία παιδιά. Μπαίνουμε στον τέταρτο μήνα που είμαστε απλήρωτοι. Μαζέψαμε όλοι 150 χιλ. δρχ. και πληρώσαμε για να έχουμε νερό. Το ρεύμα για ένα μήνα ακόμα θα μας το αφήσουν. Θέλω 10 μήνες ένσημα για να μπορέσω να βγω στη σύνταξη. Πού θα βρω αλλού δουλιά στην ηλικία μου;". Δίπλα η μία της κόρη, η Ειρήνη Γεροκώστα θα πει: "Δούλεψα περίπου 8 χρόνια στη ΒΟΚΤΑΣ. Ούτε την κανονική άδεια δεν πήρα τότε που γέννησα. Οταν ζήτησα να ξαναδουλέψω, δε με πήραν".

Την ιδιαίτερη "φροντίδα" της εταιρίας ένιωσε και ο Δ. Σκράπας,που το '89 καθώς άλεθε ο μύλος, του πήρε τα δάχτυλα και του τα έκοψε. "Οχι μόνο αδιαφόρησαν - λέει - αλλά χρειάστηκε να τη διεκδικήσω δικαστικά για να πάρω αποζημίωση. Για δυο χρόνια πήρα αναπηρική σύνταξη, αλλά όταν ζήτησα ξανά δουλιά, δε με πήραν". Αγανακτισμένη η Βασιλική Σκράπα θα πει: "Δουλεύω εδώ 17 χρόνια. Τι θα γίνει; Πώς θα περάσουμε το Πάσχα; Πότε θα πάρουμε τα λεφτά μας;". Ο δε Γρηγόρης Χαλός θα συμπληρώσει: "Είμαστε συνολικά 600 οικογένειες. Εχουμε 4 μήνες απλήρωτοι. Δεν έχουμε να φάμε. Ούτε καν χαρτί απόλυσης για να πάρουμε επίδομα ανεργίας. Μας είπαν απ' τον ΟΑΕΔ ότι θα μας δώσουν μέρος των χρημάτων της επίσχεσης, που θα μας τα κρατήσουν μετά. Και αυτά όμως μετά το Πάσχα, στις 7 Μάη".

Τα κείμενα έγραψε η Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ