Ενότητα στη δράση των εργαζομένων

- Σε μια δύσκολη περίοδο για το κομμουνιστικό κίνημα και την ανθρωπότητα, σε συνθήκες έντονης διεθνοποίησης, καλούμαστε να καθορίσουμε τον πιο ρεαλιστικά πραγματοποιήσιμο δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, να πούμε τη γνώμη για τα Ντοκουμέντα που η ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα.

Ορισμένες γενικές σκέψεις:

1. Θα μπορούσε να γίνει πανελλαδικό αχτίφ, μία πρώτη συζήτηση στο Κόμμα, να πουν τη γνώμη, την άποψή τους, σύντροφοι και οπαδοί και φίλοι του Κόμματος, πριν δημοσιευτούν οι απόψεις της ΚΕ του Κόμματος.

2. Ο τρόπος ανάλυσης των Ντοκουμέντων θα έπρεπε να γίνει με διαφορετικό τρόπο. Οι διαδικασίες να είναι πιο χαλαρές, να γίνει προσπάθεια για ανοιχτές συζητήσεις μ' όσο το δυνατόν πλατύτερο κόσμο. Τα στελέχη του Κόμματος ν' ακούν, να αφουγκράζονται τους συντρόφους και οπαδούς και φίλους του Κόμματος κι όχι να προσπαθούν να πείσουν για τις απόψεις των Ντοκουμέντων. Εξάλλου τα τρία κείμενα είναι προτεινόμενα και όχι τετελεσμένα. Γι' αυτό το λόγο γίνεται και ο διάλογος κι όχι μόνο για να γίνει. Σωστά;

Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις θα πρέπει να είναι τεκμηριωμένες επιστημονικά, να βασίζονται επάνω στη Μ-Λ σκέψη και να μην είναι υποκειμενικές και να χαρακτηρίζουν τους συντρόφους σαν άτομα. Είναι γεγονός ότι έτσι απαντάνε πολλές φορές σε συντρόφους που έχουν άλλη άποψη.

3. Πολλά σημεία πρέπει κατά τη γνώμη μου ν' αλλάξουν, να ιδωθούν με διαφορετικό πρίσμα. Χρειάζεται ανανέωση τρόπου σκέψης και δράση, γιατί το απαιτούν οι συνθήκες, τόσο οι εθνικές όσο και οι παγκόσμιες. Η εμπειρία να μας διδάσκει και όχι να μας πεισμώνει.

Ετσι επιβεβαιώνεται και η διαλεχτική στη σκέψη των κομμουνιστών.

Τώρα, σύντροφοι συγκεκριμένα. Θα αρχίσω από το Καταστατικό του Κόμματος, το εργαλείο δηλαδή που καθορίζει το χαρακτήρα του Κόμματος και τον τρόπο λειτουργίας του, έτσι ώστε να μπορέσει να φέρει το Κόμμα σε πέρας την αποστολή του, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και κύρια να πείσει, να συμβάλει ώστε να ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή ο γίγαντας λαός.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Πιστεύω ότι το Καταστατικό δεν μπορεί να πείσει γι' αυτό που προανέφερα. Αντί να πάει μπροστά, πηγαίνει πίσω. Δε διδάσκεται, δε λαμβάνει υπόψη εμπειρίες γεγονότων πρόσφατων.

1. Καταργεί τις θητείες στα όργανα, άρα επιβάλλει τη μονιμότητα των ανωτέρων στελεχών, τη δημιουργία κάστας, την επιβολή της καθοδήγησης στη βάση, την αποφασιστική από τα πάνω παρέμβαση της καθοδήγησης. Ανάγει την καθοδήγηση σε σωτήρα κτλ., ενώ το πρόσφατο παράδειγμα των ανατολικών χωρών και του δικού μας Κόμματος (κρίση '90-'91), το αντίθετο δείχνουν. Μόνο θεωρητικά αναφέρει ότι τα στελέχη πρέπει να ανανεώνονται και από φραστικά πρέπει να έχουμε χορτάσει.

2. Καταργεί τις ποσοστώσεις για τις γυναίκες και ενώ δέχεται στο Σχέδιο Δράσης της ΚΕ ότι η ΚΕ είχε βασική αδυναμία στην ανάδειξη γυναικείων στελεχών και της γυναικείας δουλιάς, στη μη συμμετοχή των γυναικών στα όργανα και δεν τη διασφαλίζει πραγματικά με μέτρα, όπως η ποσόστωση, που βέβαια δεν είναι η πανάκεια. Και εδώ όσες συντρόφισσες ντρέπονται για την ποσόστωση, θα μου επιτρέψουν να έχω εγώ τη χειραφετημένη γυναίκα, μάνα 4 παιδιών και με 2 δουλιές υπεύθυνες, να μην ντρέπομαι καθόλου για την ποσόστωση, αλλά να ντρέπομαι για την ανδροκρατούμενη κοινωνία, για την ανδροκρατούμενη Βουλή, για την ανδροκρατούμενη οικογένεια, για τα ανδροκρατούμενα κόμματα, για το ανδροκρατούμενο ΚΚΕ, για την ανδροκρατούμενη Κοινοβουλευτική του Ομάδα και μη μου πείτε πως δεν υπάρχουν άξιες συντρόφισσες που μπορούν να εκλεγούν βουλευτές, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, πως δεν υπάρχουν άξιες συντρόφισσες που και με την ποσόστωση που διασφαλίζει τη συμμετοχή τους στα όργανα, θα μπορούσαν να βρίσκονται σε καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος. Και ακόμα, τι να πει κανείς που το μισό ΠΓ είναι στη Βουλή σαν βουλευτές; Τι να πει κανείς για τις συντρόφισσες που είναι κλεισμένες στο σπίτι από τους συντρόφους συζύγους τους;

3. Καταργεί την επιλογή των αναπληρωματικών μελών στα μεσαία όργανα και ορίζει τις προσλήψεις. Μόνο είναι περισσότερο άμεσο και δημοκρατικό; Ο εκλεγμένος έστω και με λιγότερες ψήφους και ο οποίος υποδείχτηκε σαν άξιος, να μπει στο ψηφοδέλτιο από τον διορισμένο από το ανώτερο όργανο;

Και γιατί, σύντροφοι; Ποιος έδωσε το δικαίωμα στην καθοδήγηση του Κόμματος να θεωρεί εαυτόν αλάθητο, υπεράνω όλων, κριτή και μη κρινόμενο, όταν η εμπειρία βοά περί του αντιθέτου;

Μ' αυτό λοιπόν τον τρόπο σκέψης, που διαφαίνεται στο Καταστατικό, είναι φανερό ότι η Εκθεση Δράσης της ΚΕ είναι υποκειμενική, διόλου αντικειμενική, αυθαίρετη, δίχως ν' ακούσει πρώτα τη βάση στην εκτίμησή της γι' αυτή τη δράση, εύκολα προσπερνά λάθη που έγιναν σε πολιτικές θέσεις, π. χ. για βουλευτικές, για δημοτικές εκλογές, για τη δράση στο μαζικό κίνημα. Διακατέχεται από το σύνδρομο του πολύξερου, αλάνθαστου, από εγωισμό. Ουδόλως ακουμπά τα πραγματικά προβλήματα λειτουργίας της ΚΟΒ, τις δυσκολίες που συναντάμε όλοι εμείς οι απλοί σύντροφοι της βάσης του Κόμματος στην καθημερινή μας δράση, εργασία και οικογενειακή ζωή. Μας βομβαρδίζει με ηχητικά ωραίες λέξεις για τον προορισμό της εργατικής τάξης, τη θεοποιεί, θαρρείς και η μοίρα τής έταξε το ρόλο της πρωτοπορίας και όχι η ίδια η πραγματικότητα, οι παραγωγικές σχέσεις στον καπιταλισμό, η βασική του αντίθεση. Μ' αυτό γεννά εγωισμό στην εργατική τάξη και κάνει όλους εμάς, τους άλλους συντρόφους, που δεν είμαστε εργατική τάξη, να νιώθουμε ενοχές που σπουδάσαμε και γίναμε "αντίδραση", κατά τη λογική της ΚΕ, και ακόμα οδηγεί συντρόφους της διανόησης να καταφέρονται ενάντια στο στρώμα που ανήκουν, να το χαρακτηρίζουν αντίδραση, άτιμο, χωρίς φραγμούς κτλ. Πράγματα, σύντροφοι, τραγικά που ουδόλως από την πλειοψηφία της ΚΕ, απ' ό,τι είδα στα Ντοκουμέντα, έχουν εκδοθεί. Και ρωτώ: Πόσα μέλη του ΠΓ είναι εργάτες με 10 συνεχή χρόνια στην παραγωγή τα τελευταία χρόνια; Πόσα μέλη της ΚΕ είναι στην εργατική τάξη; Κανένα τέτοιο στοιχείο δε δίνεται, παρά φιλολογία ακατάσχετη περί εργατικής τάξης, θαρρείς κι όλοι όσοι είμαστε μέλη του ΚΚΕ δεν ξέρουμε σε τι κόμμα είμαστε ενταγμένοι και γιατί. Ποιον προσπαθούν να πείσουν, αναρωτιέμαι. Μήπως τους εαυτούς τους;

Με το Πρόγραμμα, σύντροφοι, το Κόμμα πρέπει στις νέες συνθήκες να χαράξει τη στρατηγική και την τακτική του για τον τελικό του σκοπό, που είναι η σοσιαλιστική κοινωνία. Οι γενικότητες και οι θεωρητικολογίες, σύντροφοι, δεν ωφελούν.

Πώς το Κόμμα, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης θα πείσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού για τον τελικό του στόχο; Η τακτική λοιπόν του Κόμματος πρέπει να είναι ρεαλιστική και να απαντά στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει το Κόμμα να βοηθήσει να συνειδητοποιηθεί ο υποκειμενικός παράγοντας, αλλά πρέπει πρώτα να τον γνωρίσει, να τον διακρίνει, να ζυμωθεί μαζί του, να δει τα προβλήματά του, και έτσι να τον καθοδηγήσει στη δημιουργία ενός αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου.

Οταν στο πρόγραμμα δεν υπάρχει επιστημονικά τεκμηριωμένη η διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, παρά παραπέμπει σε μελέτες του ΚΜΕ, όταν δεν καθορίζονται οι τρόποι συνειδητοποίησης πρώτα της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων και των στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, πώς το Κόμμα θα καθορίσει αντικειμενικά και ρεαλιστικά την πολιτική των συμμαχιών του, πράγμα απαραίτητο για τη συσπείρωση και τη δημιουργία του μετώπου;

Και βέβαια, έτσι χρησιμοποιούνται και όροι μη επιστημονικοί, μη Μ-Λ, όπως μισοπρολετάριοι της πόλης και λαϊκά μικροαστικά στρώματα κι άλλα. Τώρα, πώς τα λαϊκά είναι και μικροαστικά, δεν μπορώ να το εννοήσω.

Και αφού, λοιπόν, το Πρόγραμμα μας βομβαρδίζει με τα προβλήματα μόνο της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, μόνο αυτοί έχουν προβλήματα στην ελληνική κοινωνία... και ανάγκες... κάπου θυμάται τις συμμαχίες, τις συνεργασίες με τους ΕΒΕ, την αγροτιά, τους επιστήμονες, την εργαζόμενη διανόηση, τους υπάλληλους κτλ.

Αν αυτό δεν είναι περιχαράκωση, εγωισμός, ουτοπία, ιδεαλισμός, αντίφαση, λογική απομονωτισμού, εσωστρέφειας και εγωπάθειας, που πάμε να καλλιεργήσουμε στις δυνάμεις μας και στην ιδεολογία της εργατικής τάξης, του Μ-Λ, τι είναι, σύντροφοι;

Κατά τη γνώμη μου η τακτική του Κόμματος, η δράση των στελεχών του, πρέπει να είναι τέτοια που να αφουγκράζεται τα προβλήματα, τους πόθους, τις συνέπειες που έχει για το λαό η πολιτική των ιμπεριαλιστών και των μονοπωλίων, τότε θα βρούμε τους συμμάχους για το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό μέτωπο και για το σοσιαλισμό. Και υπάρχουν πολλές δυνάμεις τέτοιες στην ελληνική κοινωνία, που περιμένουν, και που ο τέτοιος τρόπος σκέψης της καθοδήγησης του Κόμματος που προανέφερα, δεν μπορεί ούτε να τις δει, να τις βρει, να τις πλησιάσει, να τις κάνει συμμάχους του. Και εδώ παρεμβαίνει η αστική τάξη με την ιδεολογία της και οικονομική της δύναμη και προσεταιρίζεται αυτές τις δυνάμεις και δημαγωγεί και μπορεί και παίζει το δικό της πολιτικό παιχνίδι (π. χ. δηλώσεις ΝΔ για τους αγρότες).

Και ενώ στις θεωρητικές σκέψεις το πρόγραμμα φαντάζει άκαμπτο, π. χ. δικτατορία του προλεταριάτου, το κόμμα της εργατικής τάξης στο διά ταύτα θολώνει τα νερά, όπως (το ειρηνικό και μη ειρηνικό πέρασμα) αντικαθίσταται με "αξιοποίηση όλων των μορφών πάλης" ή μιλά για κυβέρνηση μετώπου ή για παραμονή μη μονοπωλιακού ή ξένου κεφαλαίου στο σοσιαλισμό, δηλαδή, θα υπάρχει εκμετάλλευση και σ' εκείνο το στάδιο;

Επομένως, τα Ντοκουμέντα χρειάζονται σε πολλά σημεία να ξεκαθαριστούν, να αποσαφηνιστούν, να ξαναϊδωθούν ορισμένα ζητήματα.

Σε σχέση με την ΕΕ. Αφού η τάση καπιταλιστικής ενοποίησης είναι αντικειμενική, όπως λέει το κείμενο, μήπως η αντικειμενική τοποθέτηση απέναντι στην ΕΕ από το Κόμμα θα ήταν η εντατική προσπάθεια ενοποίησης, κοινής δράσης, κοινού συντονισμού στον αγώνα ενάντια σε αυτή την τάση, όλων των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών, αριστερών, αντικαπιταλιστικών ρευμάτων, τάσεων και κομμάτων για μια Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων; Μήπως η θέση για αποδέσμευση φαντάζει μη ρεαλιστική και είναι τέτοια;

Τελειώνοντας, πιστεύω ότι στο Πρόγραμμα που θα καταλήξει το Συνέδριο δεν πρέπει να φαίνεται ο ρόλος της εργατικής τάξης σαν ένας εγωκεντρικός, εγωιστικός, αλάθητος, παντογνώστης ρόλος. Πρέπει να διαπνέεται το πρόγραμμα από τη θέληση του ΚΚΕ και της εργατικής τάξης, όλων των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων να δράσουν συντονισμένα μ' όλες τους τις δυνάμεις, για να αποκρούσουν την ιμπεριαλιστική επίθεση των καπιταλιστών, την επίθεση των μονοπωλίων, ενάντια σε όσες κατακτήσεις με κόπους και θυσίες κατέκτησαν οι εργαζόμενοι. Να καταδείχνεται το καπιταλιστικό σύστημα σαν τον ένοχο όλων των δεινών των εργαζόμενων και να δείχνεται η λύση, η προοπτική μέσα από τη σοσιαλιστική κοινωνία όπου και το υπογραμμίζω αυτό, πρέπει να φαίνεται καθαρά ότι την εξουσία θα την έχει η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι που θα μετέχουν ενεργά μέσα από τις μαζικές τους οργανώσεις στα δρώμενα, στην εξουσία του σοσιαλιστικού κράτους, γιατί και η ζωή το έδειξε, μόνο έτσι μπορεί να γίνει και να στεριώσει η σοσιαλιστική επανάσταση.

Είμαι από τους συντρόφους που έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο λαϊκό κριτήριο, στο λαϊκό ένστικτο, στο αλάθητο κριτήριο του εργαζόμενου που ζει και βιώνει καθημερινά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ολοι και όλα κρίνονται, τα συνεχή λάθη όμως πρέπει να σταματήσουν. Οι εμπειρίες να μας διδάξουν κι όχι όποιος καίγεται στο χυλό να φυσά και το γιαούρτι.

ΜΑΡΟΥΦΙΔΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ

Μέλος της ΝΕ της ΚΟ Πειραιά